Midnight in Paris (2011)

Αγχωμένος χολιγουντιανός σεναριογράφος, πάει διακοπές στο Παρίσι με την πλούσια υπεργκόμενα αρραβωνιαστικιά του. Αυτός ανακαλύπτει μια γωνιά όπου μετά τα μεσάνυχτα τα περαστικά αμάξια έχουν προορισμό το παρελθόν, αυτή ανακαλύπτει γκομενιάρη καθηγητή με προορισμό να τη ξεναγεί πρωί μεσημέρι βράδυ. Σε κάποια φάση στο Midnight in Paris (2011), ο Woody Allen βάζει τη Marion Cotillard να έχει πάρει (εκεί πιο χαμηλά) τον Modigliani, τον Hemingway και τον Picasso, και να ψάχνει τον επόμενο. Ο Allen βάζει και το επί της οθόνης alter ego του, τον Owen Wilson, να είναι αυτός που θα πάρει σειρά την Cotillard, όσο της αμολάει κάτι ατάκες του στιλ "πας τις αρτ γκρούπις στο επόμενο επίπεδο". Η ίδια η ταινία, σε αρτ γκρούπις απευθύνεται, και να πάρει σειρά στο πήδημά τους φιλοδοξεί, αλλά το όποιο δηλητήριό της έχει στερέψει, άντε το πολύ μουμιοποιηθεί, εδώ και δεκαετίες για τον δημιουργό της. Το Παρίσι, κομπλέ με καρτποσταλική εισαγωγή και ξενάγηση, είναι από αυτές τις ταινίες που σε χαϊδεύουνε επιβραβευτικά στο κεφάλι, ή ανάμεσα στα μπούτια, γιατί έχεις ακουστά τον Cole Porter και τον F. Scott Fitzgerald, σου κλείνουνε συγκαταβατικά το μάτι, ή σου χουφτώνουνε πατρικά τον κώλο, στο πώς ούτε ο Luis Buñuel δεν καταλάβαινε τον Εξολοθρευτή Άγγελο (1962), για να σε οδηγήσουνε σιγά σιγά στην αποπλάνηση, στο συμπέρασμα ότι εσύ που φαντασιώνεσαι να ζεις με όλους τους μεγάλους της τέχνης που έμαθες στο σχολείο, είσαι και ισάξιός τους στο παρόν, αρκεί να το συνειδητοποιήσεις. Ο Allen δε παραλείπει φυσικά να ταΐσει την ονοματολαγνεία σου και από την άλλη πλευρά του καστ, αυτό το κάνει με συνέπεια κάθε χρόνο άλλωστε, τους γυμνασιακά τετριμμένους ρόλους με ονοματεπώνυμο τους υποδύονται ηθοποιοί με ονοματεπώνυμο, από Kathy Bates (Gertrude Stein) μέχρι Adrien Brody (Salvador Dalí), ενώ για τους σχολιαροπαιδικά τετριμμένους, καθηγητές και ξεναγούς, θα πρέπει να ξεπέσεις σε κάναν Michael Sheen και σε καμιά Carla Bruni. Παρότι κάπου 50 χρόνια πιο καθυστερημένο από το Πορφυρό Ρόδο του Καΐρου (1985), το Παρίσι χρησιμοποιεί κάπως παρόμοιο ευφυολογηματικό μηχανισμό με κάπως παρόμοια ξεγνοιασιά στο αποτέλεσμα, κατά κύριο λόγο υπεύθυνος γι' αυτό φαίνεται ο Wilson που αποφεύγει να κολλήσει τις νευρώσεις του Allen και του ρόλου του, περιφέρεται σε τόπους και χρόνους με αυτή την αθώα ως καθυστερημένη ψυχραιμία του, και έτσι σε κουβαλάει μαζί περισσότερο σα παλιοπαρέα, παρά σα θεατή. Και αν έχεις πάρα πολύ καλή θέληση, και αρκετό αλτσχάιμερ για να ξεχνάς τόσο όλη τη πρόσφατη ιστορία του σκηνοθέτη όσο και όλες τις σκηνές που εξελίσσονται σε χρόνο σύγχρονο, μπορείς να δεις τις περιπέτειες του χαρακτήρα του Wilson, σα περιπέτειες στη φαντασία του χαρακτήρα που έχει πλάσει ο Wilson, σαν αξιαγάπητα αφελείς.