Berlinale 2012: Τα βραβεία

Τριανταπέντε χρόνια και μια ντουζίνα τίτλους μετά την καλλιτεχνική τους κορωνίδα με το βραβευμένο στις Κάνες Padre Padrone (1977), οι αδερφοί Taviani επέστρεψαν χθες βράδυ στην πρώτη γραμμή των ευρωπαϊκών καλλιτεχνικών κινηματογραφικών κυκλωμάτων, κερδίζοντας τη Χρυσή Άρκτο του Φεστιβάλ Βερολίνου, για το ντοκιμαντερίστικο πορτρέτο ομάδας βαρυποινιτών, που προσπαθούν να ανεβάσουν τον Ιούλιο Καίσαρα του William Shakespeare, πίσω απ’ τις μπάρες των ιταλικών κρατητηρίων υψηλής ασφαλείας που τους φιλοξενούν. Ψάχνοντας την ικανότητα της τέχνης να απελευθερώσει το πνεύμα κάτω απ' τις σκληρότερες συνθήκες φυλάκισης του σώματος, οι αδερφοί Taviani, που αποκάλυψαν την ταινία τους στις πρώτες μέρες της διοργάνωσης, δεν ήταν ακριβώς φαβορί για το μεγάλο βραβείο του γερμανικού φεστιβάλ, όμως η προεδρεία του Mike Leigh μάλλον τους ωφέλησε, αφού η επιτροπή που αριθμούσε μέλη όπως ο Jake Gylenhaal, ο Francois Ozon, η Charlotte Gainsbourg κι ο Anton Corbijn, δεν έδωσε «μόνο ψήφο αναγνώρισης για την τελευταία ταινία τους, αλλά και φόρο τιμής στις περασμένες τους δουλειές, ιδίως στο σινεμά του ’70 και του ’80», όπως διευκρίνισαν.

Σε πιο σύμμορφες με τα προγνωστικά επιλογές, η Barbara, η τοπική συμμετοχή στο διεθνές διαγωνιστικό, έφερε στον Christian Petzold την Αργυρή Άρκτο σκηνοθεσίας, για τα τονικά του παιχνιδίσματα με το δράμα και την κωμωδία της ιστορίας Ανατολικογερμανίδας γιατρού που βάζει χαμέτι να περάσει στη Δυτική πλευρά για να συναντηθεί με τον αγαπημένο της. Το αντίστοιχο βραβείο σεναρίου απονεμήθηκε στους Rasmus Heisterberg και Nikolaj Arcel για την κινηματογραφική απόδοση του βιβλίου του Bodil Steensen-Leth, στη δανέζικη συμμετοχή του A Royal Affair. Η ταινία γέμισε τις οθόνες του Βερολίνου με κοστούμια εποχής, για να ζωντανέψει την αληθινή ιστορία Γερμανού γιατρού που διορίζεται βασιλικός θεραπευτής του πνευματικά πειραγμένου Δανού του μονάρχη, παίρνοντας τη θέση του για να εφαρμόσει τα ιδανικά του Διαφωτισμού προς όφελος της εργατικής τάξης. Μόνη ταινία που μάζεψε περισσότερα από ένα βραβείο, το A Royal Affair διακρίθηκε και για την ερμηνεία του Mikkel Boe Følsgaard στο ρόλο του τρελαμένου βασιλιά, που χάνει γυναίκα κι εξουσία απ’ τον Mads Mikkelsen. Η Άρκτος γυναικείας ερμηνείας απονεμήθηκε στην Rachel Mwanza, για την ερμηνεία της ως πιτσιρίκα που αναγκάζεται να φορτωθεί τα όπλα στον αφρικανικό εμφύλιο του War Witch, ενώ το αντίστοιχης θεματικής Just the Wind, που καταπιάνεται με το παθιασμένο μίσος κατά των Ρομά στις επαρχίες της Ουγγαρίας, βραβεύθηκε με το Grand Prix της επιτροπής, η οποία έδωσε και δεύτερη, ειδική Αργυρή Άρκτο στο Sister της Ursula Meier, για δυο παραμελημένα αδέρφια που βουτάνε σκι από σαλέ των Άλπεων.

Τα ελληνικού ενδιαφέροντος Μετέωρα, η ιστορία του Σπύρου Σταθουλόπουλου για τον απαγορευμένο έρωτα μοναχής και μοναχού στα επιβλητικά τοπία των μοναστηριών του τίτλου, λειτούργησαν φέτος για το διεθνή Τύπο ως το χαρακτηριστικό παράδειγμα ταινίας που δεν είχε θέση στο διαγωνιστικό κομμάτι ενός ογκώδους φεστιβάλ που για άλλη μια χρονιά χαιρετίστηκε για την αδυναμία του να ξεκαθαρίσει τα όρια ανάμεσα στο κεντρικό του πρόγραμμα και τα παράπλευρα διερευνητικά του Πανοράματος και του Φόρουμ. Ως συνήθως, ο διευθυντής του, Dieter Kosslick, δέχθηκε ξανά ευθείες βολές τόσο για την ανεπάρκειά του να διατηρήσει μια κάποια ακεραιότητα απέναντι στους δυο μεγάλους νοτιότερους αντιπάλους του, όσο και να διαχειριστεί σωστά τα χαρτιά που είχε μαζέψει, όσα απ’ αυτά δεν ήταν απόβλητα απ’ τις Κάνες και τη Βενετία. Το εκτός συναγωνισμού κομμάτι μπορείς να το πεις τουλάχιστον θλιβερό, με τη συναισθηματική πορνεία του Stephen Daldry στο Extremely Loud and Incredibly Close να αποτελεί την ημερολογιακά πιο φρέσκια υψηλού πρεστίζ πρόταση της διοργάνωσης, που έβαλε στη λίστα της το The Iron Lady για να καταφέρει την Meryl Streep να παρευρεθεί και να τιμηθεί, ενώ το The Flowers of War με τον Christian Bale και το Bel Ami με τον Robert Pattinson, εξασφάλισαν τις απαραίτητες τσιρίδες στα κόκκινα χαλιά μιας διοργάνωσης που αποδείχθηκε τόσο παγωμένη εντός, όσο κι εκτός αιθουσών.