Pina (2011)

Μέλη του θιάσου της Pina Bausch εκτελούν κομμάτια του ρεπερτορίου μιας απ’ τις σημαντικότερες χορογράφους της σύγχρονης εποχής.Το πόσο μεγάλο στοίχημα είναι για την κινηματογραφική παραγωγή η καθιέρωση του 3D ως μοντέλο για την βιωσιμότητα της αίθουσας σε ένα περιβάλλον ζαλισμένο απ' την πειρατεία και την αδιάφορη πελατεία, το 'χουμε ξαναπεί κι εδώ κι αλλού και το 'χεις καταλάβει και μόνος σου πια, τόσο που σου 'χουν τρίψει στη μούρη τα πλαστικά γυαλιά τους, τουλάχιστον οι εμπορικότερες των αιθουσών. Όμως για μια μετατροπή εξοπλισμού πάρα πολύ ακριβή, οι καλλιτεχνικές οθόνες δεν είχαν ακόμα καμιά προτροπή, μέχρι που έσκασαν στο περασμένο Βερολίνο δύο πολύ δυνατά δολώματα: το Cave of Forgotten Dreams (2011) του Werner Herzog και η Pina (2011) του Wim Wenders. Το τελευταίο μάλιστα, σαν project πάει αρκετά πίσω για να το έχει κουβεντιάσει ο εμπνευστής με την ίδια την συμπατριώτισσά του την Pina Bausch, κι από ό,τι λέγεται τουλάχιστον, η χορογράφος που ήταν διαβόητη για την απαιτητικότητά της απ' το πώς εμφανιζόταν η δουλειά της, είχε συμφωνήσει να αποτελέσει αντικείμενο του ντοκιμαντέρ του Wenders.

Το 2009 η Bausch πέθανε ξαφνικά, οπότε το σχέδιο του Wenders να κάνει ένα ντοκιμαντέρ γι’ αυτήν, μετατράπηκε σε σχέδιο να κάνει ένα ντοκιμαντέρ για τη δουλειά της. Το πόση σχέση έχει αυτό, με το τι έφτιαξε τελικά, είναι βέβαια ένα άλλο θέμα. Γιατί το μόνο που καταφέρνει με το Pina ο Wenders, είναι μαζί με το δικό του όνομά, να ξεπουλήσει κι αυτό της Bausch, φτιάχνοντας ένα ιδανικό demo reel για τους πλασιέδες του 3D να έχουν να πουλήσουν μηχανήματα στους art-house κινηματογράφους. Σταχυολογώντας κομμάτια μερικών απ’ τις διασημότερες χορογραφίες μιας καλλιτέχνιδας που άλλαξε το πρόσωπο του σύγχρονου χορού, ο Wenders φτιάχνει ένα StreetDance 3D (2010) για κουλτουριάρηδες, και μοιράζει το χρόνο του ανάμεσα σε αμφιβόλου αποτελεσματικότητας σκηνοθετημένες χορογραφίες, και ομιλούντες κεφαλές χορευτών που τις εκτελούν, να λένε κουλαμάρες του στιλ «χόρευε για την αγάπη» που τους έλεγε η δασκάλα τους, αποπνίγοντας όποια ελπίδα είχες να μάθεις και κάνα δυο πράγματα για τον τρόπο που γυρνούσαν τα γρανάζια της. Πηγαινοφέρνοντας την κάμερα απ’ τα κοντινά στα γενικά και μεταφέροντας τη δράση από χορευτικά σκηνικά σε ανοιχτούς χώρους, για να μπλέξει τις χορογραφίες μεταξύ τους και να δείξει όσα περισσότερα μπορεί χωρίς να κάνει κανέναν να βαρεθεί, στο τέλος σου γεμίζει το κεφάλι μ' έναν καλογυαλισμένο αχταρμά δηθενιάς, που αγνοεί το βασικότερο της τέχνης του χορού: ότι για να νιώσεις τη μαγεία του, πρέπει να είσαι εκεί όταν η ένταση του χορευτή παράγει τον ηλεκτρισμό που γεμίζει την απόσταση ανάμεσα στην πλατεία και το σανίδι. Κι αυτό προφανώς η Bausch ξεχάσει να το εξηγήσει στον Wenders.