Harry Potter and the Deathly Hallows (2011)

Τρέχοντας να καταστρέψει τα κομμάτια της ψυχής του μάγου με τη φιδίσια μούρη, πριν αυτός βρει τα αντικείμενα που θα εξασφαλίσουν την αθανασία του, ο μαθητευμένος μάγος ετοιμάζεται για τη μεγάλη αναμέτρηση με το άλλο του μισό.Τονικά κι αισθητικά συνεπές με το πρώτο του κομμάτι, ετούτο το τελευταίο μέρος του τελευταίου επεισοδίου του ατέλειωτου franchise που έδωσε στο Hollywood και τη Warner το πλέον ευπώλητο εφηβικό προϊόν της Ιστορίας, είναι σαφώς πιο αυτάρκες και ικανό να σταθεί στα πόδια του απ’ το έτερον ήμισυ που είχε προηγηθεί πριν εννιά μήνες, κι έρχεται βασικά για να εκπληρώσει όλες τις υποσχέσεις που σου άφησε το προηγούμενο, με τον μεγαλειωδέστερο κι εντυπωσιακότερο τρόπο που μπορεί να πετύχει η μεγάλη αναμέτρηση που περιμένεις εδώ και μια δεκαετία να σου γεμίσει την οθόνη, και που κατά βάση δεν θα μπορούσε να είναι τίποτα άλλο από σύγκρουση βεγγαλικών που εκτοξεύονται από ξύλινα ραβδάκια. Κι επειδή δεν μπορείς να βλέπεις ακτίνες λέιζερ να πηγαινοέρχονται για κάνα δίωρο, προφανώς η εξαντλητική διάρκεια πρέπει να γεμίσει με τις παράπλευρες συγκρούσεις και τα προαπαιτούμενα που πρέπει να εκπληρωθούν, που τώρα δεν είναι πια απλές (ή λιγότερο απλές) σχολικές δοκιμασίες ενός μαθητευόμενου μάγου, αλλά ο αγώνας ζωής ενός μελλοθάνατου μεσσία.

Παίζοντας με τη δυαδικότητα του καλού και του κακού, και υπερτονίζοντας τις αρετές της φιλίας, της αφοσίωσης, της αλληλοβοήθειας και της συντροφικότητας που πάντα αποτελούσαν αφηγηματική αφετηρία και γραμμή τερματισμού για τα βιβλία της Rowling, ο Steve Cloves, που έχει φροντίσει για την θεματική συνέχεια κι ισορροπία της σειράς σε όλα της τα επεισόδια πλην ενός, στήνει την πιο στιβαρή εκδοχή του δράματος ενηλικίωσης που αποτελεί όλο το franchise, αφήνοντας την ωρίμανση των χαρακτήρων σε κρίσιμες συνθήκες, να δώσουν τον τόνο της σκοτεινιάς όλου του σεναρίου του. Κι επαναφέροντας περασμένους χαρακτήρες κι αφορμές για αναδρομές σε κρίσιμες καμπές του παρελθόντος, δίνει στο saga του την ολοκληρωμένη εικόνα που προσφέρουν οι οπτικές των σοφότερων τρίτων, για να χαρίσει στον ήρωά του την βαρύτητα της πλήρους σημασίας της σταυροφορίας του, τρατάροντας την ίδια ώρα τον θεατή με νοσταλγικά τριπάκια και υπογραμμίσεις επιβεβαίωσης των προδιαγεγραμμένων πορειών που οδηγούν προβλέψιμα την ιστορία στην υποβλητική κορύφωσή της, με τη διακριτικότητα της ηχητικής μπάντας που συνοδεύει τα τεκταινόμενα μπουκώνοντας τα γούφερ με τα τσιτωμένα μπάσα της.

Εξίσου τσιτωμένες είναι κι οι εικόνες του Yates, πηγμένες στον κόκκο της ξεπλυμένης μουνταμάρας τους, για να σου τρίψουν στη μούρη τη σοβαρότητα των περιστάσεων σε περίπτωση που οι παγωμένες μούτες των πρωταγωνιστών του δεν αρκούν για να το καταλάβεις, ή που οι δραματικές τους εκφορές δεν αρκούν για να σε αποπροσανατολίσουν απ’ το αυστηρά προσανατολισμένο της νομοτελειακής τους μοίρας. Φορτώνοντας την κάμερα στον ώμο κι ακολουθώντας τους ήρωές του από κοντά όταν η δράση είναι σωματική, και σηκώνοντας το πλάνο του για μεγαλειώδη αεροπλανικά όταν αρχίζουν τα μαγικά βεγγαλικά των εισβολών των καταραμένων στρατιών, ο Yates εναλλάσσει προσεγγίσεις με χαρακτηριστική άνεση, δίνοντας στην ταινία ευκαιρίες να φρεσκάρει το ρυθμό της χάρη στον πλουραλισμό της απεικόνισης, ενώ η πληθώρα ερμηνευτικού δυναμικού αξιώσεων, γεμίζει τα ψηφιακά του σκηνικά με ψυχή και σάρκα. Βοηθώντας τον έτσι να χτίσει το πιο πλούσιο σε δραματικές διαδρομές επεισόδιο όλης της σειράς, που δυστυχώς όμως, όπως το πρώτο του μέρος έκραζε για τις εισπραξεοθηρικές του προθέσεις με τον επαναληπτικό επεισοδιακό άξονα βαδιστικών ταχυτήτων, έτσι κι ετούτο το δεύτερο κομμάτι πέφτει θύμα της μόδας της εποχής, χαρίζοντάς σου αναμνηστικά γυαλιά, για να δεις ένα 3D όχι ιδιαίτερα αποδοτικό στο αποτέλεσμά του, και κατά καιρούς αρκετά προβληματικό στην ευκρίνειά του. Τι να κάνεις όμως, τα μεγάλα μαγικά, θέλουν και ακριβά ραβδάκια.