In Time (2011)

Στο μέλλον, όλοι μας θα ζούμε τζάμπα μέχρι τα 25, κι ως τα 26 θα πρέπει να’χουμε βρει δουλειά που να πληρώνει αρκετές χρονομονάδες για να συνεχίζουμε να ζούμε όσο τις έχουμε. Ή ώσπου να βρεθούν οι Ρομπέν των Ρολογιών.Συνεπής στη θεματολογία του, ο Andrew Niccol επιστρέφει με άλλη μια δυστοπική ματιά σε ένα μέλλον έντονης καστοποίησης προνομιούχων που ζουν στον αφρό πατώντας στο λαιμό τους λιγότερο τυχερούς, ετούτη τη φορά όμως φέρνοντας στην οθόνη το πιο μισοψημένο του σενάριο απ’ τη S1m0ne (2002) κι εδώθε. Αρπάζοντας θεματικές αφετηρίες απ’ τον Philip K Dick, εξακολουθεί να ανησυχεί για το κουράγιο ενός άντρα να σταθεί απέναντι στο προκαθορισμένο μέλλον του και τους περιορισμούς της κληρονομιάς του, όμως χωρίς την επιστημονική βάση του Gattaca (1997), ή την ανατρεπτική κοινωνιολογική ανάγνωση του The Truman Show (1998), χρησιμοποιεί κλασικού χολυγουντιανού τύπου έωλο gimmick για να στήσει την ιστορία του, κι απλώνει την πλοκή του σε υπόβαθρο καθαρά συναισθηματικών βάσεων και αρκετά σαθρών από πάνω. Δίχως καν τον κυνισμό, ή τον γοητευτικά σάπιο χαρακτήρα ενός Lord of War (2005), ο Niccol έχει σαν καύσιμο μονάχα την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ιδέα της ιστορίας του, και το μαγνητικό χάρισμα των πρωταγωνιστών του να κρατάνε την ταινία του ζωντανή, όσο τουλάχιστον ο ρυθμός του μοντάζ της, καταφέρνει να κρύβει την επαναληπτικότητα της δραματουργίας του, τα περιοδικά της βαλτώματα στο ενδιάμεσο της ενθαρρυντικής πρώτης και της κλισεδιάρικης τελευταίας πράξης, και κάνα δυο υποπλοκές που περνάνε εγκληματικά ανεκμετάλλευτες. Οι αφορμές για πολιτικά σχόλια σ’ έναν κόσμο όπου το μόνο αγαθό που αξίζει τον μόχθο σου είναι ο χρόνος να συνεχίσεις να ζεις, ο τρόπος που ανατρέπονται οι διαπροσωπικές σχέσεις όταν η μάνα, η κόρη κι η γιαγιά είναι παγωμένες ακριβώς στην ίδια ηλικία, ή το ύφος της αλληλεπίδρασης ανθρώπων που μοιάζουν συνομήλικοι αλλά μπορεί να τους χωρίζουν και κάνα δυο αιώνες, προκύπτουν απ’ τη σεναριακή αφετηρία αρκετά φυσικά, και με την ίδια φυσικότητα ο Niccol της παραμερίζει λες και το πιο σημαντικό πράγμα με το οποίο μπορεί να ασχοληθεί σ’ αυτό το πλαίσιο που έχει φτιάξει για τον εαυτό του, δεν είναι παρά τα κυνηγητά του Timberlake με τον χρονοφύλακα του Cillian Murphy, κι η δυναμική που αναπτύσσεται ανάμεσα στη γάτα και τον ποντικό με την κοινή κοινωνική καταγωγή. Πάντως, παρά την απογοητευτική γεύση που σου αφήνει όταν βλέπεις τις δυνατότητες να ξεπετάγονται και να μαραίνονται μπροστά σου, η σκηνοθετική ακρίβεια και οι συγκρατημένες αισθητικές πινελιές με τις οποίες εμπλουτίζει αυτό που έχει αποφασίσει να κάνει, δε σε αφήνουν να πεις την ταινία του Niccol χάσιμο χρόνου ακριβώς, αλλά ούτε και για quality time μπορείς να την περάσεις.