Quantum of Solace (2008)

Ψάχνοντας εκδίκηση για το θάνατο της καλής του, ο πιο άγριος πράκτορας της ΜΙ6 πέφτει πάνω σε υπεροργανισμό που ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις.Ο Marc Forster, εντελώς απροσδόκητη επιλογή για καρέκλα σκηνοθέτη στο μακροβιότερο κινηματογραφικό franchise ever, είναι ένας άνθρωπος με συναισθήματα κι ευαισθησίες κι αμφισβητίσιμες ικανότητες να τα περνάει στην οθόνη χωρίς να ζέχνει συναισθηματισμό και να στάζει μελούρα, στην συγκεκριμένη όμως περίπτωση, ευτυχώς, ή δυστυχώς, δεν προσπαθεί να αποδείξει την αξία του, περιορισμένος απ’ τις βιομηχανικές προδιαγραφές του legacy που αναλαμβάνει, οι οποίες έκαναν ένα σαφέστατο χαλάρωμα στο reboot του Casino Royale (2006) με ξεκάθαρο στόχο για την καινούρια τους κατεύθυνση. Προδιαγραφές που ο Forster υπηρετεί απροσδόκητα καλά, έστω κι αν τις αφήνει στον αυτόματο, στήνοντας μια ασταμάτητη σειρά από εκστατικές σκηνές δράσεις εκατοντάδων πλάνων των τριών (με το ζόρι) δευτερολέπτων, μερικά απ’ τα οποία είναι πραγματικά χάρμα ειδέσθαι και από άποψη πλανοθεσίας, αλλά και γενικότερης αρχιτεκτονικής της χορογραφίας.

Το επόμενο βήμα αυτής της επανεφευρημένης του εξέλιξης όμως, δεν το κάνει σ’ αυτήν την ταινία ο Bond, όσο κι αν ο Paul Haggis προσπαθεί, ψάχνοντας την τρίτη διάσταση στην (ξετρομπαρισμένη) pulp περσόνα του, να τον ζωγραφίσει ως τη λογοτεχνική ενσάρκωση μιας υπαρξιακής μαύρης τρύπας, ενός πράκτορα του χάους που σκορπά την καταστροφή του εξίσου στις δυνάμεις αποσταθεροποίησης της τάξης, αλλά και στις αξίες που ο ίδιος κρατά κοντά στην καρδιά του. Η δομή του σεναρίου του είναι μοιραία ένα ξεφτισμένο replay, όχι μόνο λόγω της κουρασμένης ψυχροπολεμικής έμπνευσής του (μόνο που, όπου Ρωσία, πλέον βάλε Αμερική), αλλά και γιατί όλος αυτός ο πόλεμος ενάντια στην κυβερνητική, διακυβερνητική και ενδοϋπηρεσιακή διαφθορά που ξεκινά να καλλιεργείται από τώρα για τις επόμενες ταινίες, ήταν πολύ πιο συναρπαστικός και πειστικός όταν τον έχανε ο Jason Bourne, παρά όταν τον κερδίζει ο James Bond, που στο κάτω - κάτω δεν φαίνεται να έχει πια κανένα άλλο κίνητρο, πέρα απ’ το να τα βάλει με τον δυνατότερο διαθέσιμο αντίπαλο, ο οποίος θα είναι εκ των πραγμάτων ο κακός.

Όπως και να ’χει, ακόμα κι αν και η ίδια η παραγωγή δεν ένιωθε ικανή να συναγωνιστεί το breakthrough της προηγούμενης ταινίας τόσο γρήγορα και παρήγγειλε απλώς ένα συμπληρωματικό τριπάκι να γεμίσει το χρονοδιάγραμμα (μια ταινία κάθε δυο χρόνια, χοντρικά), το Quantum of Solace, που ολοκληρώθηκε με μπόλικους τραυματισμούς, αρκετούς απ’ τους οποίους υπέστη κι ο Daniel Craig που σημειώνει άλλη μια ερμηνεία για τις κορυφές του χαρακτήρα του, μένει στα χρονικά ως η πιο μικρή σε διάρκεια ταινία του Bond (106 λεπτά) και η πιο μεγάλη σε άνοιγμα στην Αγγλία, σπάζοντας τα ρεκόρ ανοίγματος Παρασκευής και τριημέρου (με £4.9 και £15.4 εκατομύρια, αντίστοιχα), ενώ αναμένεται να σημειωθεί και ως η πιο κερδοφόρα ταινία του franchise, μετά και το άνοιγμά της στην Αμερική, στις 14 Νοέμβρη.