Largo Winch II (2011)

Πάμπλουτος ορφανός, με.. αντιεξουσιαστικό παρελθόν, κατηγορείται για χρηματοδότηση εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας στη Μπούρμα, όσο κάνει εχθρούς για να είναι άντρας σύμφωνα με κροατική παροιμία. Όπως λέει και η Wikipedia, o Largo Winch είναι ένας δημοφιλής στη Γαλλία κόμικ ήρωας, ένας δισεκατομμυριούχος playboy με εύλογα πολλούς σατανικούς βιομηχανικούς εχθρούς και ανεξήγητα πιστός στον κάθε φίλο του που μπλέκει σε περιπέτειες. Ο χαρακτήρας έχει ήδη πρωταγωνιστήσει σε βιντεοπαιχνίδια, τηλεοπτικές σειρές και τη δικιά του ολοδικιά του ταινία, το Largo Winch (2008), αλλά η σε εισαγωγικά καταγωγή του, η δημιουργία του στα τέλη των 70s από τον Βέλγο Jean Van Hamme σε σειρά από νουβέλες, τον έχει φορτώσει με μια 80ίλα, με μια γιάπικη υπεροψία που μόνο στην Ελλάδα πέρναγε η μπογιά της μέχρι πρόσφατα αν όχι ακόμα, οπότε όλες οι μεταφορές --ακόμα και οι πιο πρόσφατες ιστορίες του κόμικ που ξεκίνησε το 1990-- δυσκολεύονται να πάρουν μπροστά, στερούμενες συμπαθητικού ήρωα. Το κόμικ βέβαια καθιέρωσε μια σχετικά ιδιότυπη αφήγηση κάθε ιστορίας, σε δυο τόμους, στον πρώτο η γη φεύγει κάτω από τα πόδια του Largo σε στιλ 2012 (2009) ένα πράμα, βρίσκεται στο κέντρο διαπλεκόμενων συνωμοσιών που με τη φούρια δύναμης της φύσης κάπως, σε απορροφάνε μέχρι να απο-συντεθούν στον δεύτερο τόμο, που επαναφέρει και τη τάξη. Αυτή τη φόρμα, κομπλέ με απανωτά επεξηγηματικά χωροχρονικά πηγαινέλα, κράτησε και η πρώτη κινηματογραφική μεταφορά πριν τρία χρόνια, ο Jérôme Salle του Anthony Zimmer (2005) έκανε μια ιστορία καταγωγής για τον Largo Winch όπου οι επιθετικές εξαγορές στο Hong Kong συνδυάζονταν με ορφανά παιδάκια σε βαλκανικό φολκλόρ, και έκοψε καναδυο εκατομμύρια εισιτήρια στη χώρα του, χωρίς να ακουστεί και πουθενά αλλού.

Η συνέχεια, το Largo Winch II (2011), επιχειρεί να διορθώσει κυρίως αυτό το κακό, τη διεθνή απήχηση, με τρόπο που μπορείς να πεις ότι τον χαρακτηρίζει και η χρησιμοποίηση, σε θέση κράχτη, της μουμιοποιημένης Sharon Stone να σταυρώνει ατρόμητα τα γέρικα ποδαράκια της, αντί για την Kristin Scott Thomas που περιφέρονταν ημι-ψύχραιμα φορώντας ηλίθια περούκα στη πρώτη ταινία. Το σενάριο βασίζεται χαλαρά στην διτομία La Forteresse de Makiling / L'Heure du Tigre, κρατάει μια τοποθεσία και 2-3 ονόματα, και προσπαθεί να ανεβάσει ταχύτητες στη δράση εκτός χρηματιστηρίου, όσο μετατρέπει τον Largo σε ελεήμονα αισθηματία οικογενειάρχη, και χωρίς πλάκα. Όπως μπορείς και να καταλάβεις από τη παρουσία στα ψηλά credits μόνο της Napakpapha Nakprasitte, ο Largo βασικά είναι τώρα γεωργοκτηνοτρόφος σε επαφή με τη μητέρα γη, ερωτευμένος με μια Βιρμανέζα αγωνίστρια, και διατεθειμένος να ρευστοποιήσει την 50+ δισεκατομμυρίων περιουσία του, για να τη ξοδέψει όλη σε αγαθοεργίες. Κάπου εκεί μπλέκεται ο πεθαμένος θετός πατέρας του (από τον οποίο ο Largo κληρονόμησε τα πάντα φυσικά), κάτι γραφικοί ανατολικοευρωπαίοι μαφιόζοι, κάτι γραφικότεροι ασιάτες χουντικοί, και αναμενόμενα αρκετοί άλλοι, χωρίς βέβαια ουσιαστικό λόγο ύπαρξης, πέρα από το να συνδέουν action set pieces, εμπνευσμένα από Quantum of Solace (2008) μέχρι Rambo (2008), και υλοποιημένα με ένα στιλάκι κάπου ανάμεσα σε δευτεροκλασάτες παραγωγές της EuropaCorp και αμερικάνικες τηλεσειρές των 80s. O Salle διάλεξε να πάει full DV αυτή τη φορά, επιλογή που τον βοηθάει ίσως να παρακολουθεί από πιο κοντά τον πρωταγωνιστή του, Tomer Sisley, όταν κάνει μόνος του τα stunts του, αλλά δε βοηθάει καθόλου τον διευθυντή φωτογραφίας, Denis Rouden, να καταγράψει κινηματογραφικά (και όχι διαφημιστικο-ντοκιμενταρίστικα) τις εξωτικές τοποθεσίες. Ο Salle φανερά δεν έχει ιδέα και τι τόνο να δώσει στη ταινία, κάτι φάσεις με τη Stone να αυτοπαρωδείται αθέλητα, και κάτι άλλες με ψηφιακό αίμα και σκηνικά, έχουν κόμικ στοιχεία, όμως στις περισσότερες βλέπεις τους ηθοποιούς να παίρνουν ανάσα απόγνωσης πριν εκφέρουν τις ατάκες τους, τα περισσότερα σεναριογραφο-σκηνοθετικά credits πάνε μάλλον στην παραγωγό, Nathalie Gastaldo.