Δεσμά Αίματος (2012)

Το ανακαινισμένο διαμέρισμα της Μαργαρίτας προμηνύει μια νέα αρχή. Το παρελθόν, δίνει τη θέση του σε ένα λευκό, κομψό παρόν, όπως η ίδια φαντάζεται πως πρέπει να είναι η ζωή. Κι όμως θα αναζητήσει στη Βόρεια Ελλάδα τον απρόσιτο πρώην εραστή της. Από τις πλέον ενδιαφέρουσες ιστορίες, που έχω δει στο σινεμά του Παναγιωτόπουλου. Το βιβλίο της Μαρίας Πάουελ ερέθισε τον έμπειρο δημιουργό, και έγραψε ένα σεναριακό διαμαντάκι που θα παρέπεμπε σε ερωτικό θρίλερ υψηλού επιπέδου.. έτσι και δεν έφερνε την ιδιότυπη σκηνοθετική πένα του Παναγιωτόπουλου. Φυσικά και ο Έλληνας σκηνοθέτης δεν γυρίζει ένα ερωτικό θρίλερ βάσει των επιταγών του είδους, μα ένα ακραίο υπαρξιακό παραλήρημα, μια εσωτερική αναζήτηση εις βάθος, που αγγίζει τα πιο μύχια μέρη της ψυχής, τα πλέον σκοτεινά ένστικτα του ανθρώπου, που ταλαιπωρείται από τις εμμονές, τους ψυχαναγκασμούς, και τα λογής-λογής δεσμά του. Υπάρχει και χιούμορ υποδόριο, και ειρωνεία ασίγαστη, και ένα κωμικό παράδοξο που περικλείει την ιστορία.

Πολλά μπράβο δίνω στην πρωταγωνίστρια της ταινίας, την καταπληκτική Μαρκέλλα Γιαννάτου, η οποία δίνει μια έξοχη, άκρως ερωτική, και απολύτως αισθησιακή ερμηνεία, φυσικά αποτέλεσμα της δραματουργικής δουλειάς που έκανε με τον Παναγιωτόπουλο. Είναι εξαιρετική στον ρόλο της, χωρίς πάντως, να μπορώ να πω ότι υποστηρίχτηκε από τον Στάνκογλου, ο οποίος παραήταν βαρύς στην ερμηνεία του. Τα Δεσμά Αίματος (2012) είναι μια πολύ "διψασμένη" ιστορία, η οποία φτάνει για να αναζωογονήσει το σινεμά του Παναγιωτόπουλου, μετά την εμμονική τριλογία του για την Αθήνα. Το σημείο που, πιθανότητα, θα σε ξενίσει είναι η, εν γένει, κινηματογράφηση. Όχι τόσο ο τρόπος όσο το μέσο. Ο Παναγιωτόπουλος ανακατεύεται με την ψηφιακή κάμερα, λόγω μπάτζετ, χωρίς όμως να αποβάλλει ότι δεν πρέπει να σκηνοθετεί με τις επιταγές του φιλμ. Επομένως, μπορεί ο νους να επιζητά τη νέα λύση λόγω κόστους, όμως τα φλου, η κακή φωτογραφία, τα αναχρονιστικά ζουμαρίσματα σε πετάνε συχνά έξω από την ταινία. Πολλές φορές στη διάρκεια τους, τα Δεσμά Αίματος μου έφερναν στο μυαλό τις τελευταίες ταινίες του Godard. Όχι θεματικά, όσο τεχνικά. Ο Παναγιωτόπουλος, ο Έλληνας Godard όπως τον αποκαλώ, εμφανίζει το ίδιο παράδοξο: Δίψα για σινεμά, ακούραστη συνέπεια, εμμονή στον τρόπο κινηματογράφησης που έχει δείξει από την αρχή της καριέρας του, μεγάλη όρεξη για το νέο μέσο, το digital, όμως όλο αυτό το πακέτο δημιουργεί, καταρχάς, μέτριο αισθητικό αποτέλεσμα σε έναν κινηματογράφο άλλης εποχής, που θέλει μόνο φιλμ, χωρίς όμως να χάνει το ενδιαφέρον του, την ουσία του, και τα πιο βαθιά του νοήματα. Ο Παναγιωτόπουλος κάνει μια καλή ταινία με "περίεργο" τρόπο, για τα δικά του δεδομένα.