Mission: Impossible - Ghost Protocol (2011)

Ο Sawyer απ' το Lost καθαρίζει κακούς όσο ακόμα ίπταται σε επικίνδυνη αποστολή, και μετά πετυχαίνει γαλλική ξανθιά οπτασία σε σοκάκι. Όταν το μωρό τον εκτελέσει ψυχρά, και τον ξανα-εκτελέσει συμπονετικά, αρχίζει και η σοβαρή ταινία. Αν και δύσκολα το διακρίνεις μέσα σε ένα μόνιμα υποτιμημένο κινηματογραφικό είδος με συχνά υπερεκτιμημένη παραγωγή, ο Brad Bird είναι σκηνοθετική ιδιοφυία επιπέδου Christopher Nolan, υπεύθυνος για τους Incredibles (2004) και τον Ratatouille (2007), από τα σημαντικότερα αριστουργήματα του 21ου αιώνα. Έτσι, τιμή μόνο για τον Tom Cruise είναι το ότι ο τελευταίος, έχοντας δει τους Incredibles, είχε τηλεφωνήσει τότε και στον Bird, παρακαλώντας τον να τον σκηνοθετήσει όποτε έχει διάθεση. Κάποια χρόνια μετά, ο Bird σιχάθηκε να αποκαλούν καρτούν τις δημιουργίες του, και αποφάσισε να κάνει επίδειξη δραματουργικού κύρους με το Mission: Impossible - Ghost Protocol (2011), ένα franchise με έντονες υπογραφές στη σκηνοθεσία και έντονο pulp στις καταβολές, το οποίο οι συνεχιστές του παραγωγοί, ο Cruise με τον JJ Abrams, είχανε ήδη αποφασίσει ότι μέλλει να έχει πια με τη δραματουργία.. μινιμαλιστική ενασχόληση, και με την απανωτή σχηματική δράση, τόνους. Στο πέρασμα, ο Bird ενεργά δανείστηκε και μερικές σελίδες από το σκηνοθετικό βιβλίο του Nolan, με πιο οφθαλμοφανή και δηλωμένη, τη πίστη πως το IMAX, και όχι το S3D, μπορεί να επαναφέρει αυτή την αποστομωτική καλλιτεχνική φλασιά και το γόητρο που στέρησε το Hollywood από τους σκηνοθέτες του με τα χρόνια, και έχασε και το ίδιο κατά συνέπεια.

Σαν αποτέλεσμα, έχεις ένα κατασκοπικό φιλμ το οποίο δύσκολα μπορείς να το συγκρίνεις με οτιδήποτε, από τότε τουλάχιστο που ο Hitchcock κυριολεκτικά βασάνιζε τους συνεργάτες του και δώθε. Το στήσιμο παραμένει καταιγιστική δράση σε απανωτά set pieces, και ο Bird το μετατρέπει κυριολεκτικά σε σαρωτική αμμοθύελλα (στο Dubai σε κάποια φάση δε βλέπεις ούτε τη μύτη σου συμπάσχοντας με τον Ethan Hunt), και με διάσπαρτους κεραυνούς εν αιθρία από πάνω, το Ghost Protocol ξεκινάει με κλασική should you choose to accept it ανάθεση αποστολής σε τηλεφωνικό θάλαμο, αλλά η αυτοκαταστροφή του σχετικού μηνύματος.. δε συμβαίνει, ο Cruise γυρνάει πίσω και κοπανάει το τηλέφωνο μέχρι να βγάλει καπνούς, και η σκηνή ελάχιστα σε προετοιμάζει για το μόνιμο θέμα κατακούτελης ανατροπής της συνέχειας. Διαβόητα ο Abrams είχε κάνει το λάθος να ρωτήσει τον Bird τι θα 'θελε να κάνει που δεν έχει ξαναγίνει σε action film, και ο Cruise έχει μόνιμα ροπή στο σφάλμα να γυρνάει μόνος του τα stunts του, έτσι ο σκηνοθέτης απάντησε στον παραγωγό του κρεμώντας τον πρωταγωνιστή του στο κενό από την κορφή του Burj Khalifa για αρχή, δίχως το δίχτυ ασφαλείας που σου παρέχει σαν θεατή η ατσαλάκωτη ψυχραιμία του ήρωα σε συνδυασμό με το εύσχημο "Impossible" στον τίτλο, και η σκηνή είναι κινηματογραφικό μνημείο ήδη, η στιγμή που η κάμερα ακολουθεί τον ήρωα στον.. ίλιγγο του βήματος στο κενό σπάει περισσότερα κινηματογραφικά ταμπού απ' όσα θα κατάφερνε ο Cameron με έναν αιώνα ημι-καρτουνίστικης ημι-ψηφιοποιημένης τρισδιαστατοσύνης, ξεκινάει έναν περίπατο σε άλλο κινηματογραφικό πλανήτη που μόνο από το δημιουργό του Σκοτεινού Ιππότη (2008) μπορούσες να περιμένεις μέχρι τώρα. Στη πραγματικότητα, ο Bird, έχοντας το εμπειρότερο όλων στον πλανήτη Γη μάτι στη σκηνοθεσία κόσμων όπου τα πάντα μπορούν να συμβούν, και από τα πράγματα (από τη φύση της επίπονης παραγωγής στο animation) ανάλογη διορατικότητα στη σύλληψη και τη μεθοδική υλοποίηση, καταλήγει να σε.. σκιάζει με το τι μπορεί να κάνει στη συνέχεια, περισσότερο απ' όσο σου κόβει τον αέρα με τη μόνιμα στροβιλίζουσα εφευρετικότητα όλης της διάρκειας, ήδη τον βλέπεις να ξεπερνάει τον προϋπολογισμό του με την ίδια συνέπεια που ξεπερνάει και τη φαντασία σου.

Στην υπογραφή του, ο σκηνοθέτης επιμένει στο παιχνιδιάρικο κλασικό, σμπρώχνει τους χαρακτήρες φανερά πέρα από τα (σχηματικά) όρια του σεναρίου, συνειδητά ρισκάροντας ένα κάποιο τζεϊμσμποντικό camp, με στόχο που εύκολα καταλαβαίνεις στη συνέχεια (υπάρχει και σχετικό συλλάβισμα στο τέλος, αν δεν) πως είναι να σκιτσογραφήσει μια ομάδα εμφατικά ανθρώπων που επιχειρούνε το εμφατικά ακατόρθωτο, που απλώνουνε σε ατελείωτο exposition τα απίθανα πλάνα τους όπως.. στις ταινίες, και που ξεπερνάνε τους νόμους της πραγματικότητας, τις αναποδιές που αναπόφευκτα σε βρίσκουν.. στη ζωή, επειδή διακρίνονται για το ταλέντο, το θράσος, τη ψυχραιμία, το χιούμορ και τη συλλογικότητά τους. Λαμπρότερο παράδειγμα ο Cruise, με κάτι μούσκουλα σκισμένα από τη δουλειά (και όχι φουσκωμένα από πρόγραμμα ταχείας στεροειδοτρομπαρίας), κάτι εκφράσεις ανθρώπου που πραγματικά έχει σκαλώσει σε περβάζι πολύ ψηλά για άλμα στο κενό, και κάτι ιαχές αυθεντικής αυτοπεποίθησης μπροστά στο αδύνατο, που ενισχύουνε ακόμα κι αυτό το ασύλληπτο κινηματογραφικό νεύρο του Bird. Αλλά και οι υπόλοιποι, Simon Pegg, Paula Patton και Jeremy Renner με σειρά άνεσης σε προφανείς θέσεις, φτιάχνουνε μια παρέα με την οποία πραγματικά εύχεσαι να ξαναβγείς βόλτα στο φρενοβλαβικά συναρπαστικό.