Final Destination 5 (2011)

Άκου τώρα τι καινούριο θα σου πω, βλέπω το θάνατό σου. Όπως καταλαβαίνεις από την αφίσα του ακόμα, αυτή τη δεύτερη τη θεατρική όπου κάτι σιδεριές σουβλίζουν ένα κρανίο απειλητικά προς τη γενικότερη κατεύθυνσή σου, το Final Destination 5 (2011) προχωράει ακόμα περισσότερο προς τη μούρη σου ότι ξεπρόβαλε από την αντίστοιχη του The Final Destination (2009), και συνεπέστατα, καταρρίπτει από τα credits ακόμα, το ρεκόρ θρύψαλων που διαπερνάνε το τρίτο σου μάτι. Από το ξεκίνημα του έργου ακόμα, η παραγωγή είχε φροντίσει να εγγυηθεί και την ποιότητα στην ατραξιόν της (το κοφτερό S3D ), προσλαμβάνοντας στη σκηνοθεσία τον τύπο που μέτραγε στο Avatar (2009) τις αποστάσεις οθόνης και μύτης θεατή. Και φρόντισε, η παραγωγή, να ξεπεράσει και την οριστικότητα του "The" στην αμερικάνικη εκδοχή του τίτλου της προηγούμενης ταινίας, σεναριακά και με τρόπο που να μην μπορείς να τον αποκαλύψεις (είναι το τελικό φίδισμα στη πλοκή με άλλα λόγια), ώστε να μην υπάρχουν και συγκρίσεις με τις κάπου 7-17 συνέχειες που ακολούθησαν το Friday the 13th: The Final Chapter (1984). Κυριότερα, το 5 μπορεί να μην είναι το πρώτο φιλμ της σειράς όπου θα μάθεις επιτέλους γιατί τσαντίζεται ο θάνατος όταν του ξεφεύγει καμιά πορδή και τον μυρίζονται τα θύματά του και το βάζουν στα πόδια, αλλά είναι το πρώτο που αποφασίζει να προσθέσει, για να έχει και κάτι να προσθέσει, ένα κάποιο meta στην όλη φάση, να παίξει με το γεγονός ότι έχεις δει και τα προηγούμενα τέσσερα, και αυτό το παίξιμο δε φτάνει βέβαια σε βαθμό και στιλ Scream 4 (2011), αλλά πετυχαίνει κάτι μικρές συναρπαγές, με ψευτοκινδύνους και σύνθεση κινδύνων για τα υποψήφια θύματα. Ο Eric Heisserer του A Nightmare on Elm Street (2010), κάνει μια προσπάθεια να ξεφύγει και από τη μηχανική σαπουνοπερικότητα που πάγια μέχρι τώρα συνέδεε τα χασαπώματα του franchise, χώνει κι έναν κακό εκεί κάπου προς το τέλος ας πούμε, χωρίς να καταφέρνει τίποτα πέρα από το να νομίζεις πως άλλαξε μόνο του το κανάλι στη μεγάλη τηλεόραση εκεί που ροχάλιζες. Συνολικά, η προσοχή στις λεπτομέρειες και στα εφέ, και σε αφηγηματικούς μηχανισμούς που θα περίμενες να έχουν προσεχθεί κάπου 6 συνέχειες νωρίτερα, κάνουν το 5 συγκριτικά το καλύτερο φιλμ του προνομίου της New Line, όμως αυτό απλά σημαίνει πως πρέπει να πας πίσω στις κριτικές των προηγούμενων και να μακελεύεις όσα αστεράκια βρεις να σου ξέφυγαν.