Zookeeper (2011)

Για να κρατήσουν φύλακα που σκέφτεται να αλλάξει δουλειά μπας και ρίξει τη γκόμενα που τον είχε φτύσει, τα ζώα του ζωολογικού κήπου αποφασίζουν να σπάσουν τον κώδικα και να του μιλήσουν για να του δώσουν ερωτικές συμβουλές.Συμβουλές που, εύλογα, αποτελούνται απ’ το να να περπατάει σαν αρκούδος, να μαρκάρει την περιοχή του σα λύκος, να αντιμετωπίζει τους αντίζηλους σα λιοντάρι και να φουσκώνει το προγούλι του σα βάτραχος. Και συμβουλές τις οποίες ο φύλακας εκτελεί με φιλότιμο, αποδεχόμενος όλες τις συνέπειες γελοιοποίησης που τις ακολουθούν, για τα δικά σου μάτια μόνο, και τα όποια χαχανητά μπορεί να προκαλέσει μια τέτοια κωμική έμπνευση απ’ το μυαλό των δυο σεναριογράφων του Norbit (2007) κι άλλης μιας τριάδας γραφιάδων που έβαλε η Happy Madisson να φροντίσουν για το στρογγύλεμα της χοντράδας που έχει να σου σερβίρει ως κωμική αιχμή, ετούτη η οικογενειακή κωμωδία καταστάσεων της εταιρείας του Adam Sandler, με πρωταγωνιστή τον έναν απ’ τους κολλητούς του στο Grown Ups (2010) και τον λιγότερο γνωστό της παρέας, έξω απ’ τα τηλεοπτικά και περιοδειακά κυκλώματα της σχετικής κάστας, Kevin James. Ο οποίος, προσπαθεί ερμηνευτικά να σου δώσει ένα σημείο ταύτισης με τον ερωτευμένο φουκαρά που βάζει στόχο να ρίξει κορίτσι πολύ έξω απ’ τα πληθωρικά κυβικά του, ψάχνοντας τρόπο να χωρέσει την ατσούμπαλη κι αντικονφορμιστική προσωπικότητά του στα καλούπια της καλής του, με όση σοβαρότητα μπορεί να διατηρήσει κάποιους του οποίου ο ρόλος δεν απαιτεί στ’ αλήθεια τίποτα περισσότερο απ’ το να παίρνει φόρα και να τρακάρει σε τοίχους κι άτυχους περαστικούς κάθε τέταρτη σκηνή, όσο το σενάριο γεμίζει τα μεσοδιαστήματα με ξαναζεσταμένα ρομαντικά κλισέ και αφελή ηθικοπλαστικά διλήμματα, που μπορείς να προβλέψεις και να καλυτερέψεις μόνος σου, πριν καν σηκωθείς απ’ τον καναπέ να πας στην αίθουσα να δεις την ταινία. Ο Frank Coraci, σκηνοθέτης του Adam Sandler απ’ τα τέλη των 90s και δώθε, καταφέρνει να συγκρατήσει την ταινία τόσο απ’ τον εκτροχιασμό στην γλυκανάλατη ρομαντζάδα, όσο κι απ’ το να κυλιστεί σε χιούμορ της κουράδας, ισορροπώντας την κάπου ανάμεσα στην ανεκτή αναμάσηση ανέμελων κλισέ, και την καλόκαρδη κωμωδία που σου εμπνέει η φάτσα του πρωταγωνιστή του, και τουλάχιστον οι δυο τους πετυχαίνουν μια κάποια απόψυξη αυτής της κωμωδίας απ’ την εποχή των κωμικών παγετώνων, για να σου σερβίρουν κάτι που μπορεί και άνθρωπος με ζωντανό εγκέφαλο να δει, χωρίς να θέλει αμέσως να πάει να κρεμαστεί.