The Bang Bang Club (2010)

Από το 1990 ως το 1994, τα τελευταία χρόνια του Apartheid, τέσσερις φωτορεπόρτερ κάνανε παρέα που κατέγραφε τις αιματηρές συγκρούσεις στις κοινότητες των μαύρων στη Νότια Αφρική, όσο συναγωνίζονταν μεταξύ τους για το ποιός θα έχει την άλλη μέρα το εξώφυλλο σε όλες τις εφημερίδες του πλανήτη.
Η ιστορία των Kevin Carter, Greg Marinovich, Ken Oosterbroek και João Silva, είναι γνωστή, με την έννοια ότι έγινε αντικείμενο ρεπορτάζ από τους συναδέλφους τους δημοσιογράφους (και βιβλίο στη συνέχεια από τον δεύτερο και τον τέταρτο), όχι με την έννοια ότι τη γυρνάει κάθε δεύτερη βδομάδα το Hollywood για να εξυμνήσει την υπερστελεχάρα, υπερμανάρα και γενικώς υπερταλεντάρα που κρύβει η καθεμιά μέσα της. Έτσι, στη κινηματογραφική μεταφορά της, στο Bang Bang Club (2010), ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης Steven Silver, έκανε την επιλογή να την αφηγηθεί σα να την ακούς πρώτη φορά, σα μια ιστορία που άξιζε να ειπωθεί. Ο Silver ξεκαθαρίζει την επιλογή του από την πρώτη του σκηνή, διαλεγμένη μεν από τις τελευταίες μέρες του club αλλά όχι αποκαλυπτική, o Carter ετοιμάζεται σε ραδιοφωνική εκπομπή να απαντήσει στην ερώτηση τί κάνει μια φωτογραφία σπουδαία, κι εσύ καταλαβαίνεις επιπλέον ότι αυτό θα είναι το ιερό δισκοπότηρο της συνέχειας. Η επιλογή του Silver ήτανε μάλλον σοφή, το σενάριο αποφεύγει τη πίεση της εξαιρετικής στιγμής όσο αφορά τους χαρακτήρες του, αποφεύγει και τη λούμπα να χρειάζεται να τη κορυφώνει μέχρι έκρηξης στο τέλος, ενδιαφέρεται για την εξαιρετική στιγμή που πιάνουνε οι ήρωες, γι' αυτό που βλέπουν, και όπως το βλέπουν, σαν κάδρο. Το εκπληκτικό μάτι της παρέας (με δυο Pulitzer σε τέσσερα χρόνια), βοηθάει φυσικά τον Silver να στήσει και τα δικά του κάδρα, να δραματοποιήσει την ιστορία γύρω από κάθε φωτογραφία.

Η θέση του παρατηρητή που δεν επηρεάζει άμεσα το παρατηρούμενο, είναι και στόχος για πολλά ηθικά βελάκια, προερχόμενα συνήθως από τη γνωστή άμεμπτη μερίδα της ανθρωπότητας που.. νοιάζεται για τα παιδάκια της Αφρικής (και άμα ήτανε μπροστά, θα τα βοηθούσε με κάθε τρόπο και βάλε). Το Bang Bang Club δεν αποφεύγει τη συζήτηση, δε την απέφυγαν ούτε οι ήρωές του, αφήνει τις πράξεις τους (και τα λόγια τους ενίοτε) να μιλήσουνε. Από τη θέση του παντοδύναμου (επιπλέον του αγίου), μπορείς να κατηγορήσεις τη ταινία ότι αδιαφορεί να σε ενημερώσει για την εποχή, για την ιστορικότητα των γεγονότων, για την ιστορία των Νοτιοαφρικάνων, και για τη δημιουργία του σύμπαντος. Ο Silver μένει σε όσα ψάχνανε οι τέσσερις για να καδράρουνε τις φωτογραφίες τους ως ρεπορτάζ (και όχι ως κάτι που τράβηξε από το κινητό περαστικός), τα υπόλοιπα ήτανε δουλειά των δημοσιογράφων και τα βρίσκεις με ένα κλικ στη Wikipedia. Η προσωπική ζωή των χαρακτήρων, μοιάζει διεκπεραιωτική στη περισσότερη διάρκεια, ίσως και από σκηνοθετική επιλογή (για να πιάνεις αυτή τη στέρηση αδρεναλίνης που παθαίνανε), το καστ, ακόμα και η Malin Akerman μελαχρινή, είναι πάντα πάνω από το ύψος των απαιτήσεων. Ο επίλογος έρχεται έτσι, ανθρώπινος και συγκλονιστικός.