The Descendants (2011)

Είσαι αυτός που του έλιωνε τα παπάκια με κείνο το τεράστιο σφυρί ο Mickey Rourke στους Immortals. Και τότε, ο πόνος σου μόλις άρχιζε. Αν υποθέσεις πως οι Descendants (2011) έχουνε θεματική, τότε αυτή είναι η γιόγκα σα τρόπος επίλυσης των ανθρώπινων προβλημάτων, εφόσον σε όλη τη διάρκεια ο κεντρικός ήρωας αντιμετωπίζει σε στάση Ινδού φακίρη τα μπαλάκια που του πετάει η ζωή, ακριβέστερα τα όποια μπαλάκια μπορεί να πετάξει η ζωή στη Χαβάη ενός δισεκατομμυριούχου με την εμφάνιση και την άνεση του George Clooney. Μόνιμα σε αυτή τη στάση, του παθητικού Ινδού φακίρη, ο πρωταγωνιστής χαιρετίζει τα μπαλάκια, εκφράζεται, όπως η προβολή κάθε γκομενοτέχνιδας στον ιδανικό της άντρα: βιώνει φωναχτά και συνεχόμενα ένα πλήθος ανόμοιων αλληλοσυγκρουόμενων συναισθημάτων, με προορισμό την "ενηλικίωση", τη λύτρωση, που δεν είναι άλλη από ένα οικτρό μοιρολόι στο τέλος της αφήγησης. Με διαφορετικά λόγια, η αφηγηματική σύμβαση εργασίας λέει πως πρωταγωνιστείς (σα θεατής που ταυτίζεται με τον ήρωα) σε γυναικεία φαντασίωση, η οποία για να ολοκληρωθεί πρέπει να μάθεις να συμπεριφέρεσαι και σα γκόμενα, να θεωρείς ας πούμε εγκεφαλική και συναισθηματική λειτουργία, και απόλυτα ενδεδειγμένη επιπλέον, τη μηδενική επεξεργασία όλων των ερεθισμάτων από τις τυχαίες παράλληλες ηλεκτροχημικές αντιδράσεις στο σώμα σου. Σαν άντρας λοιπόν στους Απογόνους ολοκληρώνεσαι, όταν όχι μόνο αντιδράς παθητικά αλλά επιλέγεις.. ενεργά τη παθητικότητα και για λογαριασμό των υπολοίπων (μαθαίνεις ότι η κλινικά νεκρή γυναίκα σου σε κεράτωνε, το κρατάς μυστικό, της οργανώνεις κηδεία, φροντίζεις να βρεις τον εραστή της για να τον προσκαλέσεις να την αποχαιρετήσει προσέχοντας να είσαι διακριτικός μη τυχόν και υποψιαστεί κάτι η γυναίκα του), όταν όχι μόνο εκφράζεσαι ανεξέλεγκτα υστερικά αλλά ρίχνεις κι ένα ακόμα υστερικότερο κλάμα εκτόνωσης. Μετά τη λύτρωση και όσο πέφτουνε τα credits, ακολουθεί φυσικά χουζούρεμα στον καναπέ μπροστά στη τηλεόραση, το οποίο ειρωνικά είναι και το μοναδικό που καδράρεται παρατεταμένα, με όρους αυστηρού ανεξάρτητου δράματος, από τον σκηνοθετικό υπεύθυνο της εκπαίδευσής σου, τον Alexander Payne. Η υπόλοιπη διάρκεια έχει ένα χαρακτηριστικό στιλιζάρισμα faux indie, τηλεπαραγωγής που προσπαθεί να περάσει για συνετή ποιότητα, με τον ίδιο τρόπο που η Kaui Hart Hemmings έντυσε με χαβανέζικα σορτσάκια και casual attitude το ομώνυμο σαπουνοπερικό στόρι λευκών υπεργαιοκτημόνων της, στο οποίο βασίστηκε η ταινία.

Γενικότερα, το πόση τεχνική προσπάθεια κατέβαλε ο Payne στη προσαρμογή του δράματος της Χαβανέζας ντεμπιντάντ στη συγγραφή, το αντιλαμβάνεσαι άμεσα, στο ξεκίνημα των Απογόνων, από το παρατεταμένο μέχρι δακρύων voice over παύλα αποστήθιση γυμνασιακού πονήματος: η οικογένειά μου είναι ένα αρχιπέλαγος από μοναχικά νησιά, συγκινήσου βαθιά. Στη συνέχεια, κάποιες στιγμές μοιάζουνε αφοριστικά χιουμοριστικές ή έστω απρόσμενες, μέχρι που αποδεικνύονται ξεπεταχτικό παράχωμα αφορμής για χορταστικό σκασμό αντικρουόμενης "κραυγής". Και συνολικά, η ήδη χρισμένη πολυ-οσκαρική ταινία του Payne είναι ουσιαστικά το αποτέλεσμα μεγαλειώδους έπαρσης, ο σκηνοθέτης του About Schmidt (2002) και του Sideways (2004) είτε θεώρησε πως έχει το άγγιγμα του Μίδα για να μετατρέπει σε σοβαρό δράμα και κάθε προϊόν γκομενοτεχνίας, είτε συμπέρανε πως η συνταγή της δημιουργικής επιτυχίας ταυτίζεται με αυτή με την οποία πλάθεις χρυσά αγαλματάκια, με ένα pitch που θα απασχολούσε το Sundance πριν δεκαετίες, πασπαλισμένο με οικτρό και οικτρά κατευθυνόμενο μελόδραμα, και μια γκρίζα τούφα Clooney στη κορφή. Ακόμα και το κάστινγκ του σκηνοθέτη είναι το ίδιο εξωφρενικά προσβλητικό, ο Clooney μοιάζει να προτιμήθηκε επειδή διέθετε το βαρύτερο όνομα ηθοποιού που μοιάζει με τον George Clooney (και έβγαλε στις περισσότερες σκηνές συγκινητικά υποδειγματική δουλειά ο άνθρωπος), ο Beau Bridges κλήθηκε να αναπαραστήσει φτηνό ποτπουρί ρόλων του Jeff Bridges, και αμφιβάλλεις σοβαρά αν οι υπόλοιποι είχανε σεναριακή διάσταση πέρα από τη περιγραφή τους ("καθυστερημένος έφηβος γκόμενος" για παράδειγμα) πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα.