Notre Jour Viendra (2010)

Ο Patrick και ο Rémy, "δεν έχουν πατρίδα, δεν έχουν ανθρώπους, δεν έχουν στρατό", είναι κόκκινοι. Κυριολεκτικά. Ε και θα πρέπει να παλέψουν ενάντια στον κόσμο και την ηθική του, εννοείται. Ρομαντική κωμωδία για την απόγνωση σύμφωνα με τον Romain Gavras, το Notre Jour Viendra (2010), η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, είναι και ξεκάθαρη τοποθέτηση πως τίποτα δεν είναι ξεκάθαρο πια, ο μικρός Gavras απελευθερώνεται από τις μανιχαϊστικές κωδικοποιήσεις της εποχής του διάσημου πατέρα του, από τις συνθέσεις καλού και κακού, από τη δεξιά και την αριστερά του Ψυχρού Πολέμου, και πιάνει συμβολικά το κοινωνικό μίσος προς τη.. κοκκινοτριχία, για να ακολουθήσει τη τελευταία στην εξέγερσή της. Επηρεασμένος, σύμφωνα με όσα αναφέρει στις σημειώσεις της παραγωγής, από τον Χορό των Διεφθαρμένων (1974), ο Gavras δεν οριοθετεί ούτε την εξαχρείωση, αντίθετα με το πρωταγωνιστικό δίδυμο του Bertrand Blier, τα κίνητρα των χαρακτήρων στη Μέρα είναι τόσο θολά όσο και οι κοκκινάδες στο κεφάλι τους, ο πιτσιρικάς του Olivier Barthelemy έχει ανατραφεί σε γυναικείο οικογενειακό περιβάλλον απομονωμένος στα ιντερνέτια του, ο ψυχοθεραπευτής του Vincent Cassel έχει περάσει στην αποξένωση και την απάθεια, το φαιό που τους εμποδίζει να αγαπηθούν από τους άλλους "γι' αυτό που είναι" το βλέπουν προφανώς οι ίδιοι πιο έντονο από τις ανταύγειες σε κορακίσια και γκρίζα μαλλιά που αντικρίζει ο θεατής. Ο Gavras στα βιντεοκλίπ του είχε έντονες αναφορές στη βία της αντικουλτούρας στιλ Κουρδιστό Πορτοκάλι (1971) και Punishment Park (1971), για τη μυθοπλασία του διαλέγει, κάπως ανάποδα, πιο εικαστικές εμπνεύσεις, οι.. εμπρεπείς αναφορές στο βιομηχανικό τοπίο της Κόκκινης Ερήμου (1964) ήταν εμφανείς από το trailer ακόμα ας πούμε, και με τον ίδιο τρόπο, τα κλασικά ambient κομμάτια του SebastiAn στην υπόκρουση, μακριά από τα ελεκτροκοπανητά του, αναπτύσσουν μια αιφνιδιαστική, απροσδόκητη ευφυία στη σύνθεση, που είναι και ο κύριος στόχος του σκηνοθέτη, από τα χοροπηδητά στα επεισόδια (που συνήθως δεν έχουν αυτό το closure που θα σου αφήσει κάνα επιμύθιο), και από την ίσως εύκολη λύση της κλιμάκωσης της βίας, έχεις την αίσθηση ότι ο Gavras, όπως και οι ήρωές του, πρώτα βγήκε στο δρόμο και μετά βρήκε την ουτοπική κοκκινόκορφη Ιρλανδία του για κατεύθυνση, η διαδρομή είναι έτσι αναντίρρητα αγαλλιαστική ένα πράμα.