Friends with Kids (2011)

Τριαντάρηδες φίλοι από το κολέγιο που εξακολουθούν να μένουνε σε διπλανά διαμερίσματα, αποφασίζουνε να κάνουνε μαζί και παιδί, για να μπορέσουνε μετά να ψάξουνε τους συντρόφους της ζωής τους. Αν και αμφίσημος σε ουδέτερη ανάγνωση, ο τίτλος του Friends with Kids (2011) παραπέμπει ουσιαστικά στο Friends with Benefits (2011) και τη γενικότερη ιδέα του σεξ χωρίς δεσμεύσεις, την οποία αναποδογυρίζει σε.. δεσμεύσεις χωρίς σεξ. Και αν αναρωτιέσαι που είναι το διασκεδαστικό σε αυτού του είδους την απόκλιση, μη περιμένεις ακριβείς απαντήσεις από την αστροναύτρια (ή αλλιώς σεναριογράφο, σκηνοθέτρια και πρωταγωνίστρια) Jennifer Westfeldt, η παραγωγή ακολουθεί με θρησκευτική ευλάβεια τις τηλεοπτικές συμβάσεις, το στόχο της αφομοίωσης στο Borg κάθε εναλλακτικής τάσης, έστω κι αν η τάση αυτή είναι υποθετική στη συγκεκριμένη περίπτωση, μια αφορμή για να μαζέψει η Westfeldt ένα σοβαρό καστ μέσω του γκόμενού της του John Hamm και να ανεβάσει το στάτους της στο Χόλιγουντ. Η αποκλειστική υπεύθυνη δε χειρίζεται αυτή την αφορμή σαν υπόθεση εργασίας ούτε καν μέσα στα απολυταρχικά πλαίσια του είδους της ρομεντί, ένα σοβαρό δράμα θα έβαζε δυο ολοκληρωμένους χαρακτήρες σε τριβή να εξετάσει που μπορεί να τους οδηγήσει, sitcom θα το εκφύλιζε έστω σε χαρακτήρες από διαφήμιση ασφάλειας ζωής να διαπιστώνουν πως κάθε βήμα μακριά από την ασφάλεια του μέσου όρου σε απομακρύνει από το νόημα της ζωής, αλλά οι Κολλητοί με Παιδί πιάνουνε συμβατικό πάτο με το να καταπιάνονται με τη ζωή ενός ιδανικού κοινού ζευγαριού που.. δε το χωρίζει τίποτα: τυπικά σε όλη τη διάρκεια η Westfeldt και ο Adam Scott απλά δεν έλκονται σεξουαλικά, και κυριολεκτικά στο τελευταίο λεπτό αποφασίζουν απλά να.. βγάλουν τα μάτια τους. Η Westfeld με άλλα λόγια κατασκευάζει μια υπερπουριτανική συλλογιστική όπου το σεξ είναι το ρομάντζο και το ρομάντζο είναι τα παιδιά, και δεν την αποδεικνύει αλλά την επιδεικνύει, και μάλιστα πιο απελπισμένα όσο περνάει ο χρόνος σου, σε λούζει με φωτογραφίες μωρών συνοδευμένες από αγαπησιάρικη υπόκρουση και cut σε συγκλονισμένους πρωταγωνιστές, και τις μεταχειρίζεται σα την πορνο-έμπνευση που χρειαζόσουνα για να περάσεις κατευθείαν και άμεσα στο θα σε σκίσω μωρή, σκίσε με γκαβλιάρη μου.

Η ταινία τουλάχιστο αφιερώνει αρκετό χρόνο σε πιο ρεαλιστικές καταστάσεις· είναι φανερό πως έχοντας περάσει καμιά δεκαπενταριά χρόνια χωρίς παιδιά με τον Hamm, η Westfeld κάτι μπόρεσε να παρατηρήσει στα φιλικά τους ζευγάρια που γεννοβόλησαν, και το υποστηρικτικό καστ, που έτυχε να είναι αυτό των Bridesmaids (2011), έχει την απαραίτητη οικειότητα και ωριμότητα για να αναπαραστήσει αυτές τις εμπειρίες. Η ίδια η Westfeld έχει μια παραπονιάρικη φωνή αλλά πρόσωπο άκαμπτο από τις πλαστικές, απέναντί της ο Scott είναι παρόμοιο κινούμενο παράδοξο, συμπαθητική φατσούλα σε ρόλο μίνι Ashton Kutcher, τελικά και οι δυο μένουν μακριά από το να γίνονται ενοχλητικοί.