Source Code (2011)

Στρατιώτης ξυπνάει στο σώμα ενός άλλου και σε τρένο που θα ανατιναχτεί σε 8 λεπτά. Και μετά ξαναξυπνάει. Όπως ανακαλύπτεις στη διάρκειά τους, τα τελευταία 8 λεπτά του Jake Gyllenhaal στο Source Code (2011) συγγενεύουν θεματικά με τις τελευταίες δυο εβδομάδες του Sam Rockwell στο Moon (2009), ουσιαστικά αφορούν χωροχρονικά περιορισμένους ήρωες που ανακαλύπτουν μαζί σου πως δεν είναι ακριβώς αυτό που νομίζετε. Το Source Code είναι βέβαια ακόμα πιο παράγωγο από το Moon και επικεντρώνεται πολύ περισσότερο στο να πουλήσει δράση σε mainstream ακροατήρια, ένα φιλμ που δε θα πέσεις έξω είτε το περιγράψεις σα διασταύρωση της Μέρας της Μαρμότας (1993) με το Έγκλημα στο Οριάν Εξπρές (1974) είτε του Doctor Who με το Quantum Leap, και ο Duncan Jones το αντιμετωπίζει αρχικά σα χιτσκοκικό θρίλερ, σου ανεβάζει ένα πυρετό αβεβαιότητας με αποπροσανατολιστικό μοντάζ, έντονες κλασικές οπτικές συνθέσεις και ανεπαίσθητες κινήσεις στη κάμερα, ξύνοντας σταδιακά τα επίπεδα ψευδαισθήσεων της ιστορίας μέχρι να αρχίσεις να πιστεύεις ότι αυτή πραγματικά φυτεύει συλλήψεις επιστημονικής φαντασίας σε ξένα χωράφια για να ανθίσουν, αντί να να ντύνει με διαστημικές στολές καουμποϊσμούς και ρομαντζαρίες. Το καθήκον του στρατιώτη της υπόθεσης είναι να πηγαίνει πίσω στο χρόνο μέχρι να συλλέξει όλες τις λεπτομέρειες που θα τον βοηθήσουν να ανακαλύψει ποιος ανατίναξε το τρένο, αλλά αυτός το εκπληρώνει νωρίτερα απ' ότι περιμένεις, από κει και πέρα, και παράλληλα στη προηγούμενη διάρκεια, το φιλμ καταπιάνεται περισσότερο με την αναζήτηση της ταυτότητας του κεντρικού του ήρωα, και με την ηθική της (ψευτο)επιστήμης πίσω από την αποστολή του, ωσότου.. αναμενόμενα να επαναστατήσει ενάντια στο αναπόφευκτο.

Δε χρειάζεται να πας πολύ πέρα από το Adjustment Bureau (2011) για να καταλάβεις πως ένα σύμπαν προβληματισμών πατενταρισμένων από τον Philip K. Dick μπορεί εύκολα να καταλήξει σούπα από μισοβρασμένες σόλες, και εκεί είναι που ο Jones κάνει και πάλι τη διαφορά, όπως το Moon κοίταζε πίσω στο Solaris (1972) για έμπνευση, έτσι και η καινούρια δουλειά του σκηνοθέτη δανείζεται από το Twelve Monkeys (1995) στην αναζήτηση απαντήσεων για τη ζωή το σύμπαν και τα πάντα, στην ανάγκη για το διαβόητο closure που θα σου μεταδώσει μέσα από την οικειότητά σου με τους χαρακτήρες της. Μεγάλη βοήθεια στο τελευταίο δίνουν στον σκηνοθέτη οι πρωταγωνιστές του, ο Gyllenhaal actually πρότεινε τον Jones όταν ανέλαβε τον κεντρικό ρόλο και η Vera Farmiga δίνει εκπληκτικές αποχρώσεις με τα μάτια της στον πρακτικά ακούνητο δικό της, ενώ τα τρία όλα κι όλα κλειστοφοβικά set pieces της παραγωγής χρησιμοποιούνται επιδέξια για να ανεβάζουν τον υπαρξιακό πανικό σου. Ο Jones έχει μια πρακτική να γυρίζει ολόκληρα κομμάτια της αφήγησης μαζί και σε σειρά, πράγμα που τον κάνει ακόμα περισσότερο ιδανικό να καθοδηγήσει μια επεισοδιακή εξιστόρηση, οι ηθοποιοί διαγράφουν φανερά μαζί με το θεατή ένα τόξο από τον αιφνιδιασμό και τη παρατήρηση μέχρι τη πρό-γνωση και τα μπουνίδια με συνοπτικές διαδικασίες.