Las Acacias (2011)

Μοναχικός φορτηγατζής αναλαμβάνει μαζί με την ξυλεία του να μεταφέρει στο Buenos Aires και την κόρη της καθαρίστριας του αφεντικού του.Χαρακτηριστικό δείγμα άκρατου μινιμαλισμού, το πολυβραβευμένο σκηνοθετικό ντεμπούτο του Pablo Giorgelli ξεδιπλώνεται σαν ένα κράμα λιγομίλητου road movie, λατινοαμερικάνικου κοινωνιολογικού ρεαλισμού και ηδονοβλεπτικού τηλεοπτικού ριάλιτι, με δυο κάμερες καρφωμένες στις δυο γωνίες του φορτηγού του βετεράνου οδηγού, να καταγράφουν το κατά πώς φαίνεται απόλυτο τίποτε ενός κατά πώς φαίνεται ανεπεισοδιακού ταξιδιού. Τα φαινόμενα απατούν βέβαια, ειδικά στο σινεμά, κι ειδικότερα στο σινεμά ετούτου του νέου δημιουργού, που καταφέρνει απ’ το τίποτε της ιστορίας του να συνθέσει μια πλοκή μεστή σε συναισθηματικό ταξίδι ωρίμανσης, δυο χαρακτήρων που ξεκινούν ως λευκές σελίδες και γεμίζουν τα κενά τους ανταλλάσσοντας σιωπηλές ματιές και ουσιαστικές πληροφορίες για τους ανθρώπους που κρύβουν πίσω απ’ τις επιφυλακτικές τους κουβέντες. Απαιτητικό σινεμά που χάρη στην αφαιρετικότητά του παίζει με τις προσδοκίες σου (τις οποίες υποσυνείδητα προβάλεις πάνω του γιατί δεν έχεις τίποτε άλλο να κάνεις να περάσει η ώρα), μπορεί να το δεις από στιγμή σε στιγμή να μετατρέπεται σε θρίλερ, ή σε κωμωδία, ανάλογα με το τι περνάει από το μυαλό σου ότι περνάει από το μυαλό των ηρώων του, και το τι έχεις προγραμματιστεί να περιμένεις όταν βλέπεις έναν μοναχικό φορτηγατζή να βρίσκεται ξαφνικά μόνος στην καμπίνα του μ’ ένα μωρό, ή μια ανύπαντρη μητέρα να παίρνει το τηλέφωνο ενός άγνωστου ταξιδιώτη. Το πώς θα γεμίσεις τα κενά του βέβαια, λίγη σημασία έχει πιθανότατα για τον Giorgelli, ο οποίος φαίνεται να ενδιαφέρεται περισσότερο όχι για την πορεία του ταξιδιού του, αλλά το πώς αυτή μπορεί να μεταλλάξει τον προκαθορισμένο προορισμό. Η βραδύκαυστη διαδικασία που θέλει να σου ξεδιπλώσει, δεν είναι άλλη απ’ το πώς δυο άνθρωποι που ξεκινάνε ως συνεπιβάτες, μπορεί να καταλήξουν συνταξιδιώτες, στην προκειμένη περίπτωση εμπλουτισμένη με το πώς η οικογενειακή δομή μπορεί να προσφέρει εγγύτητα σε δυο ανθρώπους που την αποζητούν ακριβώς επειδή την έχουν στερηθεί. Η βασική πλοκή ενός road movie δηλαδή, ελαφρώς μπολιασμένη με κοινωνιολογική οπτική, αλλά απογυμνωμένη εντελώς απ’ τα βοηθήματα υποπλοκής, που έχουν την πρακτική αξία του να προσφέρουν στον κεντρικό άξονα την ανάμνηση ενός ξεχωριστού ταξιδιού, και επιπλέον κάτι στον θεατή τους να πιαστεί, να κρατηθεί ξύπνιος μην τον πάρει ο ύπνος στο τιμόνι. Ενδεχόμενο που είναι περισσότερο από πιθανό σ’ ετούτη την δοκιμιακής προσέγγισης ταινία, για την πλειονότητα των θεατών.