Intouchables (2011)

Γάλλος αριστοκράτης που έχασε τον έλεγχο του σώματός του σε αλεξιπτωτιστικό ατύχημα και τη γυναίκα του από αρρώστια, προσλαμβάνει ανειδίκευτο άνεργο και όχι ακριβώς πρόθυμο Σενεγαλέζο για να τον φροντίζει. Δεδομένα πλέον, οι Intouchables (2011) των Olivier Nakache και Eric Toledano πιάσανε την ανθρώπινη ευτυχία σα κεραυνό σε μπουκάλι όπως στην αφίσα τους, έκοψαν κοντά 20 εκατομμύρια εισιτήρια στη πατρίδα τους πέρσι, και οδεύουν να γίνουνε η πιο οικουμενικά αναγνωρισμένη γαλλική ταινία των εποχών μέσα στο 2012, σύμφωνα με τις μέχρι τώρα εισπρακτικές ενδείξεις από τη Γερμανία μέχρι τη.. Νότια Κορέα. Υπό αμφισβήτηση όμως παραμένει η πραγματική έκταση της απήχησης του φιλμ, υπάρχει η πραγματική ιστορία συναισθηματικής ανάκαμψης του Philippe Pozzo di Borgo με τη βοήθεια του Αλγερινού νοσοκόμου του, Abdel Sellou, υπάρχουνε μεταξύ των δυο αντρών ευρύτερες πολιτικοκοινωνικές διαφορές που μπορεί να αμβλύνει μόνο η γκιλοτίνα, και αναρωτιέσαι πόσο ηλίθια και/η ανήθικη μπορεί να είναι η αντιμετώπιση αυτών των διαφορών, τόσο από τη ταινία όσο και από το μεγάλο κοινό της. Σα γενικότερο δεδομένο, μόνιμα στα χρόνια του Sarkozy η γαλλική κινηματογραφία ψάχνει μια παραμυθένια υπέρβαση των τάξεων και των πολιτισμικών διαφορών, την οποία υπέρβαση εκπροσωπούσανε χαρακτηριστικότερα λίγο νωρίτερα από τους Intouchables οι Femmes du 6e Étage (2011), που έφεραν κάπως τα πάνω κάτω και στη παραδοσιακή.. αριστοκρατική αρχιτεκτονική, μπέρδεψαν την ανθρωπογεωγραφία των ορόφων. Όσο και να επιχειρηματολογήσει κανένας πως αυτό το ρεύμα επιφανειακών καλών προθέσεων αντιστέκεται στους διαχωρισμούς που επιχειρούν οι πιο φασίζουσες πολιτικές, η αλήθεια είναι πως συμβάλλει (και ο μεν και το δε) στις πολιτικοκοινωνικές ανατροπές όσο και η Σταχτομπούτα στη Γαλλική Επανάσταση, και ειδικά στη περίπτωση των Di Borgo και Sellou, αναγνώσεις τέτοιου είδους.. ομόνοιας κι αδελφοσύνης είναι το λιγότερο μπαρμπαθωμαϊκά προσβλητικές, όπως είχε σημειώσει το φθινόπωρο ο Jay Weissberg υπογράφοντας για το Variety μια διαβόητη κριτική που είχε στόχο να θάψει τους Intouchables τόσο βαθιά που να κινδυνεύουνε να ξεφυτρώσουνε από τη Κίνα. Το ερώτημα που θα επεκτείνει το σασπένς μέχρι την επόμενη παράγραφο, μετατρέπεται λοιπόν σε κατά πόσο η ταινία ενθαρρύνει τελικά μια τέτοια ανάγνωση, κατά πόσο ξεκινάει από τη βάση της απίθανης ιστορίας δια πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν, χρησιμοποιώντας το ίδιο δόλωμα με κάθε φτηνή συγκαταβατική δημοσιογραφική και δημιουργική εκμετάλλευση στον πλανήτη.

Η ταινία στη πραγματικότητα ξεκινάει με τους πρωταγωνιστές, τον François Cluzet και τον Omar Sy, να κάνουνε μαζί καψόνια σε κάτι δύσμοιρους μπάτσους, να παίζουνε ακριβώς με τα στερεότυπα του μαύρου κακούργου και του τετραπληγικού καημένου, για να μπορούν και να παίζουνε (να αποφεύγουνε τη σύλληψη) γκαζώνοντας στους δρόμους του Παρισιού. Από κει και πέρα, το αφηγηματικό τόξο είναι συμβατικό, οι μελοδραματικοί κράχτες που κάνουνε ευτυχισμένους τους παραγωγούς φυσικά και υπάρχουνε, όμως οι Nakache και Toledano αποφεύγουνε σκηνοθετικά τον κόρο, ενδιαφέρονται κυρίως για την ιστορία ενός ανθρώπου που ενδιαφέρεται να μην τον αντιμετωπίζουν σα κακομοίρη, δυο ανθρώπων με κοινή ευθεία και αισιόδοξη στάση ζωής, τις βάσεις μιας απλής φιλίας.