Chronicle (2012)

Στο διάλειμμα της λυκειακής τους ζωής, ένας κοινωνικός απόκληρος, ένας μαθητευόμενος φιλόσοφος κι ένας υποψήφιος πρόεδρος της Αμερικής, μπαίνουν σ’ ένα λαγούμι και βγαίνουν υπερήρωες.Στον απόηχο του genre του χαμένου υλικού, που ανέδειξε το The Blair Witch Project (1999) και με διάφορες ενδιάμεσες στάσεις, το βίασε το Paranormal Activity (2007), πλέον δεν χρειάζεται και πολύ μεγαλύτερη σεναριακή αιτιολόγηση απ’ το "απλά είπα ν’ αρχίσω να καταγράφω τα πάντα τώρα", για να σού καλυφθεί η απορία του γιατί βλέπεις ετούτο το υβρίδιο του Cloverfield (2008) και του Heroes από υποκειμενική σκοπιά. Η οποία, βέβαια, δεν καταβάλει και κανέναν ιδιαίτερο κόπο να σε πείσει ότι είναι ακριβώς υποκειμενική, με την εικόνα κάθε τόσο να αλλάζει γωνίες, χρησιμοποιώντας όποια κοντινή κάμερα μπορεί να είναι πιο βολική, έστω κι αν κάποιες επιλογές αψηφούν συχνά τη λογική. Ούτως ή άλλως, πρώτο μέλημα του πρωτάρη Josh Trank δεν είναι να δικαιολογήσει τη συγκεκριμένη οπτική, την οποία μεταχειρίζεται ως εντελώς ευκαιριακή, για να σε μπάσει στη νοοτροπία της γενιάς του youtube με τη μανιώδη καταγραφή της βαρετής της ζωής, και να σου δείξει αποσπασματικά, πως ανατρέπονται τα καθημερινά, αν προσθέσεις άλλα πράγματα, κάπως πιο υπερηρωικά, στις εγγενείς ικανότητες των πιτσιρικάδων να πίνουν ποτάμια και να ρεύονται ανεμοστρόβιλους. Φροντίζοντας, τόσο σκηνοθετικά, όσο και με την καθοδήγηση των εξίσου άψητων πρωταγωνιστών του, να αναδείξει αυτόν τον γοητευτικό νατουραλισμό που έχει χώσει στο σενάριό του ο Max Landis, το Chronicle προσεγγίζει την αφετηρία της ιδέας των εφήβων υπερηρώων του, με τη σεβάσμια αδιαφορία που αξίζουν οι ανακυκλώσιμοι μηχανισμοί μιας ενσυνείδητης μπιμουβιάς. Ο χαμένος κρύσταλλος απ’ το Φρούριο της Μοναξιάς, που χαρίζει στα λυκειόπαιδα τις τηλεκινητικές τους δυνάμεις, εμφανίζεται μονάχα όσα δευτερόλεπτα χρειάζεται για να καταλάβεις ότι είναι... ο χαμένος κρύσταλος απ’ το Φρούριο της Μοναξιάς, κι εξαφανίζεται με την ίδια συνωμοσιολογική ευκολία που θα τον κάλυπταν τα αφεντικά του Mulder και της Scully. Έτσι, μένει χρόνος στα παλικάρια μας να αποδείξουν προς στην πραγματική ζωή, με τη μεγάλη δύναμη δεν έρχεται ακριβώς μεγάλη ευθύνη, παρά μάλλον η μεγάλη ευκαιρία να ξεπεράσεις τους βλαμμένους του Jackass σε καφριλίκια. Η παράλληλη ιστορία ανδρικής φιλίας που βλέπεις να αναπτύσσεται, χαρίζει στην ταινία επιπλέον συναισθηματική πιστότητα, κι αυτός ο ραφιναρισμένος βαθμός ωμότητας που πετυχαίνει στην εικόνα του ο Trank, κυρίως χάρη στη φυσικότητα της χημείας των πρωταγωνιστών του, κάνουν φάσεις όπως αυτήν της πρώτης πτήσης τους στα σύννεφα, να σου ξυπνάνε εκείνο τον ενθουσιασμό που ένιωθες όταν δοκίμαζες μαντζούνια με τον κολλητό σου στο δημοτικό, και σου φαινόταν ότι ξαφνικά άρχισες να πηδάς πιο ψηλά απ’ ότι πριν. Όλα είναι πλάκα και παιχνίδια, βέβαια, μέχρι κάποιος ν’ αρχίσει να λιώνει αράχνες για το κέφι του, και επειδή στο ρεαλιστικό πλαίσιο που έχει στήσει ο Landis, δεν μπορεί ξαφνικά να εμφανιστεί κανένας Lex Luthor να κηνυγάει την παρέα απ’ το Smallville, οι αναφορές περνάνε προς Carrie (1976) μεριά. Εκεί η δραματουργία αρχίζει να δείχνει τα πραγματικά προβλήματα του τηλεοπτικού της προσώπου, με τις εύκολες μισοψημένες ψυχολογικές ερμηνείες των πατεράδων που κακομεταχειρίζονται τα παιδιά τους, δημιουργώντας τους προβλήματα εμπιστοσύνης, εξάρσεις εχθρικότητας και τάσεις αυτοκαταστροφικότητας, κι όλα αυτά τα κλισαρισμένα διαδικαστικά, που κάνουν το ανεπαρκές της εκτέλεσης, να αφήσει έκθετο το ενδιαφέρον της σύλληψης.