Pieds Nus sur les Limaces (2010)

Μετά το θάνατο της μητέρας της, μια απροσάρμοστα ξεχωριστή μικρή, δέχεται τις φροντίδες της αδερφής της που μετακομίζει στο άδειο πια επαρχιακό τους πατρικό γι' αυτό το σκοπό. Μετά τα ψυχολογικά προβλήματα της Diane Kruger ως καταπτοημένο μοντέλο στην ταινία Frankie (2005), η Fabienne Berthaud γράφει και σκηνοθετεί στην Ατίθαση Λίλη (2010) την ιστορία μιας σύγχρονης χίπισσας, μεταφέροντας την ομώνυμη, στον πρωτότυπο γαλλικό τίτλο, νουβέλα της. Τα ηνία αναλαμβάνει η Ludivine Sagnier στον ρόλο της κοπέλας που ακροβατεί διαρκώς ανάμεσα στην τρέλα και την λογική, ενώ η Kruger αναλαμβάνει τα μετόπισθεν σαν μεγάλη αδελφή που νουθετεί, και τα καταφέρνει αβίαστα, σε βαθμό που αναρωτιέσαι ποια η σχέση ανάμεσα στην στιβαρή της ερμηνεία εδώ, και σε αυτή στον ρόλο της όμορφης γλάστρας στο πρόσφατο Unknown (2011). Κάπου ανάμεσα στα νεκρά ζώα που μάζευε η Berthaud επί δυο χρόνια για την.. κατάψυξη της μικρής αδερφής, τη φραουλένια μαρμελάδα της μεγάλης και τη μητρική απουσία, μπορεί και να διακρίνεις το lifestyle των παιδιών των λουλουδιών δοσμένο με ένα σουρεαλιστικό σύγχρονο τρόπο, ελευθερία, σεξουαλικές ορμές και αγάπη για το οικοσύστημα, απαρτίζουν το επαναστατικό λάβαρο της Λίλης, το οποίο κρατάει ψηλά και το υποστηρίζει μέχρι τέλους. Η Berthaud σκηνοθετεί νωχελικά, γεμίζει ασφυκτικά τα πλάνα της με κάθε λογής ετερόκλητα αντικείμενα για να υπερτονίσει τον ταραγμένο νου της ηρωίδας, προσπαθεί να σπάσει τη γυαλιστερή στις σελίδες των περιοδικών εικόνα των πρωταγωνιστριών παραχώνοντάς τες στο εξοχικό τοπίο και στολίζοντάς τες με θαλασσινά. Οι ερμηνευτικές προσπάθειες είναι κάτι παραπάνω από καλές και το συνολικό σκηνοθετικό αποτέλεσμα, φουλ στη χλωροφύλλη, μπορεί και να λειτουργήσει καταπραϋντικά για τα μπετονιασμένα μάτια των θεατών που θα αφεθούν στην αφέλεια της αφήγησης.