Miral (2010)

Είναι αυτό το πρόσωπο μιας τρομοκράτισσας? Αυτοβιογραφική στο μεγαλύτερο βαθμό, η ιστορία της Miral (2010) αφοράει τις αναμνήσεις της δημοσιογράφου Rula Jebreal, από τη περίοδο που αυτή μεγάλωνε στο οικοτροφείο της Hind al-Husseini στην Ιερουσαλήμ, και αποκτούσε συνείδηση ενήλικη. Από τη θέση του σκηνοθέτη, ο Julian Schnabel καταπιάνεται αρχικά με όσα συνέθεσαν τη συνείδηση της ηρωίδας του, τα ανθρώπινα και κοινωνικοπολιτικά προηγούμενά της, μέσα από τις ιστορίες τριών άλλων γυναικών, της μάνας της Miral, μιας καταδικασμένης σε τρις ισόβια Παλαιστίνιας νοσοκόμας, και της Αl-Husseini, με τη τελευταία να αποτελεί τη μοναδική κάπως συνεκτικά.. οθονοποιημένη, μιας και ο Schnabel καδράρει τις υπόλοιπες μόνο στο βαθμό γενετήσιου σε εισαγωγικά κώδικα του κύριου αντικειμένου του. Σε όλη τη διάρκεια της παρατεταμένης εισαγωγής, ο δημιουργός ψάχνει εικαστικά αυτόν τον κώδικα, αυτό το DNA της συνείδησης, με διακριτό τόνο σε κάθε εποχή (οι σκηνές της μάνας είναι θολές, ερωτικές και κάπως κοινωνικά επικριτικά εκπτωτικές για παράδειγμα), ψάχνει πάγια, και στη συνέχεια όταν η Miral περνάει πια μπροστά στον φακό του, να σε περπατήσει μέσα στη συναισθηματική κατάσταση των ηρώων του.

Αλλά στη συγκεκριμένη, τέταρτη με την ίδια υπογραφή ταινία του ζωγράφου, εύκολα μπορείς να πεις ότι αυτή η επιζητούμενη κατάσταση, καταπίνει περισσότερο τον δημιουργό της, αντί για σένα ως θεατή. Ο Schnabel δεν είναι μεν ούτε θρήσκος ούτε σιωνιστής, έχει μια φανερή προτίμηση στο χοιρινό και ένα αυθεντικό πραγματικά καλλιτεχνικό ενδιαφέρον να "δει" από άλλη σκοπιά, έχει όμως και μια υπόγεια προτίμηση στις ωραίες Παλαιστίνιες, χώρισε με τη γυναίκα του για να κυκλοφορεί με τη Jebreal στη διάρκεια της παραγωγής, και η πολεμική του, πέρα από τον αποδεκτό πολιτικό της, έχει και έναν προσωπικό τόνο που δε σε συμπαρασύρει αυτή τη φορά. Από το casting ακόμα της Freida Pinto που σε ξενίζει μέχρι που διαπιστώνεις πως μοιάζει εκπληκτικά με τη γκόμενά του, ο σκηνοθέτης προσέχει την ηρωίδα του περισσότερο από τη διαδρομή της, την ακολουθεί σε μια παθητικότητα μετά φαντασιώσεων ερώτων με συνειδητοποιημένους αγωνιστές, ακυρώνει κάπως τελικά όλο το ημι-φλογερό ημι-βαρετό exposition της διάρκειας, με την ευτυχισμένη κατάληξη, γκόμενας που τα άφησε όλα πίσω για να βρει τη τύχη της στας Ευρώπας όπως την είχε.. καταδικάσει η εμφάνιση μοντέλας της. Η αφύπνηση της Rula παύλα Miral, αν συνέβη ποτέ, ήταν πάντα καταδικασμένη με τη σειρά της σε Pollyanna-ικότητα στη κινηματογραφική μεταφορά της βέβαια, το φιλμ κλείνει και με τις ελπίδες που άφηνε η διαδικασία ειρήνευσης του Oslo στις αρχές των 90s, σε αυτές επιδιώκει να δώσει φιλί της ζωής ο σκηνοθέτης, μέσα από την αντίδραση, την αποστασιοποίηση και τη λήθη των νέων γενιών σα συμπαθητική προτεινόμενη (και αρκετά έμπρακτη) λύση. Κυριολεκτικά από καρδιάς φιλμ Αμερικανοεβραίου σε οπαδική διανομή Εβραιοαμερικάνου και μάλιστα Weinstein, το Miral μάζεψε από τους Εβραίους της Αμερικής και όχι μόνο, ένα σωρό αρνητικές αντιδράσεις προτού καν προβληθεί, οπότε μάλλον αρκετά κάνει σωστά στη τελική.