Shark Night 3D (2011)

Ένα μάτσο κολεγιόπαιδα καβαλάνε το κρισκφράφτ για τρελή εκδρομή ξένοιαστης διασκέδασης σε μουράτη βίλα στη μέση λίμνης με τα μαγευτικά νερά, που τελικά δεν είναι όσο καθαρά και ήρεμα τα περίμεναν.Πιάνοντας το νήμα από ‘κει που το άφησε το περσινό Piranha 3D και προσπαθώντας να το τυλίξουν γύρω απ’ την έμπνευση του Jaws (1975), ή καλύτερα γύρω απ’ τους φτηνιάρικους κλώνους που γέννησε στα περιθώρια της μπιμουβιάς το εικονικό paradigm shift του Steven Spielberg, ετούτο το ντουέτο άψητων γραφιάδων που υπογράφει το Shark Night 3D, στήνει ένα πανηγύρι άμυαλου μακελειού στα σκοτεινά νερά της μικροαστικής αμερικανικής υπαίθρου, οι κάτοικοι της οποίας προφανώς μπορούν να είναι εξίσου απειλητικοί και τρομακτικοί στους ξενόφερτους στις παραλίμνιες περιοχές, όσο είναι και στους περαστικούς που έχασαν το δρόμο τους εν μέσω των αχανών εθνικών οδών των απέραντων αμερικανικών μεσοπολιτειών, παρ’ ότι θα περίμενες να βρεις μια κάποια πιο κοσμοπολίτικη αύρα, όπου υπάρχει κοντά νερό. Κάνοντας μια κάποια επένδυση στους χαρακτήρες τους και τις στροφές της πλοκής στην οποία βρίσκονται ακούσια μπλεγμένοι, οι Hayes και Studenberg καταλήγουν μ' ένα σενάριο που αν μη τι άλλο έχει να επιδείξει συμπαθείς στιγμές χιουμοριστικής αναλαμπής και ειλικρινούς δραματικής διαδρομής, με κάνα δυο ευπρόσδεκτες απροσδόκητες τροπές κι αρκετό ψαχνό για να γεμίζει τα κενά ανάμεσα στις καταδιώξεις του χρόνου προβολής από την gorey δράση που έχεις έρθει βασικά να δεις. Ο David R Ellis, που ψάχνει προφανώς ειδίκευση στον τρισδιάστατο τρόμο μετά το The Final Destination (2009) (κι έχει έτσι κι αλλιώς διαπιστευτήρια στη no budget δράση με το Snakes on a Plane (2006) πίσω του), πιάνει το νόημα και εμπλουτίζει το μπουφέ που ετοιμάζει για τα τερατάκια του, με νεαρά κορμιά αρκετά καλλίγραμμα για να σου γεμίζουν το μάτι, αλλά κι αρκετά γήινα ώστε να ψιλοενδιαφέρεσαι αφ’ ενός για το τι βγαίνει απ’ το στόμα τους, αφ’ εταίρου για το σε τίνος το στόμα θα καταλήξουν. Γιατί, μην το ξαναλέμε, αυτό έχεις έρθει βασικά να δεις, και δεν πρόκειται να σε καθυστερήσει ιδιαίτερα κανείς, μιας και χωρίς να ενδιαφέρεται (ή και να μπορεί καν) να σου στήσει κανένα σοβαρό σασπένς, ο Ellis αρχίζει να σου παρουσιάζει τις φονικές μασέλες σε κλίμακα αυξανόμενου ψηφιακού μεγέθους και φρικιαστικότητας, και κρατώντας οριακά το πανηγύρι του απ’ τις βουτιές στην υπερβολή, παραδίδει ακριβώς αυτό που υπόσχονται κι οι τρεις γραμμές της υπόθεσης, μείον τα σπλάχνα και τα σωθικά που θα χρειαζόταν το νερό για να βαφτεί κόκκινο, και να τραβήξει την ταινία του στην τζιζ μεριά του ακατάλληλου. Αλλά γι’ αυτό το τελευταίο, όπως γίνεται σ’ αυτές τις περιπτώσεις, μπορείς να θεωρήσεις υπεύθυνο τόσο τον ίδιο που το αποδέχτηκε, όσο και την παραγωγή που το επέβαλε.