Los Ojos de Julia (2010)

Η αυτοκτονία της δίδυμης αδερφής της, σκοτεινιάζει το βλέμμα θελκτικής σπανιόλας με ιστορικό υστερικής τύφλωσης.Ο Guillem Morales με τον Oriol Paulo να σιγοντάρει στο σενάριο μιας παραγωγής που βοήθησε ο Guillermo del Toro να φτάσει στις οθόνες σου, ξεκινά με ένα μαεστρικό ορεκτικό των όσων θ' ακολουθήσουν, βάζοντας στο κέντρο του φακού του μια γυναίκα τυλιγμένη απ’ τον τρόμο των σκιών που πνίγουν τη ζωή της κρύβοντας περισσότερα απ’ όσα αφήνουν να φανούν οι σιωπές που απαντούν στις τρομοκρατημένες εκκλήσεις της. Και σε εισάγει υποβλητικά σ’ ένα σκοτεινό σύμπαν όπου θα σ’ εγκλωβίσει ύπουλα το μπλέξιμο της κληρονομικότητας των οικογενειακών επιλογών, με την απόγνωση του ανθρώπου που για να πιστέψει στις δυνάμεις του, χρειάζεται να αποδείξει το κουράγιο των κοντινών του. Παίζοντας με τον λανθάνοντα αισθησιασμό και τις εξάρσεις νοσηρότητας, με την ίδια άνεση που το έκανε ο Brian de Palma στα παλιά του, ο Morales ντύνει με γοτθική χρωματική παλέτα τα τρεχαλητά της ηρωίδας του στη φουρτουνιασμένη νύχτα, στήνοντας ένα ρετρό σκηνικό στιλιστικής άσκησης στην ιβιρική παράδοση, και εμπιστεύεται στην πρωταγωνίστριά του το βάρος ενός σεναρίου που ποντάρει περισσότερο στο μυστήριο της πλοκής του παρά στις τρομάρες των σκοταδιών του για να ανεβάσει τους παλμούς σου. Εναλλάσσοντας τα ασφυκτικά κοντινά στα μάτια της Τζούλιας του, με τα ιμπρεσιονιστικού τύπου στραβογωνιασμένα γενικά στις σκοτεινές γωνίες, στρώνει τον πυρήνα της τεχνικής του υπεροχής, τον οποίο απογειώνει η Belén Rueda όχι μόνο ηλεκτρίζοντας το βλέμμα σου με την θελκτική σιλουέτα της, αλλά εμπλουτίζοντας την υστερία της ηρωίδας της με αυτήν την τρομάρα που σιγοβράζει και τρυπώνει κάτω απ’ το δέρμα σου για να δέσει κόμπο τα σωθικά σου, κι αυτό το πνιγηρό, μαγκωμένο άγχος που χρειάζεται το σενάριο για να μετατρέψει αλληγορικά την υστερική τύφλωση της πρωταγωνίστριάς του, στο θόλωμα της κρίσης που παθαίνει ο άνθρωπος όταν παραδίδεται στην ομίχλη του πανικού του ενστίκτου επιβίωσης από έναν κίνδυνο που δεν μπορεί να προσδιορίσει. Ισορροπώντας άριστα ανάμεσα στον τρόμο και το σασπένς, και χωρίς να έχει ανάγκη να πατήσει πάνω σε στημένες ανατροπές για να απογειώσει το φινάλε, σε οδηγεί με σιγουριά και μικρολαχανιάσματα στα διαδοχικά ανεβάσματα του ρυθμού, μέχρι το γκραν γκινιόλ των αποκαλύψεων και των κόντρα εξηγήσεων, για να σ’ το αποκλιμακώσει ύστερα μ’ ένα κλείσιμο αναπάντεχα ρομαντικό, αλλά τόσο ειλικρινές κι αυθεντικό, που αφήνει χαρακιές απειλώντας να σου μείνει για πάντα στο μυαλό.