Underworld: Awakening (2012): Trailer απόψυξης
Μια φορά κι ένα καιρό, ένα αγόρι με κοιμισμένα μάτια κι άπλυτα μαλλιά, ερωτεύτηκε ένα κορίτσι με ολόσωμη λάτεξ φορεσιά και ανεξήγητα εξωγήινη, αιώνια ομορφιά. Ο καταραμένος τους δεσμός γέννησε τη συνάντηση του William Shakespeare και του Bram Stoker στο Ρωμαίο και την Ιουλιέτα με βρικόλακες και λυκανθρώπους, και το Underworld (2003), εκτός από αχρείαστη επιβεβαίωση για το κολασμένο hotness της Kate Beckinsale και αποτυχημένη προσπάθεια του άντρα της να περάσει για σκηνοθέτης, ήταν κι η απαρχή ενός μετριοπαθούς franchise.
Ενός franchise που, πιστό στο πνεύμα τεραταναγεννήσεων της εποχής, σε έβαζε στο κέντρο της προαιώνιας διαμάχης των βαμπίρ με τα δουλάκια τους για την κορυφή στο πάνθεον των εφηβικών σου εφιαλτών, έτσι για να 'χεις και λίγη πλοκή γύρω απ’ τις άπλετες ευκαιρίες οφθαλμόλουτρου με τη σιλουέτα της Beckinsale των εφηβικών σου ονειρώξεων, την ώρα που έδινε και στη γκόμενά σου ένα love story να παρακολουθεί, χώνοντας τη μούρη της στο μπράτσο σου κάθε που οι κακοί βδελάνθρωποι απειλούσαν να βλάψουν το απροστάτευτο κουταβάκι της δαγκωνιάρας ντομινατρίξ. Το ειδύλλιο είχε μαζέψει κάτι πάνω από $95 μύρια στα διεθνή ταμεία την πρώτη του φορά, στρώνοντας το δρόμο προς τα $111 μύρια του Underworld: Evolution (2006), αναμενόμενα όμως, η μαγιά χάλασε στο κλείσιμο της τριλογίας, με το Underworld: Rise of the Lycans, που χωρίς Beckinsale και χωρίς Wiseman, αλλά με τον Patrick Tatopoulos στη σκηνοθεσία, να προσπαθεί να βάλει σε σειρά πλοκή που έφερνε περισσότερο σε spin-off, παρά σε origin story της μυθολογίας, σταμάτησε τις εισπράξεις του στα $91 μύρια συνολικά. Φαινομενικά το πανηγύρι θα μπορούσε να έχει σταματήσει εκεί, όμως μην ξεχνάς ότι βρίσκεσαι τώρα σε μια άλλη εποχή, αναβιώσεων κι αυτή.
Με το 3D ήδη να ανακηρύσσεται από δεξιά κι αριστερά ως τελειωμένο φορμά, γιατί στην πλειονότητά τους ούτε οι προβολατζήδες δεν το χρησιμοποιούν σωστά, το Underworld: Awakening, που ετοιμάζεται για έξοδο στο παραδοσιακό Γεναριάτικο slot της σειράς, και σε σκηνοθεσία των τερατουργών του Shelter (2010) μοιάζει για άλλο ένα απ’ αυτά τα χαρακτηριστικά αντανακλαστικά ψαξίματα στον κάδο με τα αναγνωρίσιμα αζήτητα των στούντιο, που τρέχουν να βγάλουν ό,τι τρισδιάστατο βρεθεί μπροστά τους, για να να προλάβουν να σου χρεώσουν τα γυαλιά όσο είσαι ακόμα ζαλισμένος απ’ τις μπούρδες που πετάνε στα μούτρα σου. Απ’ την άλλη, βέβαια, κάθε ευκαιρία να δεις την Beckinsale είναι ευπρόσδεκτη, κι αν είναι και τρισδιάτατη ένας λόγος παραπάνω, όμως σημειολογικό ενδιαφέρον έχει η πλήρης αναστροφή της πλοκής, που εγκαταλείπει την μάλλον χρεοκοπημένη σύγκρουση των δυο τεράτων της νυχτός, για να στρέψει τα μαχαιράκια της Σελίνας του προς άλλες κατευθύνσεις. Αυτές των οπλισμένων μισθοφορικών στρατών του δαιμόνιων πολυεθνικών, που αδιαφορώντας για τους κανόνες περί προστατευόμενων ειδών, έχουν μετατρέψει τα υπό εξαφάνιση βαμπίρια σε πειραματόζωα. Έτσι, 6 χρόνια μετά την τελευταία της δερματόδετη βόλτα, η Beckinsale βγαίνει απ’ την κατάψυξη μοιάζοντας σα να ’χει περάσει έξι χρόνια στην κατάψυξη, ανοίγει τις ματάρες της, τεντώνει τις δοντάρες της, γυαλίζει τις χαντζάρες της, και σε πλήρη 3D φόρμα, έρχεται καταπάνω σου.