À Bout Portant (2010)

Ένας ακόμα μεσαιομεσαίος θα πρέπει να υπερβεί τον εαυτό του για να διατηρήσει ακέραια την οικογένειά του, όταν όλοι μαζί βρίσκονται άθελά τους μπλεγμένοι στα ξεκαθαρίσματα διαφόρων λογής μούτρων. Σε ίδιο μοτίβο με το Pour Elle (2008), αλλά με ανεβασμένες ταχύτητες όπως υπονοεί ο ελληνικός του τίτλος, το À Bout Portant (2010) έχει ότι θα περίμενες.. από αμερικάνικο ριμέικ της προηγούμενης δουλειάς του Fred Cavayé, μια διάθεση να επεκτείνει την τρεχάλα, κομπλέ με αφόρητη φανφάρα στην υπόκρουση, σε βάρος του όποιου σασπένς από σταδιακή προετοιμασία του ήρωα, της όποιας αγωνίας θα μπορούσες να έχεις μπας και στραβοπατήσει πουθενά στη προσπάθεια να εντυπωσιάσει τον πεθερό του σώσει τη γυναίκα του, ο αντί-Ben Stiller, o Gilles Lellouche σε ρόλο Liam Neeson σε ρόλο νοσοκόμου. Με άλλα λόγια, το ότι ο χαρακτήρας του Lellouche σώζει ασθενή, τον συμπρωταγωνιστή του Roschdy Zem, παριστάνοντας τον γιατρό στην αρχή του φιλμ, είναι σταγόνα στον ωκεανό των Jason Bourne-ικών ικανοτήτων του, κομπλέ με άλματα στα απέναντι μπαλκόνια, που πρέπει να καταπιείς στη συνέχεια. Ο Cavayé χρησιμοποιεί κάτι επινεφρίνες στα πλάνα, μπας και σε πείσει να δικαιολογείς σα τη πατροπαράδοτη έκρηξη αδρεναλίνης κάθε έκρηξη απιθανότητας στη διάρκεια, αλλά δεν έχει ούτε τον προϋπολογισμό, ούτε το καστ, ούτε τιποτάλλο ώστε να μπορέσει να μιμηθεί (άσε να υπερβεί) όλες αυτές τις παραγωγές που άμα δε κατάλαβες ότι τις έχει στόχο ξανάρχισε πάλι από την αρχή να διαβάζεις την παράγραφο. Έτσι, ας πούμε, τα άλματα ο Lellouche τα κάνει με τη τεχνική του μοντάζ-φου, αλλά με στήσιμο Greengrass, μπας και μπερδευτείς πάλι και σου τυπωθεί ότι τον ακολούθησε η κάμερα, και επειδή δε γίνεται να γεμίζεις συνέχεια τα κενά μόνος σου, μέχρι να πέσουν οι τίτλοι ο Cavayé έχει καταλήξει να σου παρεμβάλλει ως και την Elena Anaya σαν 7 μηνών έγκυο, να κάνει τα ίδια ακριβώς (ναι τα ίδια ακριβώς) και παράλληλα με τον υπερνοσοκόμο και άντρα της (σύμφωνα με το σενάριο). Με τη συνεργασία και πάλι του Guillaume Lemans στην ανάπτυξη της ιστορίας, ο σκηνοθέτης προσθέτει κάποιες αποχρώσεις στους μονοκόματους χαρακτήρες του όσο περνάει η ώρα, μπουσουλώντας και με αυτό τον τρόπο σε αμερικάνικα πρότυπα, αλλά χωρίς να παύει να σε κάνει να προτιμάς να τους πρόσθετε καμιά σφαίρα στο κεφάλι.