The Muppets (2011)

Ορμώμενη από τη Smalltown, οικογένεια, μικρός αδερφός, μεγάλος αδερφός και η αιώνια γκόμενά του, βοηθάνε τα Muppets να επανενωθούν για να σώσουνε το θρυλικό στούντιό τους από τα σχέδια σατανικού πετρελαιά. Ο τίτλος τους υπονοεί επανακαθορισμό, αλλά τα Muppets (2011) δεν είναι κάποιου είδους reboot του franchise όπως θα επιτάσσανε οι εμπορικές επιδιώξεις της παραγωγής, το ξέφτισμα με το χρόνο του μύθου των χαρακτήρων, και η εξαγορά των δικαιωμάτων τους από τη Disney. Αντίθετα η ταινία υπερβάλλει έξυπνα σε αυτό ακριβώς το ξεθώριασμα της πολυχρωμίας στο κεφάλι σου, για να στήσει στη συνέχεια ένα ζωηρό, εγκάρδιο και αποφασιστικά άκακο πανηγύρι, φόρο τιμής και συνέχεια στην ιστορία της. Βέβαια, ο οίκος του πόντικα άνοιξε τη ταινία στην Αμερική όπως συνηθίζει για τις παιδικές του παραγωγές, απέναντι σε εισπρακτικό τέρας, το Breaking Dawn - Part 1 (2011), και το έκανε έχοντας την άνεση της επανασύστασης των ηρώων, αφού τις μαριονέτες τις ξαναγνωρίζεις μέσα από τα μάτια δυο αδερφών που τις λατρεύανε από μικροί. Ακόμα και αυτή η οικογένεια που παίζει το ρόλο του οικοδεσπότη όμως, έχει μια θαυμάσια σύνθεση, ένα δημιουργικό θράσος, ο ένας αδερφός είναι κι αυτός χειροκίνητη κούκλα, κομπλέ με μόνιμο ύψος σε όλη την εφηβεία, πράγμα πιο μαγικό και από τον Kermit να κάνει ποδήλατο στο Muppet Movie (1979), ένα βήμα παραπέρα στην.. κοινωνική ένταξη και αποδοχή των μαριονετών. Αυτού του είδους οι ισορροπίες καθορίζουνε όλο το φιλμ, από το στάδιο της παραγωγής του ακόμα, ο Jason Segel και ο Nicholas Stoller της Sarah Marshall (2008) που πρήζανε τη Disney με την ιδέα, είχανε να σεβαστούνε τη ξεχωριστή παράδοση του Jim Henson, τη νοσταλγία των γονιών, την άγνοια των παιδιών, και να κόψουνε και εισιτήρια σα κυριότερη επιταγή, και ήδη ήδη έχουνε κριθεί από το αποτέλεσμα, οι κριτικές και τα ταμεία τους έχουνε σημειώσει σα τους πιο πετυχημένους puppet masters ποτέ.

Το φιλμ έχει φόρμα βαριετέ, ο Segel και η Amy Adams μπαίνουνε μπροστά για την οσκαρικά κεφάτη χορογραφία και εκτέλεση μερικών νέων τραγουδιών, αλλά η παράσταση ανήκει παραδοσιακά στα Muppets, στα παρασκήνια ενός ακόμα show που ετοιμάζεται, στο πυροβολημένο μίγμα από ασήκωτα κλασικά πρότυπα, αγαπησιάρικη αυθάδεια, αυτοσαρκασμό και γκρέμισμα του "τέταρτου τοίχου" συχνά πυκνά. Η ιστορία μόνο αφορμή είναι βέβαια, αλλά προσέχει ιδιαίτερα να περικυκλώνει την ιδιαιτερότητα των χαρακτήρων, το υπερκείμενο του κεφαλιού τους πάθος με το οποίο τους πότιζε ο Henson: εξελίσσεται (η ιστορία), και μπλοκάρει, χαρακτηριστικότερα γιατί.. ο Kermit είναι ο Kermit και η Miss Piggy είναι η Miss Piggy, όχι γιατί χρειάζονταν ένας καθημερινός χαρακτήρας και μια στρουμπουλούλα αυτάρεσκη για σεναριακοί τροχοί. Και τα καμέος, ιδιαίτερα από σειρά ονομάτων στιλ Sarah Silverman, Zack Galifianakis και Jack Black (αρμένικο κάνει αυτός παρεμπιμπτόντως) δίνουνε μια πολύ όμορφη έμφαση στη γενιά που ανέθρεψε ο Henson, αν όχι τιποτάλλο από την άνεσή τους να απευθύνονται σε κούκλες, άνεση όχι και τόσο φανερή στους καλεσμένους στα τηλεοπτικά επεισόδια πριν κάτι δεκαετίες.