Δεμένη Κόκκινη Κλωστή (2011)

Σε ένα ορεινό χωριό της ελληνικής επαρχίας μετά την συμφωνία της Βάρκιζας τον Φεβρουάριο του 1945, ένοπλοι παρακρατικοί με αρχηγό τον Μίχα προβαίνουν σε εκφοβισμούς, δολοφονίες, και χυδαιότητες απέναντι στους αριστερούς που δεν έχουν δηλώσει την υποταγή τους. Ξεκινάω με την αμφισημία της σκηνοθεσίας, που γίνεται και της ταινίας. Από τη μια μεριά, απεικονίζονται ανάγλυφα η ωμότητα, η αποκτήνωση, η βιαιότητα του ανθρώπου, απόρροια ενός ακατανόητου εμφυλίου πολέμου. Και από την άλλη μεριά, αυτή η έντονα πολεμική ταινία με ανθρωποκεντρικό ενδιαφέρον, κουράζει με τον.. ακατανόητο αργό ρυθμό της, και την εμφανώς προβληματική δραματουργία της. Δηλαδή, δεν ξέρω κατά πόσο μπορείς να παρακολουθήσεις αυτήν την ενδιαφέρουσα ιστορία με τα παραπάνω προβλήματα. Η επικεντρωμένη ματιά του σκηνοθέτη στον ιδιαίτερο ανθρώπινο ψυχισμό της εποχής εκείνης, παρά τον ελλιπή σεναριακό ιστό, προσκρούει σε αυτήν τη σκηνοθετική δυσλειτουργία και σε πετάει πολλές φορές εκτός της ιστορίας, μια και το παλαντζάρισμα του ρυθμού σε κουράζει. Όσον αφορά το θέμα, και το αν είναι πραγματικό ή αναληθές, ποσώς με ενδιαφέρει γιατί ακριβώς πιστεύω, μέσα από τα διαβάσματα και τις μαρτυρίες, ότι ο Χαραλάμπους βρίσκεται κοντά σε αυτό που θέλησε να γυρίσει. Δεν κάνει στρατευμένο σινεμά, δεν σηκώνει παντιέρα πολέμου εναντίον της μιας ή της άλλης παράταξης, αλλά προσπαθεί με τη, μετρίως, αποστασιοποιημένη ματιά του ν’ αναρωτηθεί "γιατί;" έγινε όλη αυτή η τραγωδία τότε. Από τον Χαραλάμπους δεν θα ήθελα περισσότερη ιστορική ακρίβεια. Όσο μια πιο συγκροτημένη σκηνοθετική κατεύθυνση. Είναι μια καλή ταινία, αλλά μέχρι εκεί.