And Soon the Darkness (2010)

Δάση, λιβάδια, ρυάκια, ήλιος, φολκλόρ, χαρούμενες πρόθυμες κοκκαλιάρες ημίγυμνες γκομενίτσες, μαυριδεροί δολοφόνοι με ηλεκτρικά πριόνια. Remake βρετανικής ταινίας του 1970 χωρίς ιδιαίτερη φήμη, το And Soon the Darkness (2010) είναι αγγλογαλλική συμπαραγωγή, αλλά παρολαυτά μεταφέρει το σκηνικό Αγγλίδων στη Γαλλία από το πρωτότυπο, σε ταξίδι Αμερικανίδων στην Αργεντινή, γι' αυτό το κάτι σε νιοστή φτηνή απομίμηση του Hostel (2005) που έλειπε. Χωρίς να αρκεστεί εκεί, ο Marcos Efron σκηνοθετεί την εμφάνιση κυριολεκτικά κάθε ντόπιου, κάθε χαρακωμένου και χαροκαμμένου ηλικιωμένου στη mise-en-scène δίπλα στις κότες και τις κοπριές, σα τον καρπό της αγάπης του Leatherface με τον Jason, με υπονοούμενο πλήρως εξοπλισμένο rape-κάρο μια σπασμωδική κίνηση της κάμερας παραδίπλα. Σε αυτό το ειδυλλιακό σκηνικό ταξιδεύουν αμέριμνες, η ξανθιά πρασινομάτα Amber Heard με τα γνωστά καυτά σορτσάκια της, και η μελαχρινή γαλαζομάτα Odette Yustman με τα πασίγνωστα ανύπαρκτα βρακάκια της, υπό την υπόσχεση ατελείωτων πορνοβασανιστηρίων που σου δίνει η εισαγωγική σκηνή της ταινίας. Και ταξιδεύουν, και ταξιδεύουν.

Πρωτάρης και υπεύθυνος κατά το ήμισυ και για το σενάριο ο Efron, φαίνεται να ανακατώνει κάθε κλισέ των αγαπημένων σου τρομάρων, για μέγιστη απόδοση σε εισπράξεις, χωρίς κι αυτός να καταλαβαίνει τις συμβάσεις που τα κάνουν να λειτουργούν, όπως και οι περισσότεροι φιλόδοξοι που καταπιάνονται με το είδος απλά για να γεμίσουν το βιογραφικό τους. Η προ 40 χρόνων σύνοψη ενός φιλμ που διαφημίζονταν σα χιτσκοκικό θρίλερ, είχε και τα θεμελιώδη στοιχεία για τέτοιο, ήσυχοι επαρχιακοί δρόμοι, και μια κάπως μακραίωνα πολιτισμικά φορτωμένη, ψηλομύτικη ως εχθρική αντιμετώπιση από τους ντόπιους, συνθέταν άμεσα αυτό το σκηνικό αδιόρατα απειλητικής ασφάλειας που ο Efron τώρα το ψάχνει για καμιά ώρα, όσο ζουμάρει και ξαναζουμάρει στο ανύπαρκτο κωλαράκι της Yustman μπας και συντηρήσει το ενδιαφέρον σου μέσω της προώθησης ακόμα μιας άλλης ταινίας (της αφίσας του Unborn (2009) στην απίθανη περίπτωση που σου 'μεινε αυτή ανάμνηση για το, εύλογα αδιόρατο, φαντασματάκι στον καθρέφτη). Όπως βέβαια θα κατάλαβες από την επάνδρωση του καστ (βγαλμένη από τις ξεσκιζότερες, και όχι και τόσο απατηλά λεσβιακές από πάνω, φαντασιώσεις σου), τα production values της ταινίας είναι σχετικά άψογα, οι αντρικοί ρόλοι έχουν κι αυτοί πίσω τους ονόματα ανώτερα των λέξεων στις σελίδες του σεναρίου, οι τοποθεσίες υπακούουν κι αυτές υπερεπαγγελματικά στις επιταγές ακόμα κι αν οι τελευταίες θέλουν εξωγήινα νεκρά τοπία μες στη βουνίσια πρασινάδα, και ο Efron δε δυσκολεύεται να τα καδράρει όλα με up-to-date τρομοαισθητική, τραβάει το μάτι σου στα λίγα σημαντικά, αποφεύγει τα τρικ από πανέρι, κυριότερα δε χτυπάει κόκκινο στο αξιογέλαστο των ανατροπών της διάρκειας.