Anonymous (2011)

Παρόλο που ο William Shakespeare, γιος ενός αμόρφωτου χωρικού που δυσκολεύονταν στις υπογραφές, παραμένει επικρατέστερος όσο τα στοιχεία τα κρατάει θαμμένα ο χρόνος, ο Edward de Vere, 17ος Κόμης της Οξφόρδης, είναι ιστορικά ο πιο προικισμένος για να έχει γράψει τα έργα του. Το όνομα και μόνο του Roland Emmerich στη παραγωγή και τη σκηνοθεσία, αρκεί για να καταλάβεις πως στο Anonymous (2011) αναγιγνώσκει την ιστορία του Shakespeare το πνεύμα της Philippa Gregory παρόλο που στην εισαγωγική σκηνή φαίνεται να την απαγγέλει ο στόμας του Derek Jacobi. O Γερμανός μεγαλοκαταστροφολόγος πρέπει να περιποιούνταν τη σεναριακή ιδέα του John Orloff κάπου για 8 χρόνια, και σε αυτά η αρχική εξέταση μιας λόγιας υπόθεσης, πήρε εμπρεπώς Tudor-ιανές διαστάσεις εξουσιαστικής ίντριγκας και αναπολόγητης αιμομιξίας, πασπαλισμένης με ατυχείς αποκεφαλισμούς. Ο Emmerich πήρε και τη βασική συνωμοσιολογική πλάνη, του να θεωρείς απόδειξη την έλλειψη αποδείξεων, και την επέκτεινε σε απλουστευτική μπερδεψολογία, έκανε σημαίνον το σημαινόμενο, οι φόρμες του κυριολεκτικά αναπαριστούν για παράδειγμα τον τρόπο με τον οποίο η μαζική ψυχαγωγία της εποχής μπορούσε και να διαμορφώνει συνειδήσεις, οι χαρακτήρες του υποκαθιστούν με.. τις πράξεις τους τα κίνητρα και την ιδεολογία όταν τα στερούνται. Από την άλλη, το όνομα και μόνο του υπεύθυνου εγγυάται ότι ο Ανώνυμος αποτελεί και το.. Avatar (2009) της σεξπιρικότητας, ο Emmerich κάνει μάλλον φτηνή χρήση τεχνολογιών που ανατέλλουν (eyeon Fusion 6.2, ARRI Alexa), για να ρίξει ριζοσπαστικές σκηνοθετικά ματιές σε ολοκληρωμένους απεριόριστους κόσμους, σε μεταφέρει στον πλανήτη Λονδίνο δένοντας τις λεπτομερείς κατοικημένες αναδημιουργίες σκηνικών με τον περιβάλλοντά τους χώρο, σε παραχώνει παρθένον σε φυσικά φωτοσκιασμένες αναπαραστάσεις των (greatest hits των) θεατρικών παραστάσεων, ακόμα και οσκαρικοί σχεδιασμοί παραγωγής σαν αυτόν του Sherlock Holmes (2009) ή ποπ νεο-προσεγγίσεις σα το Shakespeare in Love (1998) μοιάζουνε ξεπερασμένες ερασιτεχνικότητες σαν εμπειρία. Απαλλαγμένος από τις χολιγουντιανές υποχρεώσεις ο Emmerich διάλεξε Βρετανούς ηθοποιούς να το καταδιασκεδάζουν στα γερμανικά πλατό του, και το κάνουν, με εξαίρεση τον Sebastian Armesto που ως Ben Johnson κουβαλάει το βάρος να είναι ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στη μυθοπλασία και τους εγκυκλοπαιδικούς τόμους, και γίνεται μια κάποια αχίλλειος πτέρνα του όλου εγχειρήματος.