Tower Heist (2011)

Όλα δουλεύουνε ρολόι σε ένα από αυτά τα μεγάλα κτίρια με πάμπλουτους ενοίκους και δουλικά στο ισόγειο να τους εξυπηρετούν. Μέχρι που ο ένοικος του ρετιρέ τρώει και τη σύνταξη των ισόγειων. Είτε για τη παραγωγή των Όσκαρ είτε για τη παραγωγή μεσαιομεγάλων μπλοκμπαστεριών, η συνταγή του Brett Ratner φαίνεται μέχρι τώρα η ίδια, Eddie Murphy από τα 80s και σκηνικό από τα 70s, ή με διαφορετικά λόγια ένα καστ από ληγμένους αστέρους απευθυνόμενο σε κοινό με ληγμένα μυαλά, στο κοινό του "μέσου όρου" για το οποίο κάθε μαύρος στο πλάνο έχει μόλις βγει από τη φυλακή και ετοιμάζει ληστεία. Σε αυτό το κοινό, και σε αυτό το είδος των ταινιών που εκπροσωπεί με οικονομική επιτυχία, ο Ratner φέρνει κάποια ανανέωση με το Tower Heist (2011), ας πούμε με το να παρατείνει την εισαγωγή σε βαθμό πιλοτικού επεισοδίου για sitcom με ήρωα απολυμένο, αντί για το συνηθισμένο πεντάλεπτο όπου ο κακούργος της ιστορίας αυτο-εκθέτει τους λόγους για τους οποίους πρέπει να εμποδιστεί πριν καταστρέψει τον πλανήτη. Κακούργος, ακόμα ένας από αυτούς που στήνουνε πυραμίδες για να τρώνε τα λεφτά του κοσμάκη, είναι ο Alan Alda, απέναντί του, και με όλα τα προσωπικά και κοινωνικά δίκια του κόσμου βρίσκεται ο Ben Stiller, και δε χρειάζεται και πολύ για να καταλάβεις ότι η ταινία ακουμπάει, στη διαμάχη των δυο και στη παρατεταμένη εισαγωγή της, όλη τη πρόσφατη οργή και εξαθλίωση των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων από την παγκοσμιοποιημένη ύφεση.

Το πρόβλημα σε αυτή τη προκρούστεια δομή, είναι πως η ταινία είναι heist από τον τίτλο της ακόμα, και κωμωδία από την αφίσα της, οπότε το τηλεοπτικό μελόδραμα με το οποίο ξεκινάει, συμπιέζει και όλο το κέφι της υπόθεσης, οι πιο διασκεδαστικές σκηνές της διάρκειας είναι αναμενόμενα αυτές όπου μπαίνει επιτέλους ο Eddie Murphy (ο μαύρος που λέγαμε) για τα καλά στο πλάνο, και προετοιμάζεται για το μεγάλο εκδικητικό-ρομπενικό κόλπο μια ομάδα για κλάματα, αλλά αυτές οι σκηνές κρατάνε όσο και η διαδρομή στη τουαλέτα για να διορθώσεις το μεϊκάπ απ' όσα προηγήθηκαν. Με ένα ολόκληρο τόξο ουσιαστικά κατεστραμμένο, και με ένα σενάριο που είχε ξεκινήσει πριν καμιά πενταετία σα χαβαλέδικος ρεβανσισμός ολόκληρης ομάδας μαύρων κωμικών κατά του Donald Trump, η ταινία ποτέ δε συνέρχεται, αντίθετα η άτσαλη ισορροπία στερεοτύπων, λευκού και δακρύβρεχτου με μαύρο και υστερικό, πρέπει να χωρέσει και τη δράση σε κάνα (αφηγηματικό) τόξο, και έτσι κυριολεκτικά ισορροπεί στο κενό, κάτι πολλά μέτρα πάνω από το έδαφος, χωρίς ασφάλειες. Στην ιστορία, η ομάδα τα καταφέρνει τελικά στις περιπέτειές της στη κορυφή ενός από τα κτίρια του Trump, όπως θα περίμενες, αλλά ακόμα και για τα χαμηλά μέτρα του Ratner, το Heist σκάει γενικά στο πεζοδρόμιο και θέλει μάζεμα με το κουταλάκι. Για την ιστορία, ο Ratner όντως έριξε ένα μάζεμα, αλλά εκ των υστέρων, στο μοντάζ, έτσι μπορεί να το πάθεις κι αυτό, να βγεις από την αίθουσα και να έχεις μια αίσθηση ότι κάτι έχασες.