Colombiana (2011)

Κοριτσάκι βλέπει τους γονείς του να δολοφονούνται μπροστά στα μάτια του απ’ τα καρτέλ της Κολομβίας, κι ορκίζεται όταν μεγαλώσει να γίνει εκδικήτρια.Αν βάλεις το Leon (1995) μαζί με τη Nikita (1990), εκτός από τη Hanna (2011), παίρνεις και την Colombiana προφανώς, σ’ ετούτη την επιστροφή του Luc Besson όχι μονάχα στις σεναριογραφικές του ρίζες από νοσταλγία βεβαίως βεβαίως, αλλά και στο καταδιωκτικό εκδικητικό θρίλερ δράσης, που είδε ότι έχει μπόλικο ψωμί, όταν με τον Robert Mark Kamen έγραφε πριν τριατέσσερα χρόνια το Taken (2008), όπως θα θυμάσαι. Σκηνοθετημένη απ’ τον Olivier Megaton που είχε βάλει το χεράκι του στους μεγατόνους της παρανοϊκής δράσης του Transporter 3 (2008), η Colombiana ανοίγει υπενθυμίζοντας σου ότι μετά την χιλιοστή εξακοσιοστή ογδοηκοστή ένατη φορά, κάπου κάποιος θα έπρεπε να έχει απαγορεύσει να χρησιμοποιείται το Ave Maria για να στήσει την ατμόσφαιρα επερχόμενου αφανιστικού αιματοκυλίσματος, αλλά στην πραγματικότητα ο Megaton δεν κάνει τίποτ’ άλλο απ’ το να σε προετοιμάσει ακριβώς γι’ αυτό το κλασικό μακελειό, με παραδοσιακό μοντερνιζέ μοβόρικο ξεκίνημα που ζεσταίνει τα γκάζια για να ακολουθήσει παραδοσιακά το παραδοσιακό παρκούρ κυνηγητό στις φτωχογειτονιές της Κολομβίας, πάντα χάρμα οφθαλμών σε τέτοιες περιπτώσεις, με την ιδανική τους πολυπλοκότητα σε λαβυρινθώδεις απότομες κλειστές γωνίες, κι ατέλειωτο θησαυρό αναπάντεχων φυσικών εμποδίων και βοηθημάτων, και πάντα στα πανέμορφα παστέλ χρώματα που έχεις συνηθίσει να λάμπουν κάτω απ’ τον ακούραστο λατινοαμερικάνικο ήλιο. Το ότι στην ανεξέλεγκτη δράση του πρώτου 15λεπτου, πρωταγωνιστής σου είναι ένα γλυκύτατο 10χρονο κοριτσάκι, αντί για κάποιον σκληροτράχηλο, ψημένο μελαψό πολεμιστή της ρουφιάνας της ζωής, μονάχα σαν πρόσθετο bonus μπορείς να το δεχτείς, και το ότι όταν η πρωταγωνίστριά σου περνάει τα σύνορα της Αμερικής, τα χρώματα σκουραίνουν κι οι εικόνες σκληραίνουν, μπορείς εύκολα να το βάλεις στα συν του Romain Lacourbas στην διεύθυνση φωτογραφίας, κι ας του ξεσκίζει την προσπάθεια ο Nathaniel Méchaly με τις μελούρες στη μουσική των συναισθηματικότερων σκηνών. Όμορφα κοντινά και πλάνα χαμηλωμένα στο ύψος του βλέμματος του κοριτσιού, δίνουν χαριτωμένη νότα ψυχογραφήματος στο πρώτο, ανήλικο κομμάτι της ιστορίας της εκδικήτριάς σου, έστω κι αν αυτό είναι το πιο βαθύ βάθος που καταφέρνει να φτάσει στην ψυχοσύνθεση της ηρωίδας του το σενάριο, αλλά αυτά δεν έχουν και πολύ σημασία, μιας και τα τουμπερλέκια του πολέμου παίρνουν φωτιά πολύ σύντομα, η πιτσιρικούλα μεταμορφώνεται σε υγρό όνειρο με ντελικάτο κορμάκι και αιμοβόρικο ματάκι, κι η Zoe Saldana ενδύεται καυτά σορτσάκια και κολλητά φορμάκια για να δώσει θελκτική σάρκα σε ηλιοκαμμένη θηλυκή και αγριογατίσια εκδοχή του Jason Bourne, που αφήνει πίσω της πτώματα με φινετσάτα χορογραφημένες, πολύπλοκες κι ανασοκοψιάρικες σκηνές εκτελέσεων, που σου δίνουν να καταλάβεις ποια είναι η ταινία που θα έπρεπε να είχε βγει απ’ τη μεταφορά του Hitman στη μεγάλη οθόνη πριν μια τετραετία. Βέβαια, όπως με τη Nikita, έτσι και με την Colombiana, όταν ο κόμπος φτάνει στο χτένι και τα πράγματα τριγύρω ζορίζουν περισσότερο απ’ όσο αφελώς είχε υπολογίσει, οι ορμόνες παίρνουν μπρος κι οι γυναικεία φύση κάνει μακροβούτια στους παράλογους συναισθηματισμούς για να συναγωνιστεί τις επιδείξεις ευκολίας του σεναρίου, κι ο Besson σού ξεκαθαρίζει για άλλη μια φορά, ότι δεν έχει σκοπό να πάρει τις γυναίκες του στα σοβαρά ως ηρωίδες δράσης, δεν πα να τινάξουν στον αέρα τη Μασαχουσέτη ολόκληρη. Αλλά δε βαριέσαι, ένας Johnny Cash να τραγουδάει το Hurt στο τέλος, τα κάνει όλα να μοιάζουν πιο σοβαρά, όχι;