The Ides of March (2011)

Στη πολιτεία της Iowa οι δυο κύριοι υποψήφιοι των Δημοκρατικών παίζουν το πάγιο επικοινωνιακό παιχνίδι που θα στρώσει ή θα χαντακώσει το δρόμο τους μέχρι τον Λευκό Οίκο. Αλλά ο ένας είναι ο George Clooney. Και έχει και τον Ryan Gosling να δουλεύει γι' αυτόν. Όπως και το θεατρικό στο οποίο βασίστηκε, το Ides of March (2011) χρησιμοποιεί σύγχρονη φρασεολογία και σκηνικό για να αφηγηθεί κατά βάση μια ιστορία από αυτές τις ηθικολογικές και αλαφρά κινδυνολογικές του Χόλιγουντ των 50s, της εποχής του Eisenhower, όταν το εργατικό δυναμικό άρχισε να μετατοπίζεται στα σοβαρά προς τις υπηρεσίες και μακριά από τη χειρωνακτική εργασία, αφήνοντας έτσι πίσω και την αθωότητα της τάξης του. Το θεατρικό είχε πάρει τον τίτλο του, Farragut North, από ένα σταθμό του μετρό στην Washington, τον κοντινότερο στο κέντρο των κάθε λογής λόμπι, υπονοώντας ότι εκεί βρίσκεται και η κατάληξη κάθε πολιτικής καριέρας, η κινηματογραφική μεταφορά όμως, αναφέρεται στας φοβεράς ειδούς του Μαρτίου όπως αναφέρθηκαν με τη σειρά τους από τον Shakespeare στον Ιούλιο Καίσαρα, σε προϊδεάζει για κάτι πολύ περισσότερο δραματικό και επικίνδυνο, και το πρόβλημά της είναι ότι δε καταφέρνει να το υλοποιήσει. Διαφορετικότερα, η ιστορία παραμένει αυτή πετυχημένου στην αβγαλτοσύνη του 30άρη που ξεναγείται για τα καλά στο καθαρτήριο μιας προεδρικής υποψηφιότητας, η κάμερα παραμένει στον Ryan Gosling, όσο ο θεατής περιμένει τη μαχαιριά στη πλάτη του George Clooney, του υποψήφιου προέδρου που στο σανίδι ήτανε τόσο διακοσμητικός ώστε να παραμένει στη φαντασία σου (i.e. δεν είχε ρόλο), αλλά στο πανί διεκδικεί προσοχή από την αφίσα ακόμα, και την απολαμβάνει, με ατάκες, κοντινά και γενικότερο attitude τα οποία προορίζονται απλά να συντηρήσουν τον μύθο του αστέρα στο γκομενοκοινό, όσο και αν ντύνονται κάποιου είδους δημοκρατική απογοήτευση για τη ρεαλπολιτίκ Obama. Το παράδοξο είναι ότι ο Clooney με τον συν-σεναριογράφο του Grant Heslov, φαίνεται να ενδιαφέρονταν γι' αυτού του είδους το παιχνίδι ηθικής που ξεκίνησαν να διαπραγματεύονται, για το τόξο του χαρακτήρα του Gosling, για τη ξενάγηση στο καθαρτήριο, φαίνεται να το είχανε υπόψη τους πριν καν πετύχουνε το θεατρικό μπροστά τους και χωρίς να το συνδέουνε απαραίτητα με τη πολιτική. Έτσι, κάτω από πιέσεις που μπορείς να αποδώσεις είτε σε απειρία είτε σε ματαιοδοξία είτε σε εμπορικότητα, ο Μάρτιος αντί για τόξο κάνει ουσιαστικά οξεία γωνία, σπάει εκεί κάπου στη μέση όταν η ιδεολογία δεν έρχεται σε σύγκρουση με τη πραγματικότητα μόνο επί της οθόνης, και ποτέ δε συνέρχεται.

Ο Gosling, όσο το απαιτεί ο ρόλος του, είναι και πάλι εκπληκτικός σαν ανερχόμενος βοηθός του διευθυντή της καμπάνιας του Clooney, σαν ένας άνθρωπος που έχει εμπιστοσύνη όχι μόνο στις δυνατότητές του και στο μέλλον του αλλά και στους άλλους για τους οποίους δουλεύει. Όταν όμως μένει μονάχος με τις δυνατότητές του, όταν του πέφτει από το στόμα αυτή η αόρατη οδοντογλυφίδα αυτοπεποίθησης που τον έβλεπες να μασάει, τότε απλά αποδέχεται αυτόν τον ρόλο του κακού, του υπερθεματισμού στην ανηθικότητα και τη ψυχρότητα των υπολοίπων, που του δίνει το σενάριο. Ο ηθοποιός έχει τόσες επιλογές όσες και ο ρόλος του σε αυτή τη φάση, ακολουθεί τον Clooney στην.. οσκαρική καμπάνια του, η οποία μπορεί να μη μοιάζει πια, μετά τη μετρημένη κριτική υποδοχή, να οδηγεί με σιγουριά στο Kodak Theatre, αλλά τουλάχιστο μια παρόμοια θέση για την επόμενη (καμπάνια) τη δεσμεύει, τις φιλοδοξίες τις συντηρεί. Σκηνοθετικά, o Clooney παραδίδει όσα υπόσχεται η προώθηση, αυτό το παιχνίδι με τις σκιές, και τα πρόσωπα πίσω από τα εξώφυλλα, είναι συνεχές, με τη βοήθεια και της φωτογραφίας του Φαίδωνα Παπαμιχαήλ έχεις πάντα την αίσθηση ότι κάτι δε πάει καλά σε μια σκηνή προτού αυτή καν αποδειχτεί απατηλή. Το καστ έχει γενικά ρόλους που θα έπαιζε και στον ύπνο του, το καταλαβαίνεις απλά διαβάζοντας τα ονόματα που το αποτελούν.