The Iron Lady (2011)

Μια γυναίκα που συνέτριψε τα εμπόδια του φύλου και της τάξης της για να ακουστεί σε ένα κόσμο κυριαρχούμενο από άντρες. Μια ιστορία για την απόλυτη εξουσία και το πικρό τίμημά της. Ένας μοιραίος θυελλώδης έρωτας με τον Κάσπερ το Φαντασματάκι. Εμπνευσμένος κατά πάσα πιθανότητα από το Will It Blend?, o παραγωγός Damian Jones έριξε στο μπλέντερ το Mamma Mia! (2008) και την Iris (2001), και του προέκυψε η Iron Lady (2011), κάτι σε Lady Gaga με αλτσχάιμερ, που βαφτίστηκε Margaret Thatcher για περισσότερη αραχνιασμένη οσκαρικότητα υποθέτεις, θυσιάζοντας κάπως το τζέρτζελο της εμπορικότητας που θα μπορούσε να πετύχει μια πιο mainstream φιγούρα με την ίδια συνταγή. Θεωρητικά, ακόμα και σε μια τυπική βιογραφία, ο καλύτερος τρόπος για να επανα-εισάγεις στο κοινό μια από τις πιο πολιτικά μισητές φιγούρες του προηγούμενου αιώνα, θα ήτανε ως αρθριτική Βρετανίδα γριούλα που ψωνίζει από τον Πακιστανό της γειτονιάς νοσταλγώντας τις εποχές που το γάλα ήτανε λίγες πένες φτηνότερο, και έτσι, λειτουργικά κλισεδιάρικα, ξεκινάει και η Σιδηρά Κυρία, όμως η συνέχεια δεν παραχωρεί την αφήγηση σε απρόσκοπτο φλασμπάκ, αλλά αντίθετα δίνει υστερική έμφαση στα χρόνια της άνοιας, φοράει τη φόρμα του μιούζικαλ, έχεις στο προσκήνιο μια ιστορία καταδικασμένης αγάπης, της Lady Margaret με το φάντασμα του άντρα της, στην οποία παρεμβάλλονται, με σαλπίσματα, οι μεγάλες επιτυχίες των 80s, ο αφανισμός των ανθρακωρύχων και η επανάκτηση των Falklands. Η διάρκεια φυσικά είναι μια παρατεταμένη μπραβούρα για τον γκροτέσκο πια μιμητισμό της Meryl Streep, σκηνοθετικά η Phyllida Lloyd ψάχνει μάλλον απελπισμένα να την τοποθετήσει (τη Streep) ως συρρικνωμένο όγκο Μαργαρίτας στο πλάνο, για να μη την μπερδεύεις με τη Julia Child, παρολαυτά, η δεκάξι φορές υποψήφια για Όσκαρ πρωταγωνίστρια, γεμίζει κάθε σκηνή με μανιέρα και τικ, κάνοντας κατάχρηση της (υστερικά εκτεταμένης είπαμε) ευκαιρίας να υποδυθεί μια ιστορική φιγούρα ως θλιβερή υπερήλικη καρικατούρα.

Επαναδιατυπωμένα, ο Jones έχει ένα ολόκληρο σερί προκλητικών τίτλων στο βιογραφικό του, με πιο πρόσφατον το Sex & Drugs & Rock & Roll (2010), και έτσι όλη την εξωφρενικότητα που προκύπτει από τη ταλεντάρα των βασικών συντελεστών της Lady, μπορείς να τη δεις και σα δημιουργική υπογραφή του, η παραγωγή προσπαθεί τόσο επίμονα να κάνει συμπαθή, μέσω συμπόνοιας, μια ηλικιωμένη για την οποία το πρώτο αποτέλεσμα στο Google σου λέει ότι δεν έχει πεθάνει ακόμα κι ας ανυπομονείς, που αρχίζεις να αναρωτιέσαι μήπως και ο φυσιολογικός εκνευρισμός σου δεν έτυχε, αλλά πέτυχε: προσλαμβάνοντας κατάλληλη σεναριογράφα, σκηνοθέτρια, και πρωταγωνίστρια, ο Jones πέτυχε η παρακαταθήκη της Thatcher να είναι ένα ελεεινό αλτσχαϊμερικό δράμα, με πρωταγωνιστικό χαρακτήρα μια Γαλλίδα πυροβολημένη μαγείρισσα, σκηνοθετημένη σα Βρετανίδα παραλυμένη λεσβία drag queen. Το ιστορικό επίτευγμα, έχει και τις.. ανθρώπινες στιγμές του σα κερασάκι, η Lloyd εστιάζει φετιχιστικά στις στρουμπουλές γάμπες και στην ακόμα πιο καταβροχθίσιμη συνολική παρουσία της Alexandra Roach σα νεαρή Margaret, τη μετατρέπει σε λαχταριστή γαλαζοσκουφίτσα για τον κακό λύκο σου, ενώ οι σκηνές όπου η, ενήλικη πλέον, ηρωίδα κάνει ασκήσεις ορθοφωνίας για να αποκτήσει εκφορά με κύρος, έχουνε τέτοια μουσικοθεατρική εξαλλοσύνη που μοιάζουνε βγαλμένες από τις καλύτερες στιγμές του Spitting Image.