The Company Men (2010)

Η GTX, από αυτές τις "ετερογενών δραστηριοτήτων" που ξεκίνησαν παράγοντας και τίποτα, πρέπει να προστατέψει τα συμφέροντα των μετοχών του διευθυντή της, και απολύει όλους τους υπόλοιπους προτού εξαγοραστεί. Έχοντας σοβαρά credits στη δημιουργία του ER και του West Wing στο βιογραφικό του, ο John Wells πήγε πέρσι στο Sundance με τη πρώτη του σκηνοθετική δουλειά, τους Company Men (2010) και.. τις παραδοσιακές φιλοδοξίες για χρυσά αγαλματάκια. Η παραγωγή αγοράστηκε από τους Weinsteins, και έκανε και τις οσκαρικές προβολές της στο τέλος της χρονιάς, αλλά εκεί τελείωσε ουσιαστικά και τον κύκλο της, το Kodak Theatre έμεινε τόσο κοντινό ή μακρινό, όσο και η θέση του CEO της GTX για τα εταιρικά στελέχη της αφήγησης. Αναμενόμενα, η ταινία ξεκινάει σα να ασχολείται με τηλεδράμα πολύ μεγάλο και σημαντικό για το χαζοκούτι, και καταλήγει σε σκηνές πετροβολήματος των μοντέρνων γραφείων που παράγουνε.. αξία μετοχών, και σε άλλες, αναζωογόνησης παρατημένων ναυπηγείων. Ο Wells με άλλα λόγια, χειρίζεται τη ταινία σα να έχει καμιά κοσμοϊστορική διαπίστωση στα χέρια του και καμιά καινοφανή πρόταση εξόδου από την ύφεση του 2008 να κάνει. Όταν απλά διαθέτει ένα σενάριο που διαθέτει με τη σειρά του μεγαλύτερη από εντελώς σχηματική επαφή με τον κόσμο των μεσαιομεγαλοστελεχών, και μια κατάληξη υπέρ της παραδοσιακής εντιμότητας και σκληρής δουλειάς στην αμερικάνικη βιομηχανική παραγωγή. Ο Wells μάλλον αγαπάει και υπερβολικά τους χαρακτήρες του, σίγουρα τους φορτώνει να κουβαλάνε όλη την ύφεση στις πλάτες τους (i.e. εκεί που πιστεύεις ότι θα δεις κάνα χαμογελαστό παιδάκι στη mise en scène, εκεί πέφτει το cut σε κηδεία), αλλά παρολαυτά η ταινία του έχει την ίδια σοβαρότητα που ευαγγελίζεται, τον Tommy Lee Jones σου ρχεται να τον φιλήσεις μόνο με το που μπαίνει στο πλάνο να σε κεράσει καμιά μπύρα από κάποιο σημείο και μετά (πράγμα που υπονομεύει κάπως τη μη καταπραϋντική του επίδραση και στους υπόλοιπους χαρακτήρες βέβαια), και οι του υπόλοιπου καστ, μέχρι τον Kevin Costner στη πιο συγκρατημένη του ερμηνεία εδώ και 55 χρόνια περίπου, όλοι έχουν μια παρουσία πολύ πάνω από αυτό που λες επαγγελματικά τηλεοπτική. Ο σκηνοθέτης κουβάλησε ολόκληρο Roger Deakins, για να έχουν τη σωστή αίσθηση αυτά τα προοριζόμενα ως εικονικά πλάνα του στο τέλος, και πήρε αυτό ακριβώς φυσικά, το παλιό ναυπηγείο όπου καταλήγει η ιστορία είναι.. για φωτογραφία, μπορείς άνετα να υποθέσεις ότι πούλησε και την υπόλοιπη ταινία, που δεν μπορεί να πιάσει ακριβώς κινηματογραφικό ρυθμό μέχρι να φτάσει εκεί (στη κατάληξη) όπως δε δυσκολεύτηκε να παρατηρήσει όποιος την είδε από το Γενάρη του 2010 και δώθε.