Johnny English Reborn (2011)

Μετά από χρόνια βουδιστικής αυτοεξερεύνησης, ο τρομερότερος κατάσκοπος της Βρετανίας επιστρέφει να κόψει το βήχα τρομοκρατικής διπλών πρακτόρων.Σκηνοθετημένη από τον Oliver Parker που είχε πάρει σβάρνα την εικονογράφηση κλασικών, όπως ο Othello (1995), το The Importance of Being Earnest (2002) και το πρόσφατο λουλούδι που ήταν ο Dorian Gray (2009), ετούτη η επιστροφή του Johnny English (2003) έρχεται αρκετό καιρό μετά την πρώτη του εμφάνιση, για να μη θυμάσαι και πολλά απ’ τις αρχικές σας συστάσεις, πέρα από ένα αμυδρό χαμόγελο που συνόδευε τις προθέσεις του να παρωδήσει με παραδοσιακό βρετανικό φλέγμα την παραδοσιακή βρετανική περηφάνια στην κατασκοπεία της χώρας. Η πρώτη ταινία είχε μαζέψει μπόλικο κοινοτικό νόμισμα, απλώνοντας στην πιατέλα του χιούμορ της μεζεδάκια για λογής-λογής ευρωπαϊκές χιουμοριστικές ορέξεις, κι έτσι η συνέχειά της φαινόταν αναμενόμενη, όμως η οκταετία που παρεμβλήθηκε μάλλον σε καλό της βγήκε, με το σενάριο να περνάει από γραφιάδες του James Bond στον γραφιά του Mr Beans Holiday (2007) κι ο Rowan Atkinson να έχει αφήσει αρκετά πίσω του τον χαρακτήρα που τον έκανε διεθνή τηλεοπτικό υπεραστέρα, ούτως ώστε να μην σου λείπουν οι γκριμάτσες του όταν τον βλέπεις στη μεγάλη οθόνη. Από ‘κει και πέρα, χωρίς να ασχολείται ιδιαίτερα με τη δράση και την ατμόσφαιρα που προαπαιτεί το είδος στο οποίο προσπαθεί να κινηθεί, η ταινία φλερτάρει με δροσερή άνεση το αντικατασκοπικό της περίβλημα, κι αφήνει την κωμωδία της να αναπνεύσει, χωρίς πλησιάζει βέβαια τις καυστικές κορυφές στις οποίες ανεμίζει η σημαία του Top Secret! (1984), αλλά και χωρίς να την πνίγει στις χοντράδες του στυλ The Naked Gun (1988). Κινούμενος σε πιο ασφαλή μονοπάτια γενικής αποδοχής, ο Βρετανός υπερκατάσκοπος ισορροπεί το κωμικό timing του ενσαρκωτή του στις παρανοϊκές παλαβομάρες του χαρακτήρα του, με τις εξάρσεις της σωματικής κωμωδίας του αδιάκριτου σφαλιαρίσματος γιαγιάδων, κι αφήνει τις συναισθηματικορομαντικές μπούρδες να πέφτουν με φυσικότητα στη θέση τους, για να γεμίσει το χρόνο μιας πλοκής, της οποίας η προβλεψιμότητα είναι εκτός θέματος, εφ’ όσον το ζητούμενο είναι να στείλεις τα εγκεφαλικά σου κύτταρα να πνιγούν στις κοκακόλες, όσο ξεχαρμανιάζεις με καταστάσεις αλλοφροσύνης κλιμακούμενης αποτελεσματικότητας, και κρατάς απ’ τα υπερατού της ταινίας, μια συλλεκτική σκηνή πεζής καταδίωξης, που κάνει τον 007 συνάδελφο του English, να μοιάζει με υπερκινητικό και άμυαλο παιδαρέλι.