Mother's Day (2010)

Τρεις τραυματισμένοι εγκληματίες καταφεύγουν στο υπό νέα ιδιοκτησία παλιο τους πατρικό, κι όταν όλα πάνε στραβά, έρχεται να βάλει τάξη η μαμά τους.Δεύτερη ταινία της εβδομάδας που ουσιαστικά αντλεί την έμπνευσή της μονάχα από τίτλο, ετούτη η απόπειρα του Darren Lynn Bousman να ξεφύγει απ’ τον τυφώνα Saw (με τον οποίο μπλέχτηκε για δυο-τρία sequels), βασίζεται στην ομότιτλη δουλειά της Troma, μια απ’ αυτές που ο Charles Kaufman κι ο Warren Leight συναρμολογούσαν σε χρόνο μηδέν, ετούτη τη φορά σατιρίζοντας με το βρετανικά παροξυσμικό χοντροκομένο τρομοχιούμορ τους τα Last House on the Left που ακολούθησαν το πρώτο του Wes Craven. Στην έκδοση του 2011 ωστόσο, η ιστορία οικογένειας που μακελεύει παρέα περαστικών εκδρομέων, παίρνει πιο βαρύ συμβολιστικό χαρακτήρα, μετατρέποντας την ομάδα των φονιάδων σε παρείσακτους που έρχονται να πάρουν τα δεδουλευμένα τους απ’ τους φιλήσυχους, νοικοκυραίους αστούς, με τα δικά τους μπουρζουά συμπλέγματα μοιχείας, προδοσίας, και γενικότερης ηθικής απειθαρχίας. Προτάσσοντας την αυστηρότητα του αναθρέμματος από ψυχασθενή μανιακό, ως αποτελεσματικότερη οδό σεβασμού κι αυτοσυγκράτησης, απέναντι στην μιαρότητα των ελευθερίων ηθών των καθωσπρέπει θυμάτων, το σενάριο του Scott Milam στήνει χαριτωμένο παράδοξο κοινωνιολογικό δίπολο να ’χει να τσιμπολογάει κάθε τόσο, όμως την θέση του οδηγού κρατάει όπως καταλαβαίνεις η πλοκή με τις στροφές της και τις ζουμερές εξάρσεις της. Η Rebecca de Mornay σου δίνει κάτι να 'χεις να χαζεύεις καθώς μασουλάει με εξωπραγματική ευκολία το σκηνικό του μακελειού, και η άνεσή της στο ρόλο θηλυκού Hannibal Lecter με ψυχολογική την έκφανση του κανιβαλισμού, διπλή τη δόση των ανθρωποκτονικών ενστίκτων και τριπλή την προσήλωση στο σαβουάρ βιβρ, εξασφαλίζει στον Bousman μερικές αυθεντικές ανατριχίλες να συνδέσει με το πλουσιοπάροχο μενού δροσιστικών αιματοκυλισμάτων, απροσδόκητων εγκεφαλικών αερισμάτων και επιδείξεων σαδιστικών πειραμάτων. Χωρίς να ασχολείται ιδιαίτερα με το εγκεφαλικό των θεαμάτων, ή το ψυχολογικό των αθεάτων, παρά ποντάροντας περισσότερο στο σασπένς του γρήγορου μοντάζ και της σφιχτής αφήγησης, ο Bousman χάνει κυρίως το παιχνίδι λόγω της αδικαιολόγητα ατέλειωτης διάρκειας της ταινίας του, που με τη σειρά της προκύπτει βασικά απ’ το υπερβολικό του αριθμού των θυμάτων που πρέπει να ξεπαστρευτούν, χωρίς να γίνεται κι ιδιαίτερη χρήση των μεταξύ τους αλληλεπιδράσεων. Ή τουλάχιστον, όχι μεγαλύτερη απ’ τη χρήση του τυφώνα που λυσσομανάει γύρω τους, που πέρα απ’ τον συμβολισμό των όσων γίνονται στο υπόγειο, έχει την ίδια πρακτική αξία που θα είχε κύμα απροσδόκητα καλού καιρού.