Le Nom des Gens (2010)

Νεαρή γαλλο-αλγερινή ακτιβίστρια που παρασύρει πολιτικούς αντιπάλους στο κρεβάτι της με στόχο να τους αλλάξει τα φώτα αλλά και τις πολιτικές τους πεποιθήσεις, ερωτεύεται εβραϊκής καταγωγής ζοσπενιστή σαραντάρη. Ο Michel Leclerc εμπνέεται από την Annie Hall (1977) και τις Μέρες Ραδιοφώνου (1987) του Woody Allen, σύμφωνα με τον παραγωγό του τουλάχιστο, δημιουργεί μια χαλαρά συνδεδεμένη με πολιτικές προεκτάσεις ταινία, μπλέκει το φιλελεύθερο πνεύμα με την καταπιεσμένη φύση, και πάει λέγοντας. Η Bahia Benmahmoud και ο Arthur Martin, το νεαρομεσήλικο ζευγάρι της ιστορίας, ξεκινώντας από διαφορετικές κοινωνικές αφετηρίες αλλά καταλήγοντας λίγο πολύ στο ίδιο πολιτικό τέρμα, στοχεύουν ρητά, με σεναριακή ατάκα, να σχηματίσουν την υποδειγματικότερη εικόνα μιας σύγχρονης Γαλλίας, με άλλα λόγια. Η Sara Forestier στον ρόλο της free spirited Bahia, ξεγυμνώνεται διαρκώς, ελευθερώνει καβούρια στις θάλασσες, φορώντας φούξια μποτάκια κάνει στη πράξη έρωτα και όχι πόλεμο. Κρατάει την ταινία και το βλέμμα σου πάνω της, με τον αυθορμητισμό και την χίπικη διάθεσή της, όσο ο Jacques Gamblin έπεται με μια πιο οριοθετημένη και σοβαρή ερμηνεία. Σχετικά πρωτότυπη, η σκηνοθεσία του Leclerc παντρεύει τα παρελθόντα, παιδικά χρόνια των ηρώων με τη σύγχρονη, ενήλικη ζωή τους με παραστατικό κινηματογραφικό τρόπο. Ο πιτσιρίκος Arthur "σωματοποιείται" στο τώρα και συμβουλεύει τον σαραντάρη εαυτό του, ενώ και η μικρή Bahia επανέρχεται διαρκώς στην μνήμη της ενήλικης πια κοπέλας. Τα απότομα cut ανάμεσα στις σκηνές, ο μη συμβατικός, μη ρεαλιστικός χρόνος ανάμεσα στις διάφορες φάσης της κοινής τους ζωής και η συρραφή εναλλακτικών, χρωματικά διαφορετικών πλάνων κάνουν το Le Noms de Gens (2010) να μοιάζει Amelie στην Χώρα της Πολιτικής, για καλύτερα ή χειρότερα.