Conviction (2010)

Νοικοκυρά σε απόγνωση, παρατάει άντρα και δυο παιδιά για να τελειώσει το λύκειο, να γίνει δικηγόρος και να αθωώσει τον αδερφό της, ισοβίτη για ανθρωποκτονία.Βασισμένο σε αληθινή ιστορία απ’ αυτές που προκαλούν ρίγη συγκίνησης στις μεσοδυτικές αμερικανικές πολιτείες που συνήθως τις γεννούν, το Conviction είναι κλασικότατη περίπτωση outsider που αποφασίζει να αδιαφορήσει για τα προγνωστικά, να αρπάξει τη μοίρα απ’ τα μαλλιά, να της γυρίσει το κεφάλι ανάποδα και να της ρουφήξει το μυαλό απ’ τα ρουθούνια. Χοντροκομμένη χωριατοπούλα που τρέφει περισσότερη αφοσίωση και θαυμασμό για τον αδερφό της παρά για τον μελλοντικό πατέρα των παιδιών της, τα βάζει με τη δυσκαμψία του συστήματος, τη βλακεία των λειτουργών του και την κακία των αφεντικών του, και αφιερώνει συναπτές ημέρες για χρόνια ολόκληρα, στο στόχο της να ξεπεράσει όχι μόνο τις δικές της δυνατότητες, αλλά κι αυτές όλων των ανθρώπων που είχε γνωρίσει ποτέ στη ζωή της μέχρι τότε, αδιαφορώντας παράλληλα για τις πρακτικές, ψυχολογικές και συναισθηματικές συνέπειες της μονομανίας της, όχι μόνο στον εαυτό της, αλλά και σε όλους τους ανθρώπους που είχε γνωρίσει ποτέ στη ζωή της μέχρι τότε. Πρώτα χάνει τον άντρα της, μετά τα παιδιά της, κι ύστερα σχεδόν τα λογικά της, αλλά το σενάριο της Pamela Gray είναι τόσο απασχολημένο να τσαλαβουτάει στις αυτάρεσκες feelgood μπουρμπουλήθρες του αφελούς θαυμασμού της αυτοθυσίας, που δεν μπαίνει στον κόπο καν να σου υπονοήσει έστω αν χαράζουν καθόλου την ηρωίδα τα σημάδια που της αφήνει η διαδρομή της, ή αν τέλος πάντων όλα αυτά που χάνει δεν την ενδιέφεραν εξ αρχής. Με κύριο μέλημα να σου χαϊδέψει το υπογάστριο των ανθρωπιστικών ευαισθησιών σου, στέλνει περίπατο οποιαδήποτε διάθεση εμβάθυνσης στους χαρακτήρες, σου πλασάρει για υπόδειγμα μια ιστορία υπέρβασης κούφια πίσω απ’ το γλυκανάλατο προσωπείο της κι επιλεκτική στην εξιστόρησή της για να μη χαλάσει τη ζαχαρένια σου, αλλά τουλάχιστον σκηνοθετείται ταιριαστά, με τον Tony Goldwyn να την πνίγει σε τόση κλασικούρα, που θα έκανε ακόμα και τον παππού του, τον πιονέρο του στουντιακού Χόλιγουντ Sam Goldwyn, να αναρωτηθεί πόση αναχρονιστική μελούρα μπορεί ν’ αντέξει.