Ο Ξεναγός (2010)

Θεσσαλονικιός αρχιτέκτων παρατάει τις οικοδομές και κατεβαίνει στην Αθήνα να κάνει τον ξεναγό σε ξένους συναδέλφους του, όμως το σχέδιο δεν είναι όσο ειδυλλιακό του φαινόταν.Παρ’ ότι ο τίτλος της μπορεί να σε προϊδεάσει για το αντίθετο, η ταινία του Ζαχαρία Μαυροειδή δεν είναι καθόλου τουριστική: η αρχιτεκτονική της κλασικής αρχαιότητας, που ενέπνευσε τον ήρωά του να αλλάξει ζωή και να την αφιερώσει στη μεταλαμπάδευση του μεγαλείου του ελληνικού πολιτισμού στους απαίδευτους ξένους, μένει μονίμως στις παρυφές του κάδρου της ταινίας, που ενδιαφέρεται περισσότερο για το τι ακριβώς σημαίνει για έναν σημερινό Έλληνα να κουβαλάει και να επιδεικνύει με έπαρση την εντύπωση ότι αποτελεί συνέχεια των αρχαίων του προγόνων, αφήνοντας με τον ίδιο τρόπο που το κάνει κι ο σκηνοθέτης, στα περιθώρια του βλέμματος τις αξίες που αντιπροσώπευαν οι ιδέες που άφησαν πίσω τους αυτά τα σπουδαία μνημεία. Παίζοντας με τη μεγάλη ιδέα ενός έθνους για τον πολιτισμό που έχει κληρονομήσει, και με το απότομη προσγείωση της συνειδητοποίησης ότι η παράδοσή του σταμάτησε κάπου εκεί στον Περικλή, με τίποτα περισσότερο να επιδείξει έκτοτε, πέρα ίσως απ’ τον φραπέ, ο Μαυροειδής στήνει μια γλυκόπικρη σάτιρα που μπορεί να μην σου ρίχνει στην πληγή όσο αλάτι θα σου άξιζε, προκαλεί όμως την ιδέα σου για τη χώρα σου, την πόλη σου και τον πολιτισμό σου, μέσω των ιδεών που έχουν οι Ευρωπαίοι εταίροι σου για δαύτα. Περιφέροντας ένα μάτσο κουρασμένους πιτσιρικάδες σε τουρνέ πατριδογνωσίας, ο ξεναγός του τίτλου προσπαθεί να πείσει τους καβλωμένους βάρβαρους για την αξία του ντουβαριού του παρελθόντος, αδιαφορώντας για την ανεπάρκεια του παρόντος, σε ένα διασκεδαστικό όσο και κατά καιρούς συμπαθητικά τρυφερό πρώτο μισό, μέχρι να χαθεί στις άγευστες ρομαντικές διαδρομές του έντονα συναισθηματίζοντος δεύτερου κομματιού. Ο Μιχάλης Οικονόμου στο χαρακτήρα του τίτλου, αποδίδει στον ήρωα την ευάλωτη φύση του απελπισμένου και τη σύγχυση του υπαρξιακά αποπροσανατολισμένου, όμως δεν βρίσκει στ' αλήθεια αρκετό ψαχνό στο ρόλο του για να δώσει κινηματογραφικό υπόβαθρο στην τηλεοπτική του παρουσία, ενώ η σκηνοθεσία πάσχει απ’ την ένδεια της παραγωγής, την οποία ο Μαυροειδής αδυνατεί να καμουφλάρει αρκετά ώστε να κάνει την ταινία του να μοιάζει για κάτι περισσότερο από φθηνό ενοικιαζόμενο δωμάτιο σε ελληνικό νησί. Που από μια μεριά μπορείς να το πεις και ταιριαστό, μιας κι ακόμα και στη μόνη βαριά βιομηχανία που έχουμε ως χώρα, την ιδέα της επένδυσης δεν την έχουμε κατακτήσει.