Παράδεισος (2011)

Τέσσερις παράλληλες ερωτικές ιστορίες ψάχνουν τις άκρες τους στην ψυχεδέλεια του πατρινού καρναβαλιού.Απελευθερωμένος εμφανώς απ’ την πίεση της υποχρέωσης να παραδώσει κάτι αρκετά ευκολοχώνευτο, ώστε να είναι και αρκετά εμπορεύσιμο, στον παραγωγό που του έδωσε την πρώτη του μεγάλου μήκους ευκαιρία παραγγέλνοντάς του την Κληρονόμο (2009), ο Παναγιώτης Φαφούτης ψάχνει τα πατήματά του σ’ αυτήν την πρώτη του προσωπική μεγάλου μήκους δουλειά και μολονότι μπορεί να μην καταφέρνει να της κολλήσει μια ιδιαιτέρως ξεχωριστή ταυτότητα αφηγηματικά, τουλάχιστον δείχνει να κάνει το πάρτι της ζωής του, επιστρέφοντας στην πόλη που τον μεγάλωσε, όχι ακριβώς για να της αποδώσει φόρο τιμής, αλλά για να πιάσει την ψυχεδέλεια του χαρακτηριστικότερου σήματός της, και να την παντρέψει με την παράνοια του κοινότερου και συγχρόνως εν δυνάμει πολυπλοκότερου εγχειρήματος που μπορεί να ξεκινήσει άνθρωπος: τη σχέση με τον άλλο. Μια ρομαντική φοιτήτρια προσπαθεί να πείσει το γκόμενό της ότι την αγαπάει όσο κι αυτή, ένας πιτσιρικάς να καταφέρει τη ζωντοχήρα που ποθεί, να μαρτυρήσει τη σχέση τους στην κόρη της που τον γουστάρει κι αυτή, ένας οδηγός τρακτέρ να ψήσει την μπουρλέσκ γυναίκα του να γυρίσει πίσω, κι ένας σεφ να στήσει πλεκτάνη που θα του φέρει στο κρεβάτι τον γυναικά αφεντικό του, κι ο Φαφούτης παλεύει σκηνοθετικά, σεναριακά και μονταζιακά όλα αυτά να τα παντρέψει μεταξύ τους, σε ένα παράλληλης εξέλιξης μωσαϊκό, που θα αποφύγει τα πλατσουρίσματα σε νερά των εύκολων συμπτώσεων, ή στημένων αντιπαραθέσεων. Με τη βοήθεια του G Pal και των industrial techno beats του, δίνει ρυθμό φρενήρους πάρτι στην ταινία του, καμουφλάροντας κάτω απ’ το μοντάζ του το περιορισμένο βάθος της εξερεύνησης των παράλληλων ιστοριών του, και προτιμά να επικεντρωθεί στην ποικιλία των συνδυασμών των συναισθηματικών μπλεξιμάτων, παρά στην πολυπλοκότητα των πληγών που ανοίγουν. Κρατά αποστάσεις από ψυχοψαχτικές δραματικές εξάρσεις, αφήνοντας την σκοτεινή πλευρά του πόθου και των συμπαρομαρτούντων του να αναδειχθούν διακριτικά πίσω απ’ την ανεξάντλητη ενεργητικότητα που σκορπίζει στην μεγαλύτερη διάρκεια του καρναβαλιού του, και χρησιμοποιεί το κουλέρ λοκάλ με συγκρατημένες δόσεις, ως μηχανισμό επιτάχυνσης των διονυσιακών ενστίκτων των ηρώων του. Αφήνοντάς στο πίσω μέρος του μυαλού σου το αξίωμα ότι μια μεταμφίεση είναι ο καλύτερος τρόπος να ρίξεις τις μάσκες σου, ο Φαφούτης παρακολουθεί με μυστήριο συνδυασμό φαταλισμού και τρυφερότητας τους ήρωές του να χτυπιούνται, να νικιούνται, να ανασταίνονται και να ταλαιπωρούνται ψάχνοντας λιγότερο, ή περισσότερο επώδυνα τους δρόμους που θα έπρεπε να είχαν πάρει εξαρχής, και ψηλαφεί την πραγματικότητά σου με τρόπο οικείο στην φαντεζί περιγραφή του, αλλά χωρίς να επιχειρεί ιδιαίτερα να την γραπώσει απ’ το λαιμό και να την ξεμασκάρει.