Café de Flore (2011)

Πιτσιρικάς ερωτεύεται, παντρεύεται, γίνεται DJ, ξαναερωτεύεται, χωρίζει, ξαναπαντρεύεται, ενώ γύρω του το σύμπαν ανακατεύεται και μια μητέρα μόνη προσπαθεί να μεγαλώσει τον γενετικά ταλαιπωρημένο γιό της, όχι απαραίτητα μ’ αυτή τη σειρά.
Έρωτας, απογοήτευση, αγάπη, κατάθλιψη, αδερφές ψυχές, σύνδρομα Down, κοστούμια εποχής, ντιζαϊνάτα σπίτια, εξάρσεις αυτοκαταστροφικότητας, μετενσαρκώσεις, χάπια, μουσική, και μια διπλή με γύρο και μπόλικη μουστάρδα, ετούτη η επιστροφή ενός εκ των πλέον ανερχόμενων της νέας γενιάς Καναδών σκηνοθετών, στη σύγχρονη εποχή μετά τις βόλτες στα βικτωριανά παλάτια, έχει ό,τι μπορεί να ζητήσεις από ερωτικό δράμα, και κάτι παραπάνω ακόμα, σε δόσεις μετρημένες για να μη μπουκώσεις απ’ την πληθώρα των συστατικών, αλλά αρκετά σκορπισμένες για να σε κάνει να σαστίζεις σε στιγμές, με την ποικιλία των τονικών επιλογών. Σαν ενήλικο δράμα σκηνοθετημένο με την πιτσιρικαρία κατά νου, το γαϊτανάκι συναισθηματικής ανάτασης και καταβαράθρωσης τον ηρώων του Vallée, σε καταπίνει στην κατακερματισμένη του αφήγηση με το ύφος μυστηρίου που απλώνει πάνω απ’ τους γοητευτικούς του ήρωες, πριν αρχίσει να σου τους κάνει ανταλλακτικά, αποσυναρμολογώντας τις διαδρομές τους νηφάλια και μεθοδικά, για να σου τους φέρει στον ελάχιστο κοινό παρανομαστή, που μας εκθέτει όλους μας ως τίποτα περισσότερο από ηλικιωμένα κορμιά που στο βάθους τους κρύβουν ανώριμα παιδιά. Ανοίγοντας τα κάδρα για να ελαφρύνει την ατμόσφαιρα με το καλό του γούστο, ο Vallée εξατμίζει το δράμα με το κομψευόμενο στιλιζάρισμα των σκηνικών, ενώ ο καλλίπυγος πρωταγωνιστής κι οι θελκτικές του ερωμένες, απειλούν με ντεραπάρισμα σε τηλεοπτικά λημέρια. Η κινηματογραφικότητα διασώζεται κυρίως χάρη στην φιλοδοξία του έπους μιας αγάπης που αψηφά τους αιώνες, καθώς χρησιμοποιώντας το μοντάζ περισσότερο, παρά την γραφομηχανή του για να σου γράψει το σενάριο, ο Vallée χοροπηδάει στο χωροχρόνο των δυο αφηγηματικών αξόνων που σου ξεδιπλώνει παράλληλα, ψάχνοντας αρχικά στις ιστορίες τους την εγγύτητα στην υφή της μητρικής αγάπης με αυτή τη συζυγικής, ως συγγενικό δεσμό εξάρτησης και στραγγαλίσματος της ελεύθερης προσωπικής επιλογής. Ύστερα αφήνει τα πράγματα να μπλεχτούν σε μια κομματάκι παράταιρη, αλλά όπως και να ’χει, αποτελεσματική δομή, την οποία εμφανίζει σταδιακά, πίσω από ελαφρά καμουφλαρισμένες αντιπαραθέσεις, για να σου χτίσει κι ένα κάποιο twist ως το φινάλε. Τwist, όμως, που σε φτάνει στα όρια του ξενερώματος, όχι τόσο για το αλλόκοτο του θέματος, όσο για την εγγενή αφέλεια της κουλαμάρας του, η οποία βασικά αδικεί και το δροσερό της προσέγγισης και του σπηντάτου ρυθμού των δυο ωρών που σε έφτασαν ως εκεί.