The Woman in Black (2012)

Βικτωριανός δικηγόρος που προσπαθεί να ξανακαβαλήσει τ’ άλογο μετά το θάνατο της γυναίκας του, αφήνει το γιο του στη γκουβερνάντα και ταξιδεύει σε στοιχειωμένη έπαυλη για να βάλει τα χαρτιά της σε σειρά.Απ’ τη λίστα των ελπιδοφόρων τρομοσκηνοθετών των ‘00s που βρέθηκαν στα αζήτητα όταν μπήκαν τα ‘10s, o James Watkins είχε αφήσει το στίγμα του στη βρετανική σκηνή όταν το Eden Lake (2008) χαιρετίστηκε ως ένα απ' τα δυναμικότερα πράγματα που είχαν ξεπεταχτεί τελευταία απ’ τα σκιαξίματα της Βρετανίας, αρκετά τόσο ώστε ο δημιουργός του να μπλεχτεί και στο σενάριο του The Descent: Part 2 (2009), αλλά η άνθιση του τρόμου στη χώρα του δεν άντεξε και πολύ για να στρίψει τη φιλμογραφία της Βρετανίας μακριά απ' τις νεομιζεραλιστικές μεθόδους στην καταγραφή της κοινωνικής της αφασίας, οπότε τι άλλο να βρεθεί να τον ανασύρει απ 'την αφάνεια, παρά η αναγεννημένη Hammer, που ψάχνει την ταυτότητά της στη διέξοδο απ' την παράδοσή της στην βιντεοκασέτα. Η επιτυχία της παραγωγής να εξασφαλίσει το όνομα του Daniel Radcliffe στην καρέκλα του πρωταγωνιστή, είναι κι η μεγαλύτερη μιας ταινίας που δεν έχει ούτε στο σενάριο, ούτε στην τρομοατμόσφαιρά της στοιχείο άλλο που θα την έκανε να επιπλεύσει στο σωρό, και παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του Watkins να ραφινάρει την παλιομοδίτικη κοπή του σεναρίου του σε κάτι γοητευτικά ρετρό, η Γυναίκα με τα Μαύρα πνίγεται στους βάλτους του Βικτωριανού κιτς που περιτριγυρίζουν τη στοιχειωμένη της έπαυλη. Ψάχνοντας να βρει τα πατήματά του μακριά απ’ τα μαγικά χωράφια του Hogwarts, ο Radcliffe ταλαιπωρείται απ’ το miscast ολκής στο οποίο βρίσκεται μπλεγμένος, κι η προσπάθειά του να υποδυθεί τον μικρομέγαλο χήρο με το πρόσωπο εφήβου, προκύπτει ιδιαζόντως κωμική όταν χρειάζεται να τονιστεί στα πιο δραματικά κομμάτια του σεναρίου. Ο πτυχιούχος μάγος όμως, κινείται αρκούντως πειστικά στους σκοτεινούς διαδρόμους που τον αμολάει o Watkins μοναχό του να κοψοχολιαστεί, βοηθώντας σε να μασήσεις τις χιλιομασημένες τρομάρες που κρύβει το σενάριο στις σκοτεινές γωνιές της έπαυλης, και να ξεχαστείς απ’ τις επαναλαμβανόμενες περιστροφές της πλοκής γύρω απ’ το θυμωμένο φάντασμα που μαζεύει τα μικροπαίδια του χωριού για να του κάνουν παρέα. Ο Ciarán Hinds, ως sidekick του δικηγόρου παύλα ερευνητή, προσφέρει στην ταινία μια ερμηνευτική άγκυρα να την συγκρατήσει απ’ την ανεμοθύελλα των αερικών, κι ο Watkins ψάχνει στο μανίκι του σκηνοθετικούς άσους τσαχπινιάς να ζωντανέψει την μούχλα της ιστορίας του, όμως ακόμη κι οι Del Toro-ικές αναφορές του στο στοιχειωμένο νηπιαγωγείο που αποκαλύπτει με νευροτεντοτική ανατριχιαστικότητα στα τελευταία του δεκάλεπτα, προδίδονται απ’ την αλά θεματικό πάρκο προβλεψιμότητα του ξεδιπλώματός τους, και μια κορύφωση πλοκής τόσο μισοψημένη κι ανύπαρκτη, που ακόμα κι ο σκηνοθέτης προτιμά να κεντράρει την κάμερά του στα κουρδιστά κουκλάκια που την παρακολουθούν, παρά να στην εκθέσει φάτσα κάρτα.