Potiche (2010)

Γλάστρα του παραδοσιακού είδους, ευτραφής, μεσήλικη και με προίκα, αναγκάζεται, καταναγκάζεται, μα δε το θέλει σου λέει, να αναλάβει το οικογενειακό εργοστάσιο, όταν ο άντρας της παθαίνει πολλή φασιστική φαλλοκρατία. Το Potiche (2010) ξεκινάει κι αυτό με αναπάντεχο ελάφι, σαν ευθεία παραδοχή πως ο François Ozon έκανε επιτέλους το sequel των 8 Γυναικών (2002) που περίμενες από τότε, και σε έχει χτυπήσει ακόμα νωρίτερα με τη φουσκωμένη σα γκαστρωμένη μαλλούρα της Catherine Deneuve να παραπέμπει σε αυτή του Javier Bardem στο No Country for Old Men (2007), σα προειδοποίηση πως ο δημιουργός πήρε το 70s σκηνικό σα license to kitsch. Χωρίς να αρνείται τη μπουλβάρ καταγωγή του, το φιλμ αρκείται να ξεδιπλώνει με σχετική αυτοσυγκράτηση την ατελείωτη κρυφή ταλεντάρα της ηρωίδας του, μέχρι το ημί (με την έννοια ότι χορεύει και τραγουδάει μόνο η πρωταγωνίστρια) μπολιγουντιανό φινάλε, χρησιμοποιώντας σα μόνο τρελό μυστήριο το πόσο γκέι είναι τελικά ο χαρακτήρας του Jérémie Renier, ο αγνώστου πατρότητας γιος της οικογένειας. Πιάνοντας ντεμί και τη διάθεση του Angel (2007), μετά την επιστάμενα ειρωνική εξέταση του Sirk-ικού μελοδράματος, o Ozon μελετάει λεπτομερώς μέχρι χρωματικής παλέτας τη θεατρική φάρσα, αλλά ξεχνάει να την υποσκάψει, ίσως από σεβασμό στην ηλικία του ακροατηρίου του, ίσως από πόνο στη κωλότσεπη (του πορτοφολιού), τα αστεία του είναι του εφησυχασμένου είδους, αρκείται να κλείνει το μάτι στις γιαγιάδες από κάτω, θυμίζοντάς τους τις εποχές που το να μην έχουν άποψη για τίποτα ήταν και το αυτονόητο, τους περίεργα θελκτικούς και ενίοτε διασκεδαστικούς παλιοκουμουνιστές που αδυνατούσαν να καταλάβουν πως η ιστορία θα έδινε το χρίσμα της ισότητας και βάλε στο αδύναμο φύλο ως αυτοδίκαιη και βάλε τιμή. Ίσως ευγνωμόνως, όπως και το Rio (2011) την ίδια βδομάδα στις αθηναϊκές αίθουσες, το φιλμ δε λέει τίποτα μιας και δεν έχει τίποτα να πει, και η Deneuve το κουβαλάει σα μπαντιέρα των ευκαιριών στη τρίτη υποκριτική ηλικία, αλλά, ειρωνικά, είναι διασκεδαστικό μόνο στο πρώτο τρίτο του, καταφέρνει να σε κάνει να νοσταλγείς βαθιά την.. ανισότητα.