The Grey (2012)

Εσωτερικά νεκρός άντρας που δουλειά του είναι να κυνηγάει τους λύκους γύρω από πετρελαιοπηγή στην Αλάσκα, βρίσκεται να ηγείται ανθρώπινης αγέλης, σε αναπόφευκτη τυφλή σύγκρουση, με τη πιο εξελικτικά ακονισμένη στην επιβίωση, του πλανήτη. Κατά σύμβαση, οι Grey (2012) έχουν δομή θρίλερ επιβίωσης, οι χαρακτήρες σου συστήνονται ουσιαστικά με τον αριθμό τους στη σειρά εξόντωσης, όμως από νωρίτερα, από το εισαγωγικό voiceover του Liam Neeson, η πιο ώριμη μέχρι τώρα δουλειά του Joe Carnahan επιδιώκει τόνο ιρλανδέζικης ποίησης, άγριας ελεγείας, και αποπέμπει το σοκάρισμα με αστεία για το Alive (1993). O Carnahan έχει μάτι γι' αυτή τη βασική αντίστιξη επιτελεστικών διαλόγων και πρωταρχικών ενστίκτων, για την "αντρική" συμπεριφορά μπροστά στη μοίρα που είναι στο επίκεντρο της ιστορίας, και της ρίχνει μια έκρηξη παράλληλη με συντριβή αεροπλάνου, εστιάζοντας σε πρόσωπα που προσπαθούν να διατηρήσουνε ψυχραιμία παρά τις υπερβολικές αναταράξεις στην ομαλή πτήση του σκάφους. Ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί και μια αντικλιμάκωση σε αυτή ακριβώς τη πιο εκρηκτική και πιο δύσκολη από τη κινηματογραφική κατάχρησή της σκηνή του, την αφήνει να εξελιχτεί μέσα σε παραζάλη και ψίθυρους, αποφεύγει κλαυθμούς και ξεκοιλιάσματα, και με την ίδια ταχτική, με χτύπους καρδιάς, φτάνει να κλείσει και την αφήγηση, επιμένοντας ακόμα και μετά τους τίτλους τέλους, σε μια επιλογή που του προέκυψε μετά τα γυρίσματα αλλά είναι η συνεπέστερη με όσες έχουνε προηγηθεί. Στη διάρκεια, τη βουτιά σε Jack-London-ικό πνευματισμό και νατουραλισμό, διακόπτουνε κυριολεκτικά με ωρολογιακή ακρίβεια μακελειά και εντάσεις, θηριώδη και σύντομα, που μπορείς να τα δεις και σα μεταφορές του τρόπου με τον οποίο βρίσκουνε την ειρήνη τους, συναντάνε τον δημιουργό τους που λένε, οι άνθρωποι σε δυστυχήματα· ίσως και λόγω ρυθμού αυτή η ροή μοιάζει κάπου με σχολική εργασία, σαν άκεφη σε σημεία υποχρεωτική εξερεύνηση κάθε "απροσάρμοστου" άντρα, πιο σίγουρα τα εφέ είναι πιο φιλόδοξα από το ύψος του προϋπολογισμού και τη τραχύτητα του φυσικού τοπίου, αλλά πάντα το φιλμ παραμένει μίλια πιο υπαρξιακό αποχρόν και συγκλονιστικό απ' ότι σε έχουνε συνηθίσει οι υπογραφές του Carnahan και του Tony Scott (στη παραγωγή). Ο Neeson αντίθετα, συνεχίζει να καθορίζει την επιβλητική παρουσία, σε ένα ρόλο ναρκοπέδιο για μικρότερους ανθρώπους, που σμπρώχνει την διακειμενικότητα στις απαγγελίες μέχρι να γίνουνε κάνη στο στόμα.