Carnage (2011)

Ο θεός της σφαγής εμπνέει δυο ζευγάρια που συνευρίσκονται αναγκαστικά, να συζητήσουν για τα αγόρια τους, για ματσούκια, και για σπασμένα δόντια. Το σασπένς στο Carnage (2011) του Roman Polanski έρχεται σχετικά νωρίς, η κάμερα κουνιέται αλαφρά, σα μαούνα το καλοκαιράκι στην ακρογιαλιά, κι εσύ αναρωτιέσαι ποιος σκούντησε το τρίποδο, μετά πόσο τα έτσουξε ο καμεραμάν, και τέλος συνειδητοποιείς πως πρόκειται για ειδικό εφέ, για ακριβή προσομοίωση του πως γέρνεις το κεφάλι στο θέατρο, προτού ρίξεις τον υπνάκο σου. Το όνειρο που βλέπεις στη συνέχεια είναι σίγουρα του παραγωγού Saïd Ben Saïd, είσπραξη αντίτιμου εισιτηρίου για 80 λεπτά σε διαμέρισμα κάποιου που εμπορεύεται καπάκια τουαλέτας, με μόνη σπατάλη τη χρησιμοποίηση ενός κουβά, και ταλέντο που προσφέρθηκε, απλά για αλληλο-επίδειξη εκφοράς διαλόγων, όλα κάτω από πρόφαση που λέγεται μεγάλη επιτυχία του Broadway. Ακριβέστερα μεγάλη επιτυχία ανεβάσματος στο Broadway γαλλικής κωμωδίας ηθών, που μεταφράζεται σε αστούς να μαζεύονται να γελάνε με το πως οι αστοί συμπεριφέρονται υποκριτικά ο ένας στον άλλο, για να αισθάνονται ανώτεροι από τους άλλους αστούς παρόλο που αναγνωρίζουνε τον εαυτό τους σε όλους, πάνω και κάτω από τη σκηνή. Ο Polanski υποτίθεται είναι στο στοιχείο του σε κλειστούς χώρους, κολυμπάει μέσα σφαίρα σα χρυσόψαρο σε γυάλα, πράγμα που στη lingo των κριτικών σημαίνει πως κυρίως σκηνοθετεί κάθε έξοδο προς το ασανσέρ --και είναι πολλές-- σα τη βύθιση του Τιτανικού, από τη φούρια πραγματικά πιστεύεις πως θα τελειώσει η παράσταση μια ώρα αρχύτερα, μέχρι που σε κοπανάει σαδιστικά ακόμα ένα τέχνασμα παράτασης και επιστροφής στο καθιστικό. Ο αστός σκηνοθέτης προσθέτει και αυτός φυσικά την απέχθειά του για τους τρόπους των αστών, μια Haneke-σκηνή με παιδιά στην αρχή και μια στο τέλος να απεικονίζουνε την ασημαντότητα των αφορμών για τις μεγαλειώδεις υποκρισίες μεταξύ των γονιών τους, αλλά αφαιρεί ακόμα και την όποια δυναμική θα μπορούσε να έχει κινηματογράφιση θεατρικής παράστασης, συνήθως εκεί που χτίζεται κάνας διάτορος θεατρικός μονόλογος εκεί πέφτει cut σε χαρακτήρα καναπεδιασμένο να αιφνιδιάζεται σα τηλεπαρουσιάστρια από αλλαγή κάμερας προτού αμολύσει τη δικιά του ατάκα.

Γρήγορα αρχίζεις και να διαπιστώνεις πως ο Polanski παίζει με τα νεύρα σου, συνήθως με ακριβώς το αντενδεικνυόμενο --με μακρινά περιεκτικά πλάνα-- καδράρει και τις όποιες παύσεις στην ένταση των αυτοϊκανοποιητικών διαλόγων, υποψιάζεσαι πως πήγε στη Βενετία να.. εκδικηθεί με το έργο για λογαριασμό του μπουλβάρ, για να κάνει το Potiche (2010) να μοιάζει No Country for Old Men (2007).