The Descendants (2011): Thessaloniki opening trailer

Στον πρώτο ευρωπαϊκό φεστιβαλικό σταθμό της καριέρας του επιστρέφει απόψε ο Alexander Payne, για να σηκώσει την αυλαία του φεστιβάλ που τον εντόπισε με το Citizen Ruth (1996), τον ξανάφερε στην Ελλάδα με το Sideways (2004) και τον έχει απόψε καλεσμένο να παρουσιάσει τη μετά από σχεδόν μια δεκαετία νέα δουλειά του. Το The Descendants, που έκανε τα αποκαλυπτήριά του προκαλώντας κύματα οσκαρικού ενθουσιασμού στο περασμένο Toronto, κατέβηκε στη Νέα Υόρκη να επιβεβαιώσει το buzz του George Clooney, κι ύστερα πήρε ευρωπαϊκό αέρα απ’ το Βέλγιο, πριν περάσει απόψε τα, αμφίβολης ευρωπαϊκότητας αυτές τις μέρες, σύνορα της Ελλάδας.

Βασισμένο ανάλαφρα στην ομίτιτλη νουβέλα της χαβανέζας Kaui Hart Hemmings, το σενάριο που έγραψε ο Payne με τον πρωτάρη Nat Faxon, και τον Jim Rash του Saturday Night Live, μπορεί στα χαρτιά να μην έχει το καλύτερο pedigree για δραμεντί ξαφνικής καθυστερημένης ενηλικίωσης αποτυχημένου πατέρα και συζύγου που περπατάει στα -ήντα του, όμως όπως με όλες τις ταινίες του Αλέξανδρου Παπαδόπουλου, όπως είναι το πραγματικό όνομα του Αμερικανού σκηνοθέτη με τις ελληνικές ρίζες, αυτό που μετράει περισσότερο δεν είναι ακριβώς η ιστορία που σού λέει, ή τα μπαλατζαρίσματα του χιούμορ της στο χαρτί, όσο η ατμόσφαιρα που χτίζει ο Payne γύρω απ’ τις δραματικές του αψίδες, και η φροντίδα με την οποία στέλνει τους ταλαιπωρημένους ή μελλο-ταλαίπωρους χαρακτήρες του να τις διασχίσουν. Και για να μετράει ήδη τέσσερα βραβεία σε τέσσερις διαγωνιστικές εμφανίσεις, προφανώς κάτι έχει κάνει καλά ο Payne, οι τουλάχιστον οι ηθοποιοί του, που τού έχουν φέρει τις τρεις απ’ αυτές τις διακρίσεις, με προεξέχοντα προφανώς τον Clooney. Ο οποίος φαίνεται να βρίσκεται στην μάλλον σιγουρότερη απ’ τις ως ώρας αποκαλυμμένες οσκαρικές τροχιές, με μόνο εμπόδιο μπροστά του τον εαυτό του στο The Ides of March (2011), ίσως τον Brad Pitt του Moneyball, κι άντε και τον Jean Dujardin να του κάνει παρέα ως The Artist (2011).

Το γλυκόπικρο χιούμορ του Payne, μαζί με την ιστορία του ανθρώπου που χάνει τη γη κάτω απ’ τα πόδια του όταν έρχεται κατάφατσα με την αληθινή αιτία των αποτυχιών του παρελθόντος του, ακούγεται σαν ιδανικός συνδυασμός για το άνοιγμα του φετινού Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, μιας διοργάνωσης που μπορεί να κατάφερε να ξεπεράσει τα περσινά εμπόδια του ξεκινήματος με τεράστιο παθητικό χρόνου, χρήματος και συνθηκών, αλλά έχει ακόμη αρκετό δρόμο να καλύψει για να περάσει στο πράσινο. Γι’ αρχή πάντως, ο διευθυντής του φεστιβάλ φαίνεται πιο αποφασισμένος από ποτέ να εφαρμόσει την οπτική και το ύφος που στερούνταν για χρόνια η διοργάνωση, φορτώνοντας το πρόγραμμά του με ευρωπαϊκή παραγωγή, περιορίζοντας τους μεγαλοϊδεατισμούς για τις πρεμιέρες και τους καλεσμένους, και μετατρέποντας τη Θεσσαλονίκη από τη γκλαμουράτη κινηματογραφική πανήγυρη που προσπαθούσε να παραστήσει, σε κάτι σαφώς πιο σινεφιλικό κι ανήσυχο. «Το Χόλιγουντ δεν έχει θέση στη Θεσσαλονίκη», είχε πει ο Δημήτρης Εϊπίδης την προηγούμενη Τετάρτη, όταν παρουσίαζε το πρόγραμμα του φεστιβάλ στην συνέντευξη Τύπου, η οποία, για πρώτη φορά στα χρονικά της μνήμης του γράφοντα, έγινε φέτος στην ίδια την πόλη που φιλοξενεί τη διοργάνωση. «Για πρακτικούς λόγους», έλεγε ο ίδιος, «κάποια απ’ τα τμήματα του φεστιβάλ αναπτύσσονταν στην Αθήνα, όμως η Θεσσαλονίκη μπορεί να συντηρήσει το δικό της φεστιβάλ», μιας και «το Φεστιβάλ της ανήκει, οργανικά και οργανωτικά», είχε συμπληρώσει, δηλώνοντας την πρόθεσή του να μεταφέρει όλες τις πτυχές της διοργάνωσης στην μητρόπολη του Βορρά, την οποία θέλει να δει να γίνεται «κινηματογραφικός πόλος των Βαλκανίων». Οψόμεθα.