Gianni e le Donne (2011)

Ένας 60χρονος άντρας έρχεται αντιμέτωπος με το αναπόφευκτο των γηρατειών σε μια προσπάθεια να κυνηγήσει το γλυκό πουλί της νιότης έπειτα από συμβουλή του παλιόφιλου του δικηγόρου του. Μετά την απρόσμενη επιτυχία του Pranzo di Ferragosto (2008), ο πολυπράγμων Gianni Di Gregorio ξαναδοκιμάζει δημιουργία στην οποία κρατάει για τον εαυτό του το ρόλο του σκηνοθέτη, του σεναριογράφου και του πρωταγωνιστή. Επιλέγει να συνεργαστεί και πάλι με την Valeria De Franciscis η οποία υποδύεται για μια ακόμη φορά την απαιτητική, υπερήλικη μάμα, και κρατάει το όνομα Gianni για τον εαυτό του όπως ακριβώς και στην ταινία του 2008, με αποτέλεσμα το Gianni e le Donne (2011) να μοιάζει με μια αφηρημένη συνέχεια της παρθενικής, σκηνοθετικής του εμφάνισης. Αυτή τη φορά, στο επίκεντρο της όποιας δράσης, ο πρωταγωνιστής προσπαθεί μέσα από την αναζήτηση μιας νεαρής ερωμένης, να κάνει τα στραβά μάτια στα χρονάκια που βαραίνουν την πλάτη του και να πείσει τον εαυτό του ότι διαθέτει ακόμα ψήγματα του νεανικού του σεξαπίλ. Η βαρετή και κοινότυπη καθημερινότητα του ήρωα η οποία συνοψίζεται στο ντάντεμα της σεβάσμιας μητέρας, της ολίγον αδιάφορης συζύγου, της κόρης και του τεμπέλη γκόμενού της, διανθίζεται από την παρουσία γυναικών όπως η νεαρή γειτόνισσα με τον τεράστιο σκύλο, και λειτουργεί σαν βάλσαμο στην καρδιά του Gianni, μόνο για να έρθει η σκληρή συνειδητοποίηση λίγο αργότερα ότι τα όνειρα μένουν για πάντα στην σφαίρα των ανεκπλήρωτων φαντασιώσεων. Η όμορφη, ρεαλιστική σκηνοθεσία και απόδοση των χαρακτήρων, η ατμόσφαιρα των καλοκαιρινών, μεσογειακών γειτονιών που απορρέει από τις ιταλικές συνοικίες των γυρισμάτων, τα ζεστά χρώματα και το γλυκόπικρο μουσικό θέμα που ακούγεται από την αρχή μέχρι και το τέλος της, δημιουργούν μια νοσταλγική ταινία για τον χρόνο που περνάει και τις επιπτώσεις του στην ανθρώπινη φύση. O Di Gregorio αποδίδει εύστοχα έναν συμπαθητικό και ευγενή χαρακτήρα που έχει φτάσει σε υπαρξιακό τέλμα, ενώ η De Franciscis είναι εξαιρετική στον ρόλο της Ιταλίδας μητέρας.