The Ward (2010)

Ταραγμένη νεαρά καταλήγει σε άσυλο εγκληματικώς φρενοβλαβών και προσπαθεί να καταλάβει τι γυρεύει απ’ τη ζωή της ασχημομούρα φαντασματούλα που ξεκάνει τις συγκατοίκους της.Σαν διάλειμμα απ’ τη σχεδόν δεκαετή του συνταξιοδότηση, ο John Carpenter επιστρέφει στις σκοτεινές οθόνες μετά τα περιστασιακά του φλερτ με τις τηλεοπτικές προδιαγραφές του Masters of Horror, για να απλώσει σε κινηματογραφικά εμβαδά τη widescreen ατμοσφαιρικότητά του, με ένα ρουτινιάρικο κλειστοφοβικό θρίλερ μεταφυσικού τρόμου και ψυχολογικών ανησυχιών, που μπορεί να μην επαναφέρει τον μαέστρο του σασπένς στη φόρμα των τίτλων που τον έκαναν σημείο αναφοράς στον κινηματογραφικό φόβο, αλλά τουλάχιστον του δίνει ένα αξιοπρεπέστερο αποχαιρετιστήριο άσμα σε σύγκριση με το φιάσκο του Ghosts of Mars (2001). Πατώντας σε συμβατικό σενάριο που δεν μπορεί να αποφασίσει αν θέλει να σου δείξει τον τρόμο του, ή να αφήσει τις υπόνοιές του να σου σηκώνουν την τρίχα, και ξεδιπλώνεται μπαλατζάροντας ανάμεσα στην μονοδιάστατη ρηχότητα και την αφελή ευκολία, ο Carpenter σε μεταφέρει στη δεκαετία των 60s και των πειραματικών ηλεκτροσόκ, με άψογη στο περιορισμένο εύρος της την αναπαράσταση εποχής, για να ταιριάξει και με τη ρετροβιζιονιστική του σκηνοθετική προσέγγιση μιας κλασικής για τη θεματολογία του καταβύθισης στην παράνοια. Χωρίς να ασχολείται ιδιαίτερα να καμουφλάρει το γεγονός ότι γυρίζει την ταινία απλά και μόνο γιατί του έλειψε να γυρίζει ταινίες, ο δάσκαλος αφήνει την Amber Heard να εκθέσει τα κάλλη της με την ίδια άνεση που την αφήνει να εκτεθεί απ’ τις ερμηνευτικές της ανεπάρκειες, και την περικυκλώνει με εξίσου ηδοναναστατωτικές παρουσίες για να σου συμπληρώσει το mood από pin-up τσιριδογκόμενες, πριν αρχίσει να τις στέλνει δυο-δυο να τρέχουν προς τα πάνω τις σκάλες για να κλειδωθούν στη ντουλάπα μαζί με τον μαχαιροβγάλτη τους, όπως κι ο ίδιος έβαζε τις scream queens του να κάνουν τρεις δεκαετίες νωρίτερα, και πριν έρθει ο Wes Craven να σε κάνει να κάνεις τον έξυπνο. Αναβιώνοντας ακανόνιστα κανόνες Ιστορίας, όπως μπόρεσαν να τους καταλάβουν οι σεναριογράφοι του, ο Carpenter στήνει δικό του πάρτι, κάτι σα γκετουγκέδα με φίλους σε παλιά σκηνικά, κι αν τώρα εσένα δε σ’ αρέσει που δεν έφτιαξε κι εκείνα τα σάντουιτς με τα τριπλά επίπεδα αντί να λες πάλι καλά που βρήκε τα κλειδιά, ε τι να κάνουμε ρε φίλε, πήγαινε δίπλα να δεις κάνα πιτσιρικά να τον αντιγράφει.