Hors-la-loi (2010)

Τρία αδέρφια βρίσκονται στο επίκεντρο του ματωμένου αγώνα ανεξαρτησίας της Αλγερίας απ’ την αποικιοκρατία της Γαλλίας, αμέσως μετά τη νίκη των Συμμαχικών Δυνάμεων στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.Σχετικό follow-up του Rachid Bouchareb στο Indigènes (2006), πιάνει τα πράγματα από τη χρονική περίοδο που τα άφησε η ταινία που είχε φτάσει τον Γαλλοαλγερινό στην πεντάδα των Όσκαρ πριν μισή δεκαετία έχοντας ήδη κερδίσει βραβείο σεναρίου στα César, και κλείνοντας σχεδόν επέτειο απ’ την περσινή του προβολή στις Κάνες, το Hors-la-loi (2010) παραμένει τόσο ιντριγκαδόρικο όσο ήταν τη μέρα που οι εναντίον του πικετοφορίες παρεξηγημένων Γάλλων, προκάλεσαν lock-out στις εγκαταστάσεις του φεστιβάλ. Διατηρώντας σχεδόν ατόφιο το αρχικό του cast, ο Bouchareb επιχειρεί είναι πορτρέτο όχι μονάχα αυτού καθ’ αυτού του Αλγερινού ξεσηκωμού, αλλά μια απεικόνιση των ψυχολογικών, ηθικών και πολύ σωματικών αποτελεσμάτων τραυμάτων που μπορεί να αφήσει η ίδια η έννοια της όποιας επανάστασης.

Καθόλου τυχαία, αλλά κάπως σχηματικά, ο Bouchareb μοιράζει τους κεντρικούς του ρόλους σε τρία αδέρφια, που μοιράζονται την ίδια γλώσσα και το ίδιο αίμα, αλλά όχι απαραίτητα τις ίδιες μεθόδους και ιδέες, ή τουλάχιστον όχι τις ίδιες προτεραιότητες, για να προβάλει πάνω τους τους δεσμούς αίματος που συνδέουν ολόκληρο οποιονδήποτε λαό, και ν’ αφήσει τους διαφορετικούς τους χαρακτήρες να απομακρύνουν και να επαναφέρουν και να διασταυρώσουν τις πορείες και τις αντιλήψεις τους για τη θεωρητική και την πρακτική υπόσταση του απελευθερωτικού αγώνα και των θυσιών του. Αγώνα που εικονογραφεί με το θάρρος που του παρέχουν τα 25 εκατομμύρια του προϋπολογισμού του, τόσο στο εύρος της παραγωγής όσο και στο βάθος της έρευνας κι αναπαράστασης της εποχής. Και αγώνα που, κατά την και παλιότερα καταγεγραμμένη αισθητική του προτίμηση, μεταφέρει σε πλαίσια γανγκστερικού western, κομπλέ με τις θεαματικές σκηνές του, τα εκκωφαντικά πιστολίδια και τις ματωμένες εξάρσεις του, χωρίς να δειλιάζει μπροστά στη βία που απαιτεί το ιστορικό μακελειό που καλείται να καταγράψει. Όσο όμως διαχειρίζεται αποτελεσματικά τα πιο θεαματικά κομμάτια της ιστορίας του, εκμεταλλευόμενος και τις αμφιλεγόμενες ζώνες των πολιτικών κινήτρων που υποφώσκουν των περιστατικών του για να σκανδαλίσει τους κάποτε καταπιεστές των προγόνων του, τόσο στερείται βάθους στην ψυχογραφική υπόσταση των χαρακτήρων του, και αντιστάσεων στις παγίδες του εύκολου συναισθηματισμού. Κι εκεί χάνει το παιχνίδι ο Bouchareb, όταν έρχεται ο άλλος κι αμφισβητεί είτε τα κίνητρα, είτε τις ικανότητες ενός σκηνοθέτη να ανταπεξέλθει στις δυνατότητες της ιστορίας του, που αν την έπιανε στα χέρια του ο Clint Eastwood για παράδειγμα, θα έδινε τους καινούριους Ασυγχώρητους (1992), αντί για καλοστημένη arty περιπέτεια με γαργαλιστική πολιτική γραμμή.