War Horse (2011)

Στο Devon, στην Αγγλία, λίγο πριν τον Α' Παγκόσμιο, ημι-καθαρόαιμο πουλάρι και νεαρός που θα ενσαρκώνει στην υπόλοιπη διάρκεια την ελπίδα των ανθρώπων σε καιρούς ανέχειας, χορεύουνε μια σύνθεση ειλικρινούς τεράστιας καρδιάς, με υπογραφή Spielberg. Το άλογο του War Horse (2011) ήδη.. ψάχνεται να επεκτείνει το δραματικό του εύρος πέρα από το "οικογενειακό", και στην χορηγημένη από την παραγωγή εκδρομούλα των δημοσιογράφων (i.e. στο junket) ο Steven Spielberg δήλωνε πως η ταινία δεν αφορά τον πόλεμο, οπότε δεν είναι και τόσο εύκολο να καθορίσεις το τι ακριβώς έψαχνε ο άνθρωπος που καθόρισε τον αμερικάνικο κινηματογράφο, σε κάτι αποφασιστικά μονοδιάστατο, όσο η ομώνυμη νουβέλα που ξεχώρισε για τον αλογο-λόγο της (την αφήγηση από τη σκοπιά του ζώου) και το ανέβασμά της στο West End που εντυπωσίασε με τις αλογο-διαστάσεις στις μαριονέτες του. Την απάντηση πιθανά την έχει.. ο Nietzsche, ο Spielberg είχε κενάκι να γεμίσει περιμένοντας τον Peter Jackson να ολοκληρώσει τον Τεντέν (2011), ενάντια στη βαρεμάρα οι θεοί μάχονται μάταια, και ανωφελές είναι κατά βάση το φιλμ, ένα ποτπουρί από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του σκηνοθέτη, ο οποίος ψάχνει μια ακόμα πιο κλασική υπογραφή ώστε να μη καταλήξει σε φόρο τιμής στον εαυτό του, και συνθέτει έτσι μια Διάσωση του Στρατιώτη Ράιαν (1998) όπως θα τη γύριζε ο John Ford αν ήτανε ο Frank Capra και δούλευε στη Disney. Διάσπαρτα διακρίνεις στη διάρκεια μοτίβα της δουλειάς του Spielberg, από το συναίσθημα δίχως λόγια του Ε.Τ. (1982) μέχρι τον θανατερό ρεαλισμό της Διάσωσης, όμως τα διαπερνάει σα καλαμάκι το σουβλάκι, ένας αντι-κυνισμός, μια παιδική (ή ζωώδης) αποστασιοποίηση, και μια τάση για υποκατάσταση των επεξηγηματικών διαλόγων από εξίσου καθοδηγητικές σκηνές, με ανάλογη υπόκρουση από τον John Williams.

Ο Spielberg οδήγησε ρητά τους σεναριογράφους του στο να αφιερώσουνε όλη τη δεύτερη πράξη, το ενδιάμεσο αφηγηματικό τόξο, στο άλογο και έτσι μπορείς να πεις, πέρα απ' όσα αυτός λέει για οικογενειακή κατανάλωση, ότι τον ενδιέφερε τελικά να εξετάσει τον πόλεμο με δραματική έμφαση μεν, αλλά αποσυνδεδεμένη από τις ανθρώπινες επιδιώξεις, χωρίς τη σύλληψη του θανάτου για παράδειγμα. Και οι σκηνοθετικές επιλογές που οδηγάνε σε μια υπερ-θεατρικότητα, μέχρι και τα Αγγλικά σα.. κοινή ευρωπαϊκή γλώσσα κλασικά, εξυπηρετούν αυτόν τον στόχο, βλέπεις τετριμμένες σκηνές με άλλο μάτι, και επιπλέον συμβιβάζουνε (οι σκηνοθετικές επιλογές) και το αφηγηματικό υλικό, το παιδικό μυθιστόρημα και το θεατρικό έργο, με τις κινηματογραφικές απαιτήσεις, έχεις τη παράδοξη οπτική και έχεις και μεγαλοπρεπείς ιππικούς καλπασμούς να υποκαθιστούνε την όποια μαγεία των μαριονετών. Με μαθηματική ακρίβεια, από την αφίσα ακόμα, το άλογο καταλήγει πίσω στο παιδί που το αγάπησε και το εκπαίδευσε, αλλά οι ενδιάμεσες βινιέτες, πανέμορφες υπό τη επίβλεψη του Janusz Kaminski, έχουνε τη δυναμική ευγενούς μεγάλης περιπέτειας, με ρίζες σε βάσανα σε χωριουδάκι σαν αντίστιξη, τα επιμέρους εγείρονται και σκοντάφτουν ανάλογα και με τους χαρακτήρες και τους ηθοποιούς που τους ενσαρκώνουνε, με τον πρωτοεμφανιζόμενο Jeremy Irvine να μην αποδεικνύεται και κανά παιδί θαύμα πιο χαρακτηριστικά.